ตอนที่1 ไม่เหลือเยื่อใย

801 Words

บางคน ตอนรักก็รักหมดใจ แต่พอหมดรักเมื่อไหร่ ก็ไม่เหลือเยื่อใยของคนคุ้นเคย ปึ่ก! เสียงด้ามแส้ที่ถูกโยนลงพื้นดังขึ้น ร่างสูงหมุนกายเดินไปพิงผนังเย็นเฉียบ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ มือหนึ่งล้วงกระเป๋า สายตาเหม่อมองกลุ่มควันที่ถูกพ่นออกมาอย่างเหม่อลอย บรรยากาศอึมครึมภายในห้องเก็บของเก่าที่มีเพียงช่องระบายเล็กๆ ช่องเดียว พร้อมกับความสว่างจากไฟสีส้มให้แสงรำไร ชวนให้อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก “ทำไมไม่ร้องออกมาล่ะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์คนพูดดังขึ้น หมอกควันคละคลุ้งออกจากปากขณะที่เขาพ่นลมหายใจออกมา “.....” แต่คนถูกถามก็ยังเลือกนิ่ง ปิดปากสนิท สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงตรงหน้าภายใต้น้ำตาที่หลั่งออกมาเรื่อยๆ สายตาที่เคยมองเขาด้วยความรัก เต็มไปด้วยความตัดพ้อน้อยใจตั้งแต่วินาทีที่เขา สนแค่ความผิดของเธอ “หรือยังเจ็บไม่พอ” “.....” เจ็บไม่พออย่างนั้นเหรอ ตอนนี้ร่างกายเธอเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ เพียงแค่ไร้เสียงสะอื้นไห้ก็เท่านั้น “หรือเธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำมากกว่านี้” ร่างสูงที่เคยพิงผนังตอนนี้หยัดตัวตรง ก้าวขายาวตามแบบฉบับของความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ย่อตัวนั่งยองทับส้น มือใหญ่เลื่อนไปเชยคางมนอย่างหยาบโลนให้เธอเผชิญหน้ากับเขาเต็มตา มองสบตากันด้วยสายตาที่ไม่หลงเหลือความคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย “พูดกับฉัน” น้ำเสียงค่อนข้างเย็นชาดุดันสั่งขึ้น บีบคางเล็กแน่น “.....” ดวงตากลมโตมองสบกับดวงตาคมเฉี่ยวไม่ละไปไหน ไร้ความหวั่นไหว ริมฝีปากอิ่มเอิบที่ตอนนี้แห้งกรังและปริแตกยังคงปิดสนิท ไม่แม้แต่จะลังเลแย้มเอ่ยสิ่งใดออกมา “แค่รออีกนิด...” กัดฟันพูดอย่างยากลำบากก่อนจะชะงักเงียบ ฝ่ามือใหญ่ก็ออกแรงบีบคางเล็กอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น แล้วเอ่ยต่อ... “เธอไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย!” “.....” มุมปากสวยของ พลับ หรือ พลับพลึง กระตุกเบาๆ กับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ทั้งสมเพช เย้ยหยัน และก็สิ้นหวัง หมับ! ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากคางมนเป็นปอยผมด้านหลัง กระชากกระตุกจนใบหน้าเธอแหงนขึ้น “ไม่สำนึกเลยใช่ไหม!” เว หรือ เวกัส กัดฟันถามผู้หญิงตรงหน้าอย่างเลือดเย็น “พลับไม่เสียใจเลยสักนิด ที่ทำกับมันแบบนั้น!” เสียงเกลียดชังดังขึ้นตอบโต้ และไม่กลัวสักนิดว่าประโยคนี้จะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บตัว แต่เธอบอกไปทุกอย่างแล้ว แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ดูความรู้สึกของเขาที่ไม่คงที่นี้ เธอไม่ได้สำคัญสำหรับเขา ยิ่งไม่มีค่าพอเมื่อเทียบกับใครอีกคนที่เธอเกือบฆ่าด้วยมือ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกสนใจแค่ความปลอดภัยของใครคนนั้น จนลืมคิดไปว่าใครกันแน่ที่ผิด และคำตอบก็คือ เธอผิด สภาพของเธอถึงได้สะบักสะบอมจากการลงทัณฑ์จากเขา...ผู้ชายที่เคยรักกันจนหมดหัวใจ แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เลยไร้ค่าสำหรับเขา “คงเจ็บยังไม่พอจริงๆ สินะ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังออกมา จ้องมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็นดุดันราวกับสามารถฆ่าเธอได้ แต่นั่นมันไม่สะใจหรอก มันคงไม่ทำให้คนอย่างเธอทรมานได้เท่ากับ... “หรือฉันต้องส่งแม่เธอไปตายก่อนนะ ถึงจะสำนึก” เพียะ!!! แรงเฮือกสุดท้ายที่รวบรวมได้ฟาดลงบนแก้มสากอย่างแรงกับคำขู่ของเขา “สารเลว!” แม้ร่างกายร้าวระบมจนแทบไม่มีแรง แต่ความโกรธแค้นจากคำขู่ก็ทำให้เธอฮึดสู้ ใบหน้าหล่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ลิ้นดุนมุมปากที่แตกจนรับรสเลือด ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนตำแหน่งไปที่ลำคอเล็ก กรามแกร่งขบแน่นจนเส้นเลือดปูด “ฉันเลวได้มากกว่านี้ ตอบแทนสิ่งที่เธอทำกับเมียและลูกฉันไง!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างเดือดดาล แรงบีบรุนแรงกว่าเก่า “อึก!... แล้วมันมีสิทธิ์อะไร มาทำร้ายพลับ” พลับพลึงแทบขาดอากาศในคราเดียว เมื่อเขาลงแรงมากขึ้น ดวงตาเหลือกขึ้นเมื่อไม่สามารถสูดอากาศเข้าปอดได้เลยจากแรงบีบ “แล้วเธอมีสิทธิ์อะไร ทำเมียฉันปางตาย ทำลูกของฉันถึงตาย!” “.....” คำพูดของเขาทำให้เธอไปไม่เป็น สุดท้ายก็เป็นเธอที่ผิด “ฉันไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดและรู้สึกถึงการสูญเสียเหมือนฉัน!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more