ตอนที่1 คนแรกที่กล้าปฏิเสธ
832 Words
แปดนาฬิกา นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
พายุที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอยู่อย่างหนักหน่วงภายนอกขณะนี้ ยังไม่เท่าความโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของปีเตอร์ วอล์กเกอร์ ที่เพิ่งอ่านอีเมลล์ตอบกลับจากพิรชา เขาแค่ชวนเธอไปดินเนอร์ทั้งที่ไม่เคยชวนผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่เธอกลับปฏิเสธเขาด้วยคำว่า ไม่ว่าง!
ปีเตอร์ขับรถมาตามเส้นทางที่เจคส่งให้เพื่อขับไปหาเธอ เพราะเขาไม่มีวันเชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าปฏิเสธเขา หากจะปฏิเสธจริงๆก็เพียงหวังอัพค่าตัว และดูเหมือนโชคจะเข้าข้างหนุ่มรูปงามอย่างเขา เมื่อพิรชาเดินออกมาพอดี เขาขับรถเข้าไปขวางทางเธอไว้ พร้อมกับเลื่อนกระจกรถคันหรูราคาไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านบาทเพื่อคุยกับเธอ
"ขึ้นรถเดี๋ยวนี้"
"ขอโทษค่ะ คุณเป็นใครคะ" เธอถามอย่างสงสัยก่อนจะพอเดาออกว่าเขาคือ ปีเตอร์ วอล์กเกอร์ หนุ่มสังคมชั้นสูงรูปงามผู้เป็นข่าวฉาวเรื่องผู้หญิงบนหน้าหนังสือพิมพ์แทบทุกวัน
"คุณจะขึ้นดีๆหรือจะให้ผมฉุด" เขาก้าวลงจากรถ คนอย่างพิรชาเหรอจะยอมตกเป็นเหยื่อของผู้ชายพรรค์นี้ คิดๆแล้วไม่น่าตกลงมาเดินแบบให้เกรทเเบรนด์ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ เธอวิ่งหนีเขา แต่มีหรือเสือจะยอมปล่อยเหยื่อที่มายืนอยู่ตรงหน้าไปง่ายๆ เสียชื่อปีเตอร์ วอล์กเกอร์หมด
"นี่คุณ ปล่อยฉันนะคะ คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ หรือฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจคะ" เธอพูดทั้งที่ยังวิ่งหนีเขา ก่อนจะถูกมือหนารั้งเอวบางคอดไว้ พายุใหญ่สายฝนกระหน่ำลงมาอีกครั้ง
"คุณทำให้ผมเปียก บอกให้ขึ้นรถตั้งแต่แรกก็จบ" ไม่พูดเปล่าเขายังดึงข้อมือเล็กของเธอให้เดินตามมาขึ้นรถอย่างง่ายดายผิดกับตอนแรกนัก เอ หรือเพราะว่าเขาหล่อมากๆนะ ปีเตอร์ขับรถมุ่งตรงไปตามเส้นทางกลับบ้านของเขา
"คุณจะพาฉันไปไหนคะ ปล่อยฉันลงเถอะนะคะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดนะคะ"
"คุณพูดอะไรของคุณ ผู้หญิงแบบไหนที่คุณว่าผมคิดน่ะ" เขาหักพวงมาลัยจอดรถข้างทางในขณะที่ฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย
"คือ ฉันรู้นะคะว่าคุณชอบมีความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวยกับผู้หญิงหลายๆคน แต่ฉันคง...ฉันคงเป็นผู้หญิงคนนั้นให้คุณไม่ได้หรอกนะคะ"
"ทำไมจะไม่ได้ ผู้หญิงทุกคนก็ไม่ต่างกันมากหรอกนะ ไม่ต้องการเงิน ก็ต้องการเซ็กส์"
"แต่ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณเลยได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ" ปีเตอร์ทั้งโกรธและหงุดหงิดกับคำพูดของเธอ
"ถ้าอยากไปก็เชิญ ลงจากรถผมไปทั้งที่ฝนยังเทลงมาอยู่แบบนี้แหละ ลงไป!" เขาไล่
มือเรียวเล็กที่สั่นระริกเพราะความหนาวปะปนกับความกลัวค่อยๆเอื้อมไปเปิดประตูรถเบาๆคล้ายกลัวเสือตื่น แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำของเธอทำให้ปีเตอร์ดึงร่างบางของเธอมากอดไว้แน่น กลิ่นหอมละมุนบนตัวเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะประทับจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างดูดดื่ม เขาบดขยี้อยู่เนิ่นนานลิ้มรสหวานจากเธอ พิรชาอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งรนไฟท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ เธอต้องเรียกสติตัวเองกลับมา มือเรียวเล็กทุบอกกว้างของเขาให้ออกห่าง หากแต่ไม่เป็นผล หากแต่เขายอมถอนจูบออกไปเอง
"หวานเหลือเกิน" ปีเตอร์มองเธอลึกซึ้งแทบคลั่งไคล้ อยากจะจับเธอแก้ผ้าแล้วตีก้นให้รู้แล้วรู้รอดไป โทษฐานที่เธอดื้อกับเขานัก เธอก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้
"คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
"ทำไม อย่ามาทำตัวไร้เดียงสาเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลยน่า คุณทั้งสวย ทั้งหวานขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนก็อยากได้คุณทั้งนั้น"
"คุณนี่มันเป็นผู้ชายประเภทไหนกันนะ ชอบดูถูกผู้หญิงทั้งการกระทำและคำพูด"
"ผิด ผมทำให้คุณรู้ต่างหากล่ะ ว่าจริงๆแล้วร่างกายของคุณกำลังต้องการผม แต่เสียใจด้วยนะ ผมไม่เคยทำอะไรกับผู้หญิงบนรถแถมในที่สาธารณะอีกต่างหาก ไปที่บ้านผม"
"ไม่นะคะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ" หยดน้ำใสๆเอ่อคลอเบ้า
"เอาน่า แค่ One night stand ใครๆเขาก็ทำกัน"
ปีเตอร์ไม่สนใจคำพูดและน้ำตานั้น เขาแทบไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพราะอยากแกล้งเธอหรอกนะ แต่เขากำลังต้องการเธอมากต่างหาก
- Writer
