เรื่องวุ่นของรักเรา

Ep.10: ผิดหวัง

อายนั่งรออยู่ด้วยใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับความกระวนกระวาย เธอมองซ้ายทีขวาที พยายามมองหานามิกับมอส แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นวี่แววของทั้งคู่

ความเป็นห่วงทำให้เธอเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น แต่พอเห็นนามิวิ่งมาเธอก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดเพื่อนด้วยความดีใจทันที

“ไอ้นามิ!! แกเป็นอะไรไหม บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” อายถามด้วยความร้อนรน มือเล็กไล่สำรวจตามเนื้อตัวของเพื่อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีบาดแผลตรงไหน

“นามิไม่ได้เป็นอะไร แล้วพี่โปรดล่ะ การแข่งขันเป็นยังไงบ้าง”

“การแข่งจบแล้ว”

“พี่โปรดชนะไหม??” อายที่กำลังจะอ้าปากตอบแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงเรียกนามิก็ดังมาพร้อมกับร่างของโปรดที่วิ่งเข้ามากอดนามิด้วยความเป็นห่วง

"นามิ!!!"

"พี่โปรด!!!"

อายได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ในเมื่อเพื่อนเธอปลอดภัยและอยู่ในอ้อมกอดของโปรดเธอก็สบายใจ แต่...พี่มอสล่ะ อายหันซ้ายหันขวามองหามอสไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

“ไอ้โปรด!!”

เสียงร้องตะโกนเรียกโปรดที่ดังมาพร้อมกับร่างของแบงค์ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยความโกรธและโมโหที่วันนี้เขาต้องแพ้ให้โปรดอีกรอบทั้งที่เขาวางแผนมาดีแล้วแท้ ๆ และทันทีที่โปรดได้ยินเสียงของแบงค์ก็รีบจับตัวนามิให้ไปหลบอยู่ทางด้านหลังตัวเองด้วยความเร็ว

แบงค์มองไปทางด้านหลังของโปรดก็เห็นนามิ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงอยู่ตรงนี้ได้ก็เขาให้ดิวกับคนของเขาไปจับไว้เป็นตัวประกันเพื่อต่อรองการแข่งครั้งนี้ ถึงว่าโปรดไม่ยอมแพ้แต่โปรดกลับแข่งจนชนะเขาไปจนได้

“เธอ!! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไม”

“ก็แผนโง่ ๆ ของมึงมันล้มไม่เป็นท่าไง คิดจะทำอะไรก็ดูหน่อยว่าที่นี่ถิ่นใครและใช้ใครทำงาน” เป็นมอสที่พูดออกมาพร้อมกับก้าวมายืนข้างโปรด โดยมีตั้มที่จับตัวดิวเดินมายืนข้าง ๆ มอสอีกที

“ดิว!! ทำไมเธอถึงโดนมันจับมาได้แล้ว ไอ้สองคนนั้นอยู่ไหน” แบงค์ทำสีหน้าตกใจไม่คิดว่าดิวจะโง่ให้โดนจับได้ง่าย ๆ แบบนี้แล้วคนของเขาสองคนที่เขาให้ไปช่วยอยู่ไหนกัน

“อื้อ อื้อ อื้อ” ดิวพยายามส่งเสียงเรียกแบงค์เพื่อให้ช่วยเธอ แต่แบงค์ไม่แม้แต่จะสนใจดิวที่ตอนนี้เหมือนคนไร้ประโยชน์สำหรับเขาไปแล้ว

“นี่มึงไม่คิดจะสนใจช่วยผู้หญิงของมึงหน่อยเหรอ”

“หึ คนไร้ประโยชน์ทำไมกูต้องสนใจ” พอได้ฟังคำพูดที่ออกจากปากของแบงค์ก็ทำให้ดิวพยายามดิ้นรนสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการจับของตั้ม

“อื้อ อื้อ อื้อ อื้ออออ” ตั้มหันไปมองสบตามอสก็เห็นอีกฝ่ายพยักหน้า ตั้มเลยผ่อนแรงที่จับดิวลงทำให้ดิวสะบัดตัวจนหลุด เธอเอาผ้าที่มัดปากอยู่ออกแล้ววิ่งเข้าไปหาแบงค์ด้วยความโมโหสุดขีด

“ไอ้แบงค์ไอ้คนชั่ว แกพูดแบบนี้ได้ยังไง แกเป็นคนวางแผนพอแผนล่มมาถีบหัวส่งแบบนี้ แกมันเลว ไอ้ชั่ว” ดิวทั้งสบทด่าทั้งเข้าไปทุบตีแบงค์อย่างแรงเพราะความโมโห แบงค์ที่โดนทำร้ายแรก ๆ ก็พอทนไหวแต่พอหนักเข้าก็เริ่มเจ็บจนต้องสะบัดมือใส่ดิวอย่างแรงจนดิวล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

“เธอมันโง่!!! งานแค่นี้ก็ทำไม่ได้ยังจะมาหวังอะไรอีก ห๊ะ”

“แกมันไอ้ชั่ว ไอ้เลว แกมันเห็นแก่ตัว สมแล้วที่แพ้พี่โปรด”

ดิวรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับยืนชี้หน้าด่าแบงค์ไม่ยั้งโดยไม่คิดจะสนใจอะไร ทำให้แบงค์โมโหมากหวังจะเข้าไปทำร้ายดิวแต่ก็ต้องยกมือค้างกลางอากาศเพราะโดนจับมือไว้กับเสียงห้ามที่ดังมาจากปากของโปรด

“หยุดนะไอ้แบงค์”

“มึงอย่าเสือก”

“ไม่เสือกคงไม่ได้ เพราะมึงกำลังจะทำร้ายผู้หญิง และเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็มาจากตัวมึงเองทั้งหมด ยังจะมาหน้าตัวเมียทำร้ายผู้หญิงอีกเหรอวะ”

“มันเสือกปากดีทำไม”

“เธอก็เหมือนกันทำอะไรแบบคนสิ้นคิด”

“ดิวทำไปเพราะดิวรักพี่โปรด ดิวอยากให้พี่โปรดหันมาสนใจดิวบ้าง ก็ถ้าไม่มีนังนามิสักคนพี่โปรดก็ต้องหันมามองดิว” ดิวมองโปรดด้วยสายตาอ้อนวอนที่เต็มไปด้วยความรักและความหวัง เธอหวังว่าเขาจะหันมามองเธอบ้างสักนิดก็ยังดี

“ต่อให้ไม่มีนามิฉันก็ไม่คิดจะสนใจเธอ เพราะถ้าฉันสนใจแค่เดินผ่านฉันก็สนใจแล้วไม่ต้องดิ้นรนแต่ถ้าฉันไม่สนใจต่อให้มายืนแก้ผ้าตรงหน้าชายตาฉันยังไม่คิดจะแลเลย”

“...” พอดิวได้ยินคำพูดที่ไม่ถนอมน้ำใจหรือให้ความหวังเธอจากโปรดก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความสิ้นหวังและความอาฆาตแค้นกับคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้ทุกคน เธอยืนตัวสั่นกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อแต่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บก่อนจะหันสายตาดุดันมองไปทางแบงค์และนามิที่ยืนอยู่กับอาย

“เฮ้ย!!!”

แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้ทันคิดดิวก็พุ่งตัวเข้าไปหาตั้มแล้วหยิบปืนที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังตั้มออกมาแล้วยิงแบงค์ที่ยืนจนล้มลงไปนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น

“โอ๊ย!!!”

“คนอย่างแกสมควรตาย” หลังจากยิงแบงค์แล้วดิวก็ส่ายปลายกระบอกปืนไปทางทุกคนพร้อมกับคำขู่ แต่ยังถือว่าโชคดีที่ตรงนี้เป็นจุดพิทของโปรดทำให้คนที่อยู่บริเวณนี้จึงมีแต่คนของเขา และเสียงปืนก็ไม่ดังไปกว่าเสียงรถที่กำลังแข่งกันอยู่ในสนามกับเสียงพลุและเสียงเชียร์ของคนดู จึงทำให้ผู้คนไม่แตกตื่นเท่าไหร่

“ถอยออกไปให้หมดถ้าไม่อยากตาย”

“ใจเย็น ๆ ก่อน วางปืนลงแล้วเราค่อยคุยกัน” โปรดยกมือขึ้นห้ามและพูดกับดิวด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเพราะตอนนี้ดิวเหมือนคนสติหลุดที่อยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง

“ไม่!!! ถึงคุยไปพี่โปรดก็ไม่คิดจะหันมาสนใจดิวอยู่แล้ว เพราะแกคนเดียวนังนามิ เพราะแก!!!” ดิวส่ายหัวปฏิเสธอย่างไม่คิดจะเชื่อคำพูดของโปรดอีกแล้ว ก่อนเธอจะหันปลายกระบอกปืนไปทางนามิที่ยืนตกใจอยู่

“นามิ!!!” โปรดรีบวิ่งเข้าไปหานามิสวมกอดเธอโดยเอาตัวบังเธอ

“พี่โปรด ทำอะไร”

“พี่ไม่มีทางยอมให้นามิเป็นอะไร นามิไม่ต้องกลัวพี่จะปกป้องนามิเอง” นามิเอ่ยถามและมองหน้าโปรดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มแห่งความดีใจที่เขารักเธอมากจนกล้าเอาตัวมาบังเธอไว้

“พี่โปรดออกไปอย่ามาขวาง ดิวจะฆ่ามัน”

“ไม่!! เธอนั่นแหละที่ต้องเป็นคนวางปืน เธอทำแบบนี้ไปก็ไม่เป็นผลดีกับเธอสักนิด ก่อนจะทำอะไรคิดถึงพ่อกับแม่เธอให้เยอะ ๆ”

ระหว่างที่โปรดกำลังเกลี้ยกล่อมดิวให้ใจเย็นลงแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ ด้านพวกมอสก็หันไปสั่งให้กันคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากบริเวณนี้รวมทั้งอายที่อยู่ในอาการตกใจด้วย

อายทั้งตกใจทั้งเป็นห่วงโดนลูกน้องของมอสพาออกมาจากจุดเกิดเหตุอย่างไม่เต็มใจ แต่เธอจำใจต้องเดินตามแรงดึง หัวใจเธอเต้นรัวจนแทบหลุดออกมานอกอกทุกย่างก้าวที่เดินเธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่อยากไป เธอไม่อยากทิ้งนามิกับโปรดหรือแม้แต่มอสไว้ตรงนั้น

ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันกลับไปมองต้นเสียงด้วยความเร็วและสิ่งที่เห็นทำให้เธอต้องยกมือปิดปากตัวเอง

"พี่โปรด!!! นามิ!!!" เสียงร้องเรียกดังขึ้นพร้อมกับร่างของทั้งสองคนล้มลงไปที่พื้นกับเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

ภาพตรงหน้าราวกับฉากในฝันร้ายที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นกับตาตัวเอง อายพุ่งกลับไปหานามิกับโปรดแต่ถูกดึงตัวไว้แน่น

"ไม่!!! อย่าเข้าไป" เสียงเข้มของลูกน้องมอสดังขึ้นแต่เธอแทบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว ดวงตาเธอสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

และทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นความโกลาหล ทุกคนต่างพากันวิ่งวุ่น เสียงโวยวายดังระงม แพทย์สนามรีบกรูกันเข้าไปช่วยคนเจ็บ ก่อนคยเจ็บจะถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ทุกอย่างมันเหมือนเกิดขึ้นเชื่องช้าเหลือเกินสำหรับอาย หัวใจเธอเหมือนถูกบีบจนรู้สึกเจ็บปวด เธอให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่มันไม่ใช่เหตุการณ์ตรงหน้าคือเรื่องจริง โปรดถูกยิงคือเรื่องจริง