ตอนที่19
ทั้งเขาและเธอต่างก็โดนหวัดเล่นงานกันทั้งคู่ คนที่เห็นทีจะแย่หน่อยก็คือคนที่มีภูมิแพ้เป็นโรคประจำตัวมาตั้งแต่เกิดอย่างชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ที่ต้องนั่งหลับมาทั้งคืน
“โชน ขับรถกลับไหวมั้ย”
“ทำไมอยากให้กลับนักหนาวะ”
“ก็...ก็โชนต้องกินยา”
“เธอก็ต้องกิน”
“เรากินยาอะไรก็ได้ แต่โชนต้องกินยาที่หมอให้ไม่ใช่หรอ” สายตาคมเข้มจ้องมองเธอด้วยความสงสัย ทำไมเธอรู้ว่าเขากินได้แค่ยาที่หมอจ่ายเท่านั้นแต่คนที่กำลังใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของเขาคล้ายกับว่าเธอห่วงใยเขามากมาย มันทำให้เขาเผลอนึกถึงคนในอดีต
“พี่โชนเป็นหวัดหรอคะ”
“ใช่ อากาศเย็นทีไรเป็นแบบนี้ทุกที น่าเบื่อ”
“เดี๋ยวก็หายน้าาา แต่พี่โชนต้องกินยาด้วยอย่าดื้ออีกนะคะ” แพรไหมแตะหลังมือลงบนหน้าผากของเขาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสนั่น ที่ทำให้เขาแพ้กับท่าทางใสซื่อของเธอ
พรึ่บ
“ขอโทษ” ณิชาหน้าถอดสีเมื่อเขาปัดมือของเธอออกอย่างแรง และก็เป็นเธออีกนั
