ERIC & SNOW - 3 ทำงานใช้หนี้ (2)
1545 Words
ที่ลานจอดรถ
สโนว์ตั้งใจจะแวะมาดูรถของเธอที่จอดทิ้งเอาไว้ ทว่าอยู่ ๆ รถสปอร์ตสีดำคันหรูไม่รู้ขับมาจากไหน แถมยังใช้ความเร็วสูงจนเกือบเฉี่ยวสโนว์ที่กำลังเดินไปข้ามถนนดูรถของตัวเอง ดีนะเธอหลบทัน
“ไอ้บ้านี่ ขับรถได้เชี่ยมากกกก” เธอมองตามด้วยความโมโหก่อนจะเดินตรงปรี่ไปเอาเรื่องรถคันนั้นที่เพิ่งจอดหมาด ๆ
ก๊อก ก๊อก
“เปิดกระจกรถมาคุยกันหน่อยดิ อ่า…”
กระจกรถเลื่อนลง พร้อม ๆ กับปรากฏใบหน้าหล่อของคู่กรณีที่เป็นผู้ชายคนเมื่อคืน เพียงแต่เขาเปลี่ยนรถอีกคันมาใช้ เธอเลยจำไม่ได้
“นี่คุณอีกแล้วเหรอเนี่ย!”
สโนว์ทำท่าจิ๊ปากใส่เขาอย่างโมโห
“ฉันสิต้องเป็นคนพูดประโยคนี้ เหอะ... นี่เธออีกแล้วเหรอ” ชายคนขับพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะเปิดประตูรถลงมาประจันหน้ากับสโนว์
“ว่าไง เรามาทำอะไรที่นี่อีก”
“ทำไมหนูต้องบอกคุณด้วยละคะ ไม่เกี่ยวกับอะไรกับคุณสักหน่อย”
“อ๋อ หรือจะเอาเงินมาใช้หนี้”
“เปล่าค่ะ มันยังไม่ครบกำหนดสองอาทิตย์เลยนะคะ ให้มันถึงเวลานัดก่อน หนูหาเงินคืนคุณได้แน่ ๆ”
“แล้วมาที่นี่ทำไม? ดักเจอฉันอย่างงั้นเหรอ?”
“โห…มันจะดูไม่เป็นการหลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ”
“แล้วตามมาหาฉันตรงนี้ทำไม”
เจอประโยคนี้เข้าไป ถึงเพิ่งจะนึกออกเธอเดินตามมาเอาเรื่องที่เขาขับรถเกือบเฉี่ยวเธอเมื่อกี้
“อ่า เออใช่ ที่หนูตามมานี่ เพราะเมื่อกี้คุณขับรถไวมาก ๆ ความจริงเวลาขับรถในที่สาธารณะรบกวนช่วยขับให้มันช้า ๆ หน่อย ถ้าเกิดไปชนคนเดินไปเดินมาจะทำยังไง”
เขาถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สองเมื่อฟังสโนว์พูดจบ
“แล้วเธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาสอนฉัน”
“หนูเป็นคนที่ไม่ชอบความไม่ถูกต้องค่ะ เลยตั้งใจจะมาสั่งสอนคุณ” สโนว์มั่นหน้าตอบ
“ก่อนจะมาปากดีสอนคนอื่น ฉันว่าเธอไปหาเงินมาใช้หนี้ที่ขับรถชนฉันให้ครบก่อนดีกว่า หลีกไป!” เขาใช้มือผลักบ่าของสโนว์ให้ออกห่าง เธอเลยได้แต่หันไปมองตามแผ่นหลังของเขาอย่างโกรธแค้น
อึก…พูดถึงเรื่องเป็นหนี้ก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา ได้แต่ตะโกนด่าตามหลัง
“คนอะไรก็ไม่รู้ขับรถไม่มีมารยาท พอโดนเด็กสอนเข้าหน่อยทำเดินหนี ชิ”
ทว่าพอเห็นเขาเดินหายเข้าไปในผับ สโนว์ก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
ว่าแต่หมอนั่นเข้าไปในนั้นทำไม
อย่าบอกนะว่า
เขาก็เป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่เหมือนกัน!
หลังจากเดินกลับมาที่ห้องแต่งตัว หลังจากออกไปหาอะไรกินรองท้องก่อนเริ่มงาน ทว่าเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่งตัว ถึงได้รู้ว่าบรรดารุ่นพี่เแต่งตัวกันจนเสร็จหมดแล้ว ซ้ำยังหันมามองสโนว์ด้วยสายตาแปลก ๆ เพราะไม่คิดว่าสภาพเด็กกะโปโลแบบเธอจะมาทำงานเป็นเด็กเอนได้
“สะ สวัสดีค่ะ” สโนว์ก้มหัวทักทายทุกคน ในขณะที่ทุกคนทำเมินแล้วหันไปแต่งหน้ากันต่อ เธอยืนเคว้งอยู่พักใหญ่
ก่อนที่พี่จุ๊บแจงคนเดิมที่แต่งตัวเสร็จเป็นคนแรก เดินเข้ามาพร้อมกับชุดยูนิฟอร์มที่เป็นชุดเกาะอกรัดรูปสีแดงส่งมาให้
“นี่จ๊ะชุดของหนู แต่งตัวเสร็จแล้วตามออกไปทำงานนะ เดี๋ยวมีอะไรหัวหน้าคงให้คนมาสอนงานเราอีกที”
“อ่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ภายในห้อง คนที่แต่งตัวเสร็จแล้วเริ่มทยอยเดินออกไปทีละคนสองคน สโนว์ได้แต่ก้มลงมองชุดสีแดงในมืออย่างลำบากใจ ชุดรัดรูปเซ็กซี่ขนาดนี้จะใส่ยังไงก่อน ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เธอยังไม่เคยใส่อะไรทั้งรัดทั้งสั้นจนเหลือแค่คืบแบบนี้เลย ได้แต่คิดและก็ถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจเพราะไม่กล้าที่จะใส่ชุดแบบนี้
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้สโนว์หลุดออกจากกรอบความคิดแล้วหันกลับไปมอง เป็นหัวหน้างานของเธอที่เดินมาพร้อมหญิงสาวอีกคนอายุน่ารุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
“อ๊ะ หัวหน้าสวัสดีค่ะ”
“อืมจ๊ะ ว่าแต่เราทำไมยังไม่แต่งตัวอีกจะได้เวลาเข้างานแล้วนะ”
สโนว์เหวอไปนิดนึงเพราะจำได้ว่าพี่จุ๊บแจงบอกให้เธอออกไปหาอะไรกินข้างนอกแล้วกลับมาแต่งตัวก่อนสองทุ่ม ซึ่งถ้าดูเวลานี่ก็ยังเหลือเวลาเป็นชั่วโมง
“ขะ ขอโทษนะคะ”
“เอาเถอะ งั้นเธอสองคนก็รีบแต่งตัวเถอะ วันนี้บอสเข้ามาดูงานที่ผับไว เพราะงั้นทุกอย่างต้องพร้อมก่อนเริ่มงาน”
“ดะ ได้ค่ะ”
“อะแล้วนี่คนนี้ชื่อนัชชานะมาทำงานพร้อมกันเธอ” หัวหน้าแนะนำเพื่อนใหม่ให้สโนว์รู้จัก
“แล้วส่วนนี่ชื่อสโนว์ เธอสองคนมาทำงานวันแรกพร้อมกัน ทำความรู้จักกันซะสิ แล้วถ้าแต่งตัวเสร็จแล้ว ทั้งคู่ตามออกไปหาพี่ที่โซนวีไอพีแล้วกันนะ พี่จะให้คนสอนงานให้”
“ได้ค่ะ” สองสาวแทบจะขานรับพร้อมกัน ก
ก่อนที่หัวหน้าจะเดินออกไป ทิ้งให้ทั้งสโนว์กับนัชชาหันมามองหน้ากันเพราะกำลังเอ๋ออยู่ด้วยกันทั้งคู่
“เราชื่อนัชชานะ เธอเพิ่งมาทำงานวันแรกเหรอ”
นัชชาเป็นฝ่ายเอ่ยปากทักสโนว์ก่อน อาจจะเพราะสโนว์ดูท่าทางเป็นเด็กกว่าเล็กน้อย และเพราะท่าทีที่เป็นมิตรของนัชชา ทำให้สโนว์รู้สึกถูกชะตากับนัชชามาก
“อืมใช่จ้ะ เราชื่อสโนว์นพ”
“เธอน่ารักจังสโนว์ผิวขาวสมชื่อเลย”
“เธอต่างหากที่น่ารักนัชชา”
“คิก เราสองคนอวยกันเองละนะเนี่ย”
“นั่นสิ เออว่าแต่ทำไมเธอถึงเลือกมาทำงานชงเหล้าล่ะ ไม่ได้เรียนอยู่เหรอ”
“เราเรียนอยู่ปีสามแล้ว นี่ถ้าไม่ขับรถไปชนท้ายคนอื่น จนต้องหาเงินใช้หนี้แบบเร่งด่วนก็คงไม่ทำ”
“จริงดิ เหมือนเราเลย เราก็มาทำงานใช้หนี้ แต่เราอยู่ปีสี่แล้วนะ เธอไม่ต้องเรียกรุ่นพี่อะไรหรอกนะ อายุใกล้ ๆ กัน เรียกแบบเพื่อนกันก็พอ”
“เราโชคดีจังที่ได้เจอเธอที่นี่ นึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว”
“เหมือนกัน พวกเรารีบแต่งตัวเถอะเดี๋ยวโดนหัวหน้าด่า”
สองคนคุยกันอย่างถูกคอ อาจจะเพราะมีนิสัยบางอย่างที่คล้ายกัน แต่นัชชาจะออกดูดื้อกว่าเล็กน้อย ในขณะที่สโนว์จะดูเรียบร้อยกว่า
ทั้งสองคนช่วยกันทั้งแต่งตัวทั้งแต่งหน้าจนเสร็จ ก่อนที่จะมองกันแบบทึ่ง ๆ เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแต่งตัวออกมาแล้วสวย ที่สำคัญดูซ่อนรูปเอามาก ๆ
“เธอสวยจังสโนว์ ตอนแรกเห็นนึกว่านมไม่มีที่ไหนได้ นมตูมไม่เบานะเนี่ย”
“อย่ามา…นัชชา เธอก็เหมือนกันแอบตูมเหมือนกันนะเนี่ย แต่…เอ๊ะ ตรงซอกคอเธอกับตรงเนินอกของเธอเป็นอะไรแดง ๆ ยุงกัดหรือแพ้อะไรหรือเปล่า”
“หา…เห็นชัดขนาดนั้นเลย” นัชชาหน้าเหวอ รีบหาคอลชีลเลอร์มาแต้มปิดรอยจ้ำแดง ๆ ตามตัว ก่อนจะเช็กดูว่าไม่หลงเหลือร่องรอยที่ว่านั่น
“โอเค ไม่เห็นแล้ว”
“ว่าแต่มันรอยอะไรอะ หรือเธอแพ้ยุง”
“อืมน่าจะ งั้นปะ พวกเราไปทำงานกันเถอะ ว่าแต่ชุดสั้นชะมัดเลยเนอะ”
“นั่นสิ ทำไงดี”
“เอาน่า ท่องไว้พวกเราทำงานเพื่อหาเงินใช้หนี้”
“โอเค ลุยยยยย”
สองสาวให้กำลังใจกันและกันก่อนจะพากันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนจะมาหัวหน้างานคนใหม่ของพวกเธอ
ทั้งสโนว์และนัชชาในชุดเกาะอกสีแดงรัดรูปสีแดงสั้นแค่คืบ ที่เป็นชุดฟอร์มของพนักงานโซนวีไอพี ซึ่งเป็นโซนพิเศษที่แยกโซนมาจากผับธรรมดา กำลังถูกเทรนงานเบื้องต้น
หัวหน้างานอธิบายงานว่ามันคืองานชงเหล้ากับเอนเตอร์เทรนลูกค้า ซึ่งลูกค้าวีไอพีอาจจะมีแตะเนื้อต้องตัวหน่อย ๆ อย่างเบาก็แค่โอบบ่ากับจับมือ แต่ถ้าอยากได้เงินมากกว่านั้นก็ต้องยอมมากกว่านั้น ซึ่งอยู่ที่ตัวพนักงานเองว่าจะหาวิธีหลีกเลี่ยงมันยังไง
แน่นอนทั้งสโนว์กับนัชชาถึงกับหน้าเสีย ถ้าจะแค่โอบบ่ากับจับมือพอไหว แต่ถ้ามากกว่านั้นคงไม่กล้า ครั้นจะปฏิเสธแต่จำนวนเงินมันก็ล่อตาล่อใจสำหรับเงินจำนวนมากที่ต้องหามาใช้หนี้ ซึ่งมันคือเงินตั้งวันละพันห้าร้อยบาทเชียวนะ
- Writer
