พายุและดาวเสาร์ต่างยืนนิ่ง จ้องตากันปานว่าจะไม่ยอมปริปากหากใครอีกคนไม่ยอมพูดออกมา แต่ก็เหมือนเกมนี้คนที่จิตใจบอบบางอย่างเธอจะเป็นคนแพ้
“เข้ามาในห้องหนูทำไมคะ”
“เป็นอะไรของเธอ พักนี้เธอกวนใจฉันบ่อยเหลือเกินนะ”
“หนูกวนอะไรคุณไม่ทราบ”
“ก็ที่เธอหงุดหงิด แล้วก็ชอบไปอยู่กับไอ้วอสก้ามันแค่สองคนแบบนี้ไง” เห็นแล้วโคตรไม่ชอบ บอกตรงๆ
“เฮียวอสก้าแค่มาอยู่เป็นเพื่อน คงกลัวว่าหนูจะคิดสั้นมั้ง” กอดอกสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“จะคิดสั้นเพื่อ? เธอมีอะไรให้ต้องคิดขนาดนั้นเลย”
“ชิ!” ร่างเล็กจิ๊ปากใส่คนที่ช่างไม่รู้อะไรเลย จากนั้นก็เดินหนีไปทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียง แต่ยังคงหันหน้าไปอีกทาง ไม่ยอมมองหน้าเขาที่ทำหน้างงกับการกระทำของเธออยู่
“ขอร้องล่ะ ฉันไม่ใช่พวกที่เดาใจใครได้ขนาดนั้น“ โดยเฉพาะเดาใจผู้หญิง เป็นอะไรก็แค่พูดมันยากตรงไหน
“งั้นคุณจะทำยังไงกับหนูคะ”
“ทำอะไร? อยากแล้วเหรอ” ไม่ได้ทำให้นานคงหิวจนขอให
