ท่านประธานหมอ(ที่รัก)

คำสั่ง

เช้าวันต่อมา

บนท้องถนนเวลาเช้าตรู่ของวันทำงาน เอเทนรีบเร่งออกจากบ้านเนื่องด้วยต้องรีบไปจัดการเรื่องเอกสารของการส่งออกอุปกรณ์การแพทย์ล๊อตใหญ่ที่กำลังจะส่งออกในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างดูรี[เร่งไปซะหมดเวลาของเอเทนเป็นเงินเป็นทองแค่วินาทีเดียวก็มีค่ามากมายสำหรับอาชีพของหมอ

เอี๊ยดด โครมม เสียงรถของเอเทนไปเกี่ยวชนเข้ากับรถจักรยานยนต์คันหนึ่งที่เป็นผู้หญิงขับ

"เชี้ยเอ้ย คนแมร่งยิ่งรีบๆอยู่" เอเทนสบถออกมาทันทีที่เกิดการชนกันขึ้น

"โธ่เว้ย ไม่มีตาหรือไงว่ะ รถจอดอยู่ไม่แหกตาดูหรือไง" สาวน้อยที่เดินเข้ามาดูรถถามขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์ที่หงุดหงิด

"ปากเหรอนั้น" เอเทนพึมพำออกมาเบาๆแล้วเดินลงมาจากรถ

"นี้นาย" เสียงของเด็กผู้หญิงที่อายุประมน 20กว่าๆพูดขึ้น

"นี้ที่ตรงนี้มันใช่ที่จอดรถหรือไง ที่ที่เขาให้จอดก็มี มักง่ายจังว่ะ" เอเทนที่เดินลงมาไม่ถามหรือไม่สนใจรถเลย แต่กลับหันไปต่อว่าเด็กสาวคนนั้น

"นี้นายเป็นคนขับมาชนฉันนะมีมารยาทบ้างดิ ขอโทษอ่ะสะกดเป็นบ้างป่าวว่ะ" เด็กสาวคนนั้นยังพูดออกมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าของเอเทนเลย

"นี้เธอ"

"เสียเวลาวะมัดแมร่งเอ้ย ซวยแต่เช้าเลย" ดาวเหนือพึมพำออมาเบาๆพร้อมกับถอดหมวกกันน๊อคออกมาวางไว้ที่เบาะรถ

"นายจะเอายังไงรถฉันเสียหายนะเนี่ย" ดาวเหนือพูดออกมาพร้อมมองมาที่หน้าของเอเทนด้วยสีหน้าที่เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

"รถฉันก็เสียหาย" เอเทนมองดูนาฬิกาข้อมือที่แพงแสนแพงแล้วทำตาโตออกมาทันที

"สายแล้ว" เอเทนเดินไปที่รถแล้วขับออกไปทันที

"บ้าเอ้ย จะหนีไปไหนว่ะ มารับผิดชอบก่อนดิ ไอ้บ้าเอ้ย" ดาวเหนือที่มองตามรถของเอทนแล้วก่นด่าออกมา

"ดาว ดาว เป็นอะไรลูก" ดวงเดือนรีบเดินมาหาลูกสาวแล้วถามขึ้น

"มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ขับมาชนท้ายมอไซด์หนูอะแม่" ดาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย

"ช่างมันเถอะลูกถือว่าฟาดเคราะห์ ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก" ดวงเดือนวิ่งมาหาดาวแล้วจับลูกสาวหมุดซ้ายหมุนขวาด้วยความห่วงใย

"แม่ แม่ แม่ พอก่อนหนูเวียนหัว" ดาวพูดออกมาเพื่อดึงสติผู้เป็นแม่ให้หยุดหมุนตัวของดาวเหนือ

"อ๋อ แม่ขอโทษพอดีเป็นห่วงแกมากไปหน่อย ไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่คะ" ดาวมองไปที่นาฬิกาข้อมือตลาดนัดเรือนแค่ละไม่กี่ร้อย

"ตายแล้ว ปานนี้พี่บัวรอกับข้าวแย่แล้ว สายแล้วแม่หนูไปก่อนนะ" ดาวเหนือพูดจบก็รีบขับรถจักรยายนต์คู่กายออกไปทันที

ณ โรงพยาบาล

"พี่บัว พี่บัว" ดาวเหนือวิ่งหน้าตั้งมาพร้อมถุงกับข้าวในมือ

"ดาว เบาๆนี้โรงพยาบาลนะ เสียงดังรบกวนคนไข้คนอื่นเขา" บัวพยาบาลสาวพูดออกมาพร้อมกับเดินมาหาดาวเหนือ

"โห้ ก็นี้มันสายแล้วนิพี่ ฉันรีบแทบตายกลัวพี่จะรอ" ดาวยิ้มให้บัวด้วยร้อยยิ้มกว้าง

"ไม่เป็นไร พี่อาจจะได้กินสายๆพอดีวันนี้ท่านประธานจะเข้ามาประชุม พี่เลยต้องเตรียมตัวจัดห้องประชุม วุ่นกันตั้งแต่เช้า" บัวถอนหายใจแล้วพูดออกมา

"แย่เลยอะดิพี่ ท่านประธานอะไรนั้นนะคงจะรวยน่าดู" ดาวเหนือพูดออกมา

"รวยมาก หล่อมากด้วยนะจะบอกให้แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังโสด" บัวพูดออกมาแล้วทำท่าอมยิ้ม

"หึ สาวๆเพี๊ยบอะดิ ดาวไม่กวนพี่ละต้องไปนอนก่อนเน็นนี้มีเข้าดึกวันสุดท้าย" ดาวเหนือพูดจบก็ยกมือไหว้บัวแล้วเดินออกไปทันที

"ดาวเอ้ยดาว ชีวิตแกนี้น่าสงสารเหมือนกันนะ" บัวพึมพำจบก็เดินเอากับข้าวไปเก็บแล้วเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

"พี่บัว พี่บัว" เสียงทรงพลังอำนาจดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของพยาบาลประจำตัวของตนเองขึ้น

"คะ อาจารย์หมอ" บัวขานรับแล้วเดินเข้ามาหาเอเทนทันที

"จัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม" เอเทนถามพรางวางกระเป๋าโน๊คบุ๊คคู่กายลงที่โต๊ะประชุม

"เรียบร้อยคะ อีก 10 นาทีผู้บริหารทุกท่านก็จะเข้ามาประชุมตามเวลาคะ" บังพูดจบก็เดินไปหยิบแก้วน้ำ แล้วรินนำมาวางไว้ที่หน้าของ

เอเทน

"วันนี้เกิดเรื่องแต่เช้า น่าอารมณ์เสียฉิบหายเลยพี่" เอเทนเริ่มต้นประเด็นขึ้น

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ" บัวถามออกไปพรางนั่งลงเยื่องไปทางด้านหลังของเอเทน

"วันนี้ผมขับรถไปชนท้ายรถจักรยานยนต์ของเด็กคนหนึ่งเข้าแต่รีบร้อนไปหน่อยเลยไม่ได้คุยเรื่องค่าเสียหายกับเด็กคนนั้น" เอเทนที่ดูจะสดุดลุ๊คของเด็กสาวธรรมดาๆพูดออกมา

"เด็กเหรอคะ ไม่น่ามีอะไรหรอกมั่งคะ ในเมื่องนี้มีใครไม่รู้จักท่านประธานของโรงพยาบาลชื่อดังขนาดนี้หรอกคะ" บัวพูดออกมาแล้วยิ้มให้เอเทน

"อือ ก็จริงถ้ามีอะไรเด็กคนนั้นคงมาตามหาผมที่แระมั่งเนอะ" เอเทนพูดออกมา เอเทนกับบัวค่อนข้างที่จะสนิทกันมาก เพราะบัวเองได้รับทุนเรียนพยาบาลจากโรงพยาบาลแห่งนี้และบัวเองก็รู้จักเอเทนมาไม่ต่ำกว่า 10 ปีแล้ว บัวเองจึงดูจะรู้ใจเอเทนไปซะทุกเรื่อง

"ท่านสันติกับคุณหญิงนาราสบายดีนะคะ" บัวถามเพื่อเบี่ยงเบนประเด็นให้เอเทนรู้สึกผ่อนคลายก่อนที่จะเข้าสู่โหมดเครียดของการประชุมในครั้งนี้

"สบายดีครับ ท่านบ่นคิดถึงพี่บัวอยู่นะครับ ว่างวันไหนไปเยี่ยมท่านบ้างสิครับ" เอเทนยิ้มให้บัวพร้อมกับหยิบโน๊ตบุ๊คออกมาจากกระเป๋า

ผ่านไปผู้บริหารทุกคนรวมถึง คิรินและอันอันเข้าร่วมประชุมในครังนี้ด้วย การประชุมดูจะดึงเครียดมากขึ้นไปอีก เพราะการตัดสินใจในการประชุมด่วนวันนี้ เอเทนรู้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปรกติและตัวของเอเทนก็รู้ว่าใครเป็นคนทำให้การรักษาเกิดการผิดพลาดจนมีคนตาย

"เรื่องนี้จะโทษไทเกอร์คนเดียวก็ไม่ได้" เสียงมาวินผู้ที่เป็นพ่อของไทเกอร์และเป็นน้ำเสียงเดียวที่เอเทนไม่เคยลืม คนในรถวันนั้นวันที่เอเทนกับเอเดนถูกรถชน จนตอนนี้ตัวของเอเดนเองเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

"คนเป็นหมอมีหน้าที่รักษาคนไข้ให้สุดความสามารถ แต่ลูกชายคุณอาเมาค้างมาทำงานไม่พอ ยังเมาค้างเข้าห้องผ่าตัด อายุก็ไม่ใช่น้อยๆสมควรที่จะบรรลุนิติภาวะได้แล้ว คนแบบนี้ไม่สมควรจะมาเป็นหมอด้วยซ้ำ" เอเทนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุปนกับน้ำเสียงที่แข็ง

กร้าว ทำให้ไทเกอร์และมาวินหน้าเสียไปเลยในทันที

"แต่ว่า ผมก็ทำทุกอย่างสุดความสามารถแล้วน่ะ"

"คำว่าสุดความสามารถของแก คือสุดความสามารถของคนที่ไม่มีสติ ไม่สิสุดความสามารถของคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ รู้ทั้รู้งว่ามีงานจะต้องรับผิดชอบแต่ก็ยังจะดื่มจนเมาไม่ได้สติ" เอเทนพูดจบก็กด ENTER ภาพบนหน้าจอโปรเจกเตอร์ปรากฏคลิปวีดีโอที่ไทเกอร์เต้นโยกย้ายไปมาในคลับแห่งหนึ่ง

"เป็นหมอแต่ทำตัวต่ำตม เสพของมึนเมาจนไร้สติไม่รักษาภาพบักษณ์ของตัวเองแบบนี้สมควรไหมที่จะได้รับคำตำหนิ" เสียงเอเทนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นอีก

"แต่ว่า"

"ไม่มีอะไรแต่ว่าทั้งนั้น ผมขอสั่งพักงานคุณหมอไทเกอร์ไม่มีกำหนดหวังว่าคุณจะทำตามที่ผมตัดสินใจ" เอเทนจ้องไปที่หน้าของไทเกอร์แล้วพูดขึ้น

บึก เสียงมาวินทุบโต๊ะเสียงดังขึ้นจนทุกคนเริ่มมีอาการหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

"คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ" มาวินส่งเสียงคำรามออกมาพร้อมกับกัดฟันกรอด

"แต่ผมตัดสินใจไปแล้ว ในทีประชุมแห่งนี้ผมมีอำนาจสูงสุด" เอเทนพูดพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของมาวิน

"ไอ้เด็กเมื่อวานซื่น แกคิดดีแล้วเหรอที่จะมาเป็นศัตรูกับฉัน" มาวินถามออกมาเสียงดังจนทุกคคนในห้องอยากจะแทรกแผนดินหนีไปซะตอนนี้

"ผมมีอำนาจสูงสุด แถมมีหุ้นมากสุดในนี้คุณอาคิดว่าใครกันแน่ที่ควรพูดประโยคนั้นออกมา" เอเทนมองไปที่มาวินแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆแล้วยกยิ้มมุมปากออกมา

"หรือใครมีปัญหาอะไรอีกไหม" เอเทนถามทุกคนขึ้น ทุกคนก้มหน้าลงต่ำไม่มีใครกล้ามองมาสบตาของเอเทนเลยแม้แต่มาวินและไทเกอร์เองก็เช่นกัน

การประชุมได้ข้อสรุปว่าไทเกอร์โดนสั่งพักการปฏิบัติหน้าที่ของหมออย่างไม่มีกำหนด เมื่อทุกคนไม่มีใครกล้าโต้แย้งกับคำสั่งหรือคำตัดสินของเอเทนเลยแม้แต่คนเดียว การทำงานของเอเทนจึงง่ายขึ้นมากกว่าเดิม หลังจากประชุมเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับไปทำหน้าที่ของตน