เช้าวันใหม่
ธารายังคงมีอาการซึมอย่างเห็นได้ชัด เวกัสเองหัวใจแหลกสลายไม่ต่างจากน้อง แต่ต้องเก็บความรู้สึก และมาดูแลเยียวยาหัวใจของธารา
เพราะไม่อยากเห็นคนรักของตัวเองทรมารใจไปมากกว่านี้
"ทานข้าวครับ ลุกไหวมั้ย" เวกัสถามน้องที่นอนอยู่บนเตียง
"ไหวค่ะ" ธาราตอบพี่ออกมาแล้วค่อยๆลุกขึ้น
"ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ" เวกัสเปิดฝาอาหารที่ทางโรงพยาบาลเตรียมให้ ่พร้อมกับถามน้อง
"ก็ยังเจ็บอยู่ค่ะ แต่พอได้ยามันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ธาราคิดถึงลูก " สาวน้อยผู้เป็นดั่งโลกทั้งใบของเวกัส พูดออกมาเพียงเท่านั้น น้ำตาของเธอก็ไหลมาเป็นสาย เธอพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่ทว่า เมื่อคิดถึงเรื่องลูกที่ไร มันก็เป็นแบบนี้เสมอ เวกัสเช็ดน้ำตาให้น้องอย่างเบามือ เขาเองก็น้ำตาไหลออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ไม่อยากอ่อนแอไปมากกว่านี้ จึงได้แต่ทำตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อที่จะได้เป็นที่พักพิงให้น้องได้
"เราจะผ่านวันที่แสนเลวร้ายนี้ไปด้วยกันน
