บทที่ 1
693 Words
บทที่ 1
หลังจากเสร็จงานศพแม่ลูกกวาง เราก็พาเธอและพ่อมาเก็บของที่จำเป็นแค่นั้นกลับกรุงเทพฯ ลูกกวางดื้อดึงจะไม่ไปท่าเดียว...เธอบอกว่าเธอจะอยู่กับแม่
‘ไม่ ๆ ๆ ๆ หนูไม่ไป! พ่อก็ทิ้งหนูกับแม่ไว้อยู่แล้ว! หนูอยู่เองได้! ฮือออ หนูไม่ไป!’ เธอกอดเสาบ้านแน่น และทิ้งตัวกรีดร้องเสียงดัง
‘พ่อขอโทษ ขอโทษที่ทิ้งลูกกวางกับแม่นะลูก…’ ลุงกนกคุกเข่าลงตรงหน้าลูกสาว เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
‘พ่อผิดไปแล้ว...ลูกกวาง พ่อมันบ้างานจนลืมดูแลแม่เรา พ่อขอโทษนะลูก ฮึกกก ขอโทษ’ เด็กหญิงเห็นพ่อเธอฟุบหน้าลงกับฝ่ามือ ก็หยุดร้องและเดินเข้ามาคุกเข่านั่งลงข้าง ๆ
‘พ่ออย่าร้องไห้ค่ะ...ลูกกวางจะไปอยู่กับพ่อก็ได้ พ่ออย่าร้องไห้เลยนะคะ แม่คงไม่อยากให้พ่อร้องไห้’
เด็กหญิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าพ่อเธอ สองแขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบกอดร่างใหญ่ของบุรุษตรงหน้า มือเล็กตบลงเบา ๆ ที่แผ่นหลัง เธอตัวเล็กมาก ๆ เมื่อเทียบกับลุงกนกแล้ว
ลุงกนกโอบกอดลูกสาวไว้แนบอก ใบหน้าเขาซบลงที่ไหล่เล็ก ก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ออกมา...
มือเรียวของแม่ที่จับมือสิงห์อยู่ ถึงกับยกขึ้นมาปิดปาก แม่เขาปล่อยโฮออกมา พ่อเพียงหันหน้าเข้าหาให้แม่ได้ซบหน้าลงที่อกกว้าง...ส่วนเขามองภาพนั้นด้วยหัวใจแห้งผาก
“กลัวเหรอ...” เขาเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งข้างกันบนเครื่องบินที่จะบินกลับ เชียงใหม่-กรุงเทพฯ
“ค่ะ” เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะยื่น Airpods ให้เธอ
“ใส่หูไว้!” เธอสะดุ้ง ก่อนจะทำตามที่พี่ชายตรงหน้าบอก
เขาเปิดเพลงให้เด็กหญิงตรงหน้าฟัง ก่อนจะเอื้อมมือไปรัดเข็มขัดให้ เพราะดูแล้วคงจะทำไม่เป็น เธอนั่งนิ่งเป็นก้อนหินตั้งแต่เชียงใหม่ยันกรุงเทพฯ เขาได้แต่ส่ายหัว...แม่เขาก็หาเรื่องจริง ๆ
#บ้าน เวชญานันท์
“ผมไม่อยากแยกจากลูก...” เขาเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว เมื่อรู้ว่าภรรยาเจ้านายกำลังจะแยกลูกออกไปจากเขา
“ก็ไม่ได้แยกลูกกวางมา...แต่กนกดูแลแกไหวไหม ในเมื่อตอนนี้ตัวกนกเองก็ทำใจไม่ได้เลย” เขาเอามือปาดน้ำตาที่ไหลริน เมื่อนึกถึงภรรยาที่ล่วงลับ
“..........”
“เด็กต้องการการทะนุถนอม ดูแล เอาใจใส่นะ...ว่ากันตรง ๆ ฉันไม่ได้รังเกียจลูกกวาง และจะรักแกเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง” ภรรยาเจ้านายเอ่ยบอกเขาอย่างขอร้อง เพราะเธอรู้สึกสงสาร รัก และถูกชะตากับลูกสาวเลขาสามีเธอจริง ๆ
“แค่ช่วงนี้นะครับ...ผมก็จะไปมา ไปมาแบบนี้ แต่อยากจะขอให้ลูกกวางนอนเรือนเล็กด้านหลัง ไม่ให้นอนเรือนใหญ่”
“ได้ยังไงล่ะ! กลางคืนฉันก็ต้องนอนกับเธอไหม! ก็ต้องนอนบนตึกใหญ่ด้วยกันนี่แหละ!” เขาอึกอัก
“กนก...เธอจะให้เด็กที่ขาดแม่นอนกับพ่อที่ร้องไห้คิดถึงแม่เธอตลอดเวลา…”
“ไม่ครับ...”
“และเธอจะให้ลูกกวางนอนเรือนเล็ก? เธอจะให้ลูกเธอนอนคนเดียวในห้องมืด ๆ แบบนั้นนี่นะ! บ้าไปแล้ว!”
“..........”
“ฉันดูแลลูกเธอให้ เธอควรจะขอบคุณ!! เอาน่ากนก ฉันรับประกันว่าในเดือนนี้! เธอจะได้ลูกสาวที่แสนจะสดใสกลับคืนมาแน่นอน!” ภรรยาเจ้านายรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“กนก...อาทิตย์หน้าที่จะไปประชุมต่างประเทศ ฉันไปคนเดียว แกอยู่กับลูกไปแล้วกันนะ” ประมุขของบ้านที่นั่งเงียบมานาน ก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ไม่ครับ ผมจะไปกับท่าน...”
“งั้นก็ให้อุษาดูแลลูกกวางไป...เมียฉันอยู่บ้านคนเดียวเหงา ๆ มีลูกกวางดูแล ฉันก็หายห่วง”
“..........”
“30 กว่าปีที่ผ่านมา...ไม่เคยขออะไรจากกนกเลย ถือว่าครั้งนี้ขอแล้วกันนะ”
“คะ...ครับ”
- Writer
