นางบำเรอของหมอภาคย์

7 จูบของเจ้าหนี้

สิ้นคำพูดที่เย็นชาของเขา ภาคย์ก็ก้มลงประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอทันที เพื่อเป็นการประกาศความเป็นเจ้าของอย่างป่าเถื่อน

เขาบดเบียดริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและเอาแต่ใจ ไม่มีความอ่อนหวาน ไม่มีความปรานี มีเพียงการรุกล้ำที่ดุดัน ลิ้นร้อนของเขาพยายามจะสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างดุดัน เพียงขวัญพยายามเม้มปากไว้แน่นเป็นการต่อต้านครั้งสุดท้าย แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้เลย

มือหนาข้างหนึ่งของเขาเลื่อนขึ้นมาบีบกรามของเธอเบาๆ เป็นการบังคับให้เธอต้องยอมเปิดปากออก และในวินาทีนั้นเอง เขาก็ส่งลิ้นร้อนเข้ามาตักตวงความหอมหวานในโพรงปากของเธออย่างหิวกระหาย

ความเจ็บแปลบที่ริมฝีปากผสมกับความอัปยศอดสูทำให้กำแพงความอดทนของเพียงขวัญพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาจากลำคออย่างน่าเวทนา

“อื้อ...อึก...คุณหมอ...”

ความเค็มของหยาดน้ำตาที่ไหลซึมเข้าสู่ริมฝีปากทำให้ภาคย์ชะงักไปในที่สุด เขาถอนริมฝีปากออกอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก มันมีความหงุดหงิดฉายชัดอยู่ในนั้น แต่ลึกลงไป...ก็มีความซับซ้อนบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ

ภาคย์ยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาบนแก้มเนียนของเธอออกอย่างลวกๆ สัมผัสนั้นหยาบกระด้าง ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่ชอบรสเค็ม” เขาพูดเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากที่บวมเจ่อและแดงก่ำจากการกระทำของเขาเมื่อครู่...มันช่างดูยั่วยวนอย่างน่าประหลาด

แล้วเขาก็ก้มลงไปอีกครั้ง...

เพียงขวัญหลับตาปี๋ เตรียมรับความรุนแรงระลอกใหม่ แต่ครั้งนี้...มันกลับต่างออกไป

ริมฝีปากของภาคย์ที่ทาบทับลงมาในครั้งนี้ มันนุ่มนวลและเชื่องช้าอย่างไม่น่าเชื่อ เขาค่อยๆ ละเลียดชิมริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนทว่าหนักแน่น มันคือจูบที่แฝงไปด้วยการปลอบประโลมและหลอมละลายในเวลาเดียวกัน

สมองของเพียงขวัญสั่งให้เธอผลักไสเขาออกไป แต่ร่างกายที่อ่อนล้าและหัวใจที่แหลกสลายกลับทรยศเธออย่างสิ้นเชิง เธอเผลอไผลไปกับรสจูบที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันนั้น ความดุดันที่แปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลมันอันตรายยิ่งกว่าความป่าเถื่อนในตอนแรกเสียอีก มันทำให้กำแพงในใจของเธอเริ่มสั่นคลอน

เขาค่อยๆ สอดลิ้นเข้ามาอีกครั้งลิ้นร้อนๆของเขาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กของเธออย่างหยอกเย้าและช่ำชอง เพียงขวัญที่ไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้ถึงกับเข่าอ่อนยวบลงไปกองในอ้อมแขนของเขา เสียงสะอื้นในลำคอค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแผ่วเบาอย่างลืมตัว

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้...จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายถอนจูบออกไปก่อนอย่างอ้อยอิ่ง

เพียงขวัญยืนหอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำตาและความรู้สึกที่สับสนตีรวนกันไปหมด เธอไม่เข้าใจ...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ...ทำไมร่างกายของเธอถึงตอบสนองเขา

ในจังหวะที่สติเริ่มกลับคืนมา เธอก็นึกถึงหนทางรอดสุดท้ายขึ้นมาได้

“อื้อ...คุณหมอ...” เธอเรียกเขาเสียงสั่น พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี “ขอ...ขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ”

ภาคย์เลิกคิ้วมองเธอ สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชน

“ทำงานมาทั้งวัน...เอ่อ...มัน...มันไม่สบายตัวน่ะค่ะ” เธอแก้ตัวเสียงตะกุกตะกัก พยายามหลบสายตาคมกริบคู่นั้นอย่างสุดชีวิต มันคือการต่อรองครั้งสุดท้ายเพื่อซื้อเวลาและเรียกคืนศักดิ์ศรีของตัวเองกลับมาแม้เพียงน้อยนิดก็ยังดี

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ เพียงขวัญกลั้นหายใจรอฟังคำตัดสินของเขา เธอภาวนาให้เขาปฏิเสธ หรืออย่างน้อยก็ปล่อยให้เธอได้มีเวลาอยู่กับตัวเองสักครู่

แต่แล้ว...รอยยิ้มร้ายกาจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของภาคย์อีกครั้ง

เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขบขันและพึงพอใจ เหมือนนักล่าที่กำลังสนุกกับการที่เหยื่อตัวน้อยพยายามจะดิ้นรนหนีจากกรงเล็บของเขา

“ต่อรองเก่งเหมือนกันนี่...” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้โลกของเธอหยุดหมุน “น่าสนใจแฮะ”

เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทั้งยั่วยวนและเต็มไปด้วยอำนาจ

“ได้สิ...”

เพียงขวัญเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง แต่ประโยคถัดมาของเขากลับดับความหวังนั้นลงอย่างเลือดเย็น

“งั้นก็อาบด้วยกันเลยสิ”

ไม่ทันที่เธอจะได้ประท้วงหรือตั้งตัว ร่างทั้งร่างของเธอก็ถูกช้อนขึ้นอุ้มอย่างง่ายดายราวกับเธอเป็นเพียงปุยนุ่น เพียงขวัญร้องว้ายออกมาด้วยความตกใจ รีบยกแขนขึ้นโอบรอบคอแกร่งของเขาไว้โดยสัญชาตญาณเพื่อไม่ให้ตกลงไป

“ปล่อยฉันนะ! ฉันอาบเองได้!” เธอทุบไปที่แผงอกกำยำของเขาเบาๆ แต่การกระทำนั้นกลับยิ่งเหมือนการยั่วยวนในสายตาของเขาเสียมากกว่า

ภาคย์ไม่สนใจเสียงประท้วงของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาอุ้มเธอเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออก แล้วก้าวเข้าไปข้างใน

แล้วเดินเข้าไปในส่วนของห้องอาบน้ำที่เป็นกระจกใสกั้นไว้ทั้งอย่างนั้น แล้วจึงค่อยๆ วางเธอลงให้ยืนด้วยขาของตัวเอง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ มือข้างหนึ่งของเขายังคงโอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปเปิดฝักบัว...

ซ่าาาาาา...

สายน้ำเย็นเฉียบจากฝักบัวสาดกระทบลงมาบนร่างของคนทั้งสอง เสื้อผ้าที่เปียกโชกแนบสนิทไปกับเรือนร่าง เผยให้เห็นทุกสัดส่วนอย่างชัดเจนยิ่งกว่าตอนที่ยังแห้งซะอีก