ท่านประธานหมอ(ที่รัก)

บทนำ

เมื่อ 20 ปีก่อน

"เห้ย มึงจะมาระรานคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย มึงทำผิดมึงก็ต้องยอมรับผิดดิว่ะ" เสียงเด็กชายอายุ 10-11 ขวบ ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลาเอาการ พูดออกมาเสียงดังพร้อมกับยืนประจันหน้ามองไปที่คู่อริอีกฝั่งอย่างใจจดใจจ่อที่จะเอาคำตอบให้ได้

"กูจะผิดหรือจะถูก มึงมาเสือกอะไรด้วยกูจะทำอะไรมันหนักกะบาลมึงมากเหรอไอ้เอนเดน" เสียงชายที่ดูโตกว่าและท่าทางจะเป็นคู่อริของอีกฝั่งพูดขึ้น

"กูไม่สนว่ามึงจะคิดยังไง แต่มันไม่ถูกต้อง มึงทำแบบนั้นได้ยังไงว่ะ" เด็กชายคนที่หน้าตาดี ผิวขาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"กูบอกว่าอย่ายุ่งไง" เสียงชายอีกฝั่งพูดพร้อมกับพลักเด็กชายผิวขาวออกไป

ปึ้ก เสียงมือของชายคู่อริสัมพัสไปโดนหัวไหล่ทั้งของข้างของเด็กชายผิวขาว ถึงจะเป็นการผลักก็เถอะ แต่มันคงเจ็บมากน่าดูถ้าฟังจากเสียงแล้ว

"ไอ้มาร์ค มึง" เสียงเด็กชายเรียกชื่อคู่อริออกมา

"ไอ้เอเดน มึงอย่าคิดว่าพ่อมึงมีหุ้นในโรงเรียนนี้แล้วกูจะกลัวมึงนะ เดี๋ยวพ่อมึงก็ตายอีกไม่นานหรอก" เสียงมาร์คพูดขึ้น

"ไอ้สัส เกี่ยวไรกับพ่อกู มึงกับพ่อมึงก็ไม่ต่างกันขี้โกง ไอ้สัส" เอเดน พูดจบก็ปรี่เข้าไปต่อยมาร์คทันที

พลั๊วๆ พลั๊วๆ ตุ๊บตั๊บๆๆ เสียงทั้งสองฝั่งชุลมุนกัน

ปี๊ดดด ปี๊ดดดด ไม่นานเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นต่างคนต่างวิ่งหนีโดยไม่คิดชีวิต ตำรวจมากกว่า 10นายวิ่งตรงเข้ามาที่กลุ่มของเอเดนและมาร์คทันที

ฝั่งเจสัน ที่รอพบลูกค้าอยู่ ได้ลดกระจกลงเพื่อนไล่ควันบุหรี่ออกจากรถ

"นายครับผมว่าเอากระจกขึ้นเถอะครับ" บอดี้การ์ดคนสนิทของเจสันพูดขึ้น

"เดี๋ยวนะ เด็กพวกนั้นมาทำอะไรกัน" เจสันลดกระจกลงอีกเพื่อฟังว่าเด็กพวกนั้นคุยอะไรกัน

ครืดดด ครืดดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ของเจสันดังขึ้น

"ครับ" เจสันรับสาย

"ขับรถเข้ามาด้านในได้เลยครับ ลูกน้องผมรอเปิดประตูอยู่" ปลายสาย

"ได้ครับ" เจสันพูดจบก็วางสายแล้วรถหรูก็เลือนเข้าไปในโรงงานแห่งหนึ่ง สายตาของเจสันจับจ้องไปที่เด้กชายคนนั้นจนเด็กคนนั้นวิ่งหนีลับสายตาไป

เย็นวันต่อมา

"ไปทำอะไรมาอีกแล้ว ทำไมชอบมีเรื่องไปทั่ว เอเดนแกต้องทำตัวให้ดีๆกว่านี้หน่อยแกไม่ใช่นักเลงหัวไม้นะ" เสียงเด็กชายอีกคนหน้าตาคล้ายกับเอเดนพูดขึ้น

"โห้ พี่ก็พวกนั้นมันไปรีดไถ่ป้าขายของข้างถนนอีกแล้ว รีดไถไม่พอยังจะไปโกงเขาอีกว่าของพวกนั้นเป็นของตัวเอง ขี้ตู่ชมัด" เอเดนพูดออกมาด้วยความหัวเสีย

"เอเดน แกก็มีเรื่องให้มันน้อยๆหน่อยมีเรื่องได้ทุกวันนี้ถ้าพ่อกับแม่กลับมาเห็นสภาพหน้าแก แกจะบอกทุกคนว่ายังไง" เอเทนพี่ชายของเอเดนถามขึ้น

"พี่ ผมก็แค่หลบหน้าพ่อแม่ 3-4 วันแผลที่มีอยู่ก็หายแล้ว เว้นแต่พี่เถอะจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่" เอเดนหันมาหาพี่ชายแล้วพูดขึ้น

"ทำผิดก็หัดประเชิญหน้ากับความจริงหน่อย ฉันจะไปอ่านหนังสือแล้วแกก็รีบขึ้นไปอ่านหนังสือได้แล้วเข้าใจไหม" เอเทนหันมาย้ำกับน้องชาย

"คร๊าบบ พี่ชาย" เอเดนทำเสียงกวนเอเทน เอเทนยิ้มให้กับความทะเล้นของน้องชายก่อนที่จะรีบเดินขึ้นห้องไป

"เอ่อนี้สร้อยของแก ทำหล่นไว้บนรถฉันเก็บมาให้" เอเทนที่กำลังจะเดินออกไปนึกได้ จึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบสร้อยออกมายื่นให้น้องชาย

"เนี่ยที่สงสัย ของพี่มีชื่อว่า เทน ของผม เดน ฟัวแล้วเหมือนเด็กเดนยังไงไม่รู้ หึหึ" เอเดนขำออกมาเล็กน้อย

"คิดมากไปป่าว มันก็ชื่อของแกกับฉัน มันก็มีตัว A อยู่ข้างหน้าอยู่นิ รีบกินข้าวกินยาก่อนที่พ่อกับแม่จะกลับมาเห็นสภาพนี้ของแก" เอเทนพูดจบก็เดินขึ้นบนบ้านไปทันที

ดึกวันเดียวกัน

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังลั่นบ้าน เอเทนรีบลุกจากเตียงวิ่งไปหาน้องชายของตัวเองทันที

"พี่" เอเดนเรียกพี่ชายขึ้นพร้อมกับเดินมากอดแขนพี่ชายไว้

"ใครมายิงปืนแถวนี้" เอเทนพึมพำออกมา

บรรยากาศภายในบ้านเงียบสนิท ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คนใช้ในบ้านมี 4-5 คนรวมคนขับรถแต่ตอนนี้เหมือนไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย เหมือนมีแต่เอเทนกับเอเดนสองคนเท่านั้น

"กูบอกว่าให้มึงเอาสูตรยานั้นมาให้กู" เสียงชายคนหนึ่งดังลั่นออกมาจากด้านในห้องทำงานของพ่อเอเทน

"มึงเป็นใครรู้ได้ไงว่ากูมีสูตรยาตัวนี้อยู่ ใครส่งมึงมา" เสียงพ่อของเอเทนถามขึ้น

"คุณคะ ปล่อย ปล่อยฉัน" เสียงแม่ของเอเทนและเอเดนส่งเสียงออกมา

"มึงไม่ต้องรู้หรอกว่าใครส่งกูมา เอาของที่กูต้องการมาแล้วกูจะปล่อยพวกมึงไป" เสียงชายคนเดิมพูดขึ้น

"ไอ้มาวินส่งมึงมาสินะ ไอ้ชาติชั่วไอ้สารเลว" พ่อของเอเทนก่นดาออกมา

ตุ๊บ เสียงชายคนเดิมเอาปืนทุบไปที่ศรีษะของพ่อ

"โอ๊ย" เสียงพ่อของเอเทนร้องออกมา

"กูไม่ให้" เสียงพ่อของเอเทนแข็งกร้าวขึ้น เหมือนจะฮึบสู้

"ต้องมีตัวประกันสิน่ะ" ชายคนเดิมพูดพร้อมกับหยุมหัวแม่ของเอเทนขึ้นมา

"ถ้ามึงไม่เอามาให้กู อีนี้ตาย" ชายคนเดิมพูดพร้อมกับเอาปืนจ่อไปที่ศรีษะของแม่เอนเทน

"คนชาติชั่วแบบไอ้มาวิน กูไม่มีทางปล่อยให้มันได้สูตรยานี้ไปต่อให้กูต้องตายกูก็ยอม" พ่อของเอเทนพูดขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของชายคนนั้น

"งั้นมึงก็เตรียมตัวมองดูเมียมึงตายได้เลย"

ปัง ปัง พอชายคนนั้นพูดจบก็ลั่นไกปืนทันที

ตุ๊บ เสียงร่างไร้วิญญาณของแม่บังเกิดเกล้าของเอเทนและเอเดนร่วงลงที่พื้น เลือดไหลนองเต็มพื้นที่

"ไม่ ไม่ คุณ คุณ" เสียงพ่อของทั้งคู่ร้องให้ออกมา

"อุ๊บ" ทั้งสองคนกำลังจะพูดออกมาแต่มีคนมาปิดปากของทั้งสองคนไว้

"อย่าเสียงดังครับนายน้อย" ลุงคนขับรถที่แอบเข้ามาบอกให้ทั้งสองคนเงียบไป

ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ไม่นานชายพวกนั้นก็รื้อห้อง เหมือนกำลังค้นหาอะไรสักอย่าง

"พี่ มีคนกำลังวิ่งหนีไป"ชายคนหนึ่งหันมาตะโกนบอกผู้ที่เป็นหัวหน้า

"ตามไปฆ่ามัน อย่าให้ใครเหลือรอดไปได้" ชายคนเดินพูดจบก็วิ่งตาม เอเดน เอเทนและลุงคนขับรถไปทันที

"นายน้อย วิ่งตรงออกไปเลยนะครับ ไม่ต้องห่วงผมวิ่งไปให้ถึงบ้านคุณสันติผมจะล่อมันไว้ ไปถึงที่นั้นนายน้อยทั้งสองจะปลอดภัย" เสียงคนขับรถพูดขึ้น

"แต่ว่า" เอเทนกำลังจะพูดต่อ

"ไปครับ ไม่มีเวลาแล้ว" เสียงคนขับรถพูดขึ้น

"พี่ พี่" เอเดนเรียกพี่ชายของตัวเองออกมาทันทีที่เห็นพวกนั้นวิ่งตามมา

"ไปเร็วพี่" เอเดนดึงมือพี่ชายวิ่งออกไปทันที

เอี๊ยดดดดด โครมมมม เสียงรถชนดังสนั่นหวันไหวไปทั่วพื้นที่

"เอเดน เอเดน" เอเทนเรียกชื่อน้องชายออกมาเบาๆก่อนที่จะสลบไป