ส่วนคนที่ถูกมองโดยไม่รู้ตัวก็กำลังรู้สึกอับอายเพื่อนรักเต็มที จึงพยายามชวนอีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่องคุย
“หวานว่าเราอย่าคุยเรื่องนี้กันอีกเลยนะษา” อุษาทำตาโต
“ไม่พูดได้ไง?!ในเมื่อตัวเองกับอาเพลิง…”
“ษา!” เมื่อถูกปรามเสียงขุ่น อุษาก็ได้แต่ฮึดฮัด
“แต่ษาไม่สบายใจ อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะษาเอายาผิดมาให้หวาน เรื่องมันก็คงไม่เลยเถิดมาแบบนี้หรอก ษาเสียใจนะหวาน ษาขอโทษ…” สีหน้าอุษาเครียดจัด มธุรสถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มปลอบใจเพื่อน
“อย่างน้อยยาของษาก็ทำให้แผนของหวานสำเร็จ” คนที่นั่งก้มหน้ามองมือตนเองด้วยความละอายใจเงยหน้าขวับ ตาโตเบิกมองเพื่อนรักอย่างไม่คาดคิด แก้มใสแดงปลั่งกับความสำเร็จที่อีกฝ่ายกล่าวถึง ซึ่งมีผลมาจากยาที่หล่อนเป็นคนหาให้เพื่อน!
“มะ… หมายความว่า อาเพลิงยอมรับผิดชอบตัวอย่างงั้นเหรอ?!” ดวงตากลมโตของอุษามีแววไหวระริกทันทีที่มธุรสพยักหน้ารับ
“ใช่ คิดว่าอีกไม่นาน หวานกับอาเพลิงคงต้องแต่ง
