หลังจากหมออันเข้ามาบอกอาการของเธอแล้วออกไป พายุก็ได้แต่นั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยไม่ได้สนใจงานเลยสักนิด พลางคิดว่าสิ่งที่เขาทำเธอนั้นมันมากไปหรือเปล่า เขาคงทำเธอรุนแรงเกินไปจนเธอไข้กลับมาอีกแบบนี้ คิดได้อย่างนั้นก็วางทุกอย่างในมือลง แล้วลุกออกไปจากห้องทำงานทันที
ห้องนอนแขกที่มีร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่ ถูกใครบางคนเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบๆ ร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอยังข้างเตียง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แล้วสำรวจร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนทำเอาไว้
“แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่จังเลย” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นขณะที่ยังคงหลับอยู่ ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆขมวดคิ้วมองเธออย่างงุนงง
“หนูอยากกลับบ้าน ฮึก! หนูอยากกลับไปกอดแม่”
ดาวเสาร์ละเมอร้องไห้และพ่นออกมาเพราะเธอกำลังคิดถึงแม่ใจแทบขาด ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเจอเรื่องหนักหนาขนาดไหน กลับบ้านไปก็จะเจอคนเป็นแม่นอนอยู่ตรงกลางบ้านทุกวัน แค่ได้พุ่งตัวเข้าไปกอดกำลังใจก็กลับขึ้นมา
