Chapter I : วิถีติ่ง!

3207 Words

LINE ! L.rita : เก็บกระเป๋าถึงไหนแล้วแกรรร ใกล้เสร็จยัง ? LUNAR ☽ : ห๋า ? อ๋อยัง ไถทวิตเตอร์ไปด้วยเลยช้า ทำไมอ่ะ? L.rita : ไวๆสิเห้ย!! ไลฟ์โชว์เคสจะเริ่มแล้วนะ! LUNAR ☽ : เหยดดด ลืมจริงๆด้วย!! = = L.rita : ให้ไวเลย!!! ไปๆๆๆ LUNAR ☽ : ขอบใจมากๆๆๆ ไปละ บทสนทนาของเพื่อนสาวหยุดลงเพียงเท่านั้นก่อนร่างของสาวน้อยที่อายุพึ่งก้าวผ่านเลขสองมาได้สองปีกำลังกุรีกุจอจัดเสื้อผ้ากองโตลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ คนตัวเล็กทั้งพับผ้าทั้งกระวนกระวายมองนาฬิกาตลอดเวลา.. 19.50 น. กระเป๋าเดินทางใบยักษ์พร้อมกระเป๋าสัมภาระอื่นๆถูกจัดไว้ที่มุมหนึ่งของห้องก่อนเจ้าของคนสวยจะคว้าเอาโน๊ตบุ๊คตัวโปรดแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงทันที “ฮึ้บบ! ฟู่วว!! ทันเฉียดฉิว” มือเล็กไม่รอช้ากดเปิดทันที จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าปรากฏภาพชายหนุ่มเจ็ดคนยืนทักทายแฟนๆอยู่บนเวทีตาคู่สวยจ้องมองในจอสี่เหลี่ยมอย่างไม่ละสายตาพร้อมหัวใจที่เต้นตึกตักเมื่อกล้องแพนไปที่ชายหนุ่มร่างกำยำ “ขอบคุณสำหรับการรอคอยนะครับ พวกเราสัญญาว่าจะตั้งใจทำงานให้หนักขึ้นครับ” แอชตัลชายหนุ่มที่รับตำแหน่งลีดเดอร์และแรปเปอร์ของวงกล่าวขึ้นพร้อมก้มหัวให้แฟนคลับมากมายต่างส่งเสียงเชียร์กันกระหึ่ม “คิก..” เสียงใสเผลอหัวเราะออกมาเบาๆพลางปากกระจับยกยิ้มแบบไม่รู้ตัว “งั้นเรามาฟังเพลงนี้กันเลยครับ พวกเราตั้งใจแต่งมันขึ้นเพื่อทุกคนเลยครับ” ว่าจบเสียงดนตรีค่อยๆดังขึ้นก่อนชายทั้งเจ็ดจะเริ่มเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง ลูน่ามองภาพตรงหน้าพร้อมยิ้มจนแก้มแทบจะแตกตากลมจ้องมองชายหนุ่มไม่ละสายตาพลางโยกหัวเบาๆตามเสียงเพลง “เขินเว้ยยย! >‘แอ๊ดดด..’ เสียงประตูดังขึ้นบอกถึงการมาเยือนของใครบางคน แต่จะเป็นใครไปได้ที่ชอบเข้าห้องเจ้าหล่อนโดยไม่มีการเคาะประตูถ้าไม่ใช่เจ้าน้องชายตัวดี!!! “เจ๊.. ป๊าบอกนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องเดินทาง” เสียงทุ้มว่าพลางโผล่หน้าเข้ามาในห้องพี่สาวที่เคารพ “...” ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวกำลังงุ่นทำอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม “เจ๊!! ป๊าบอกนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องเดินทาง!!” รันเวย์ตะโกนใส่เสียงดังส่งผลให้พี่สาวสะดุ้งโหยงก่อนรีบโผล่หน้าออกมารับทราบคำสั่ง “ห๊ะ!! อ๋อ เออๆๆๆ เข้าใจแล้ว ฝันดีๆ” ว่าแล้วไม่รอช้าปิดไฟหัวเตียงทันทีเมื่อเห็นดังนั้นน้องชายตัวดีก็ค่อยๆปิดประตูห้องลง..แต่ไม่วายเจ้าของห้องยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของแรปเปอร์หนุ่ม “ฝันดีนะคะ~ ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเบาๆกับรูปในกรอบข้างหัวเตียงก่อนพริ้มตาหลับลงทั้งใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มอยู่.. . . . . . . ครอบครัวหรรษาทั้งสี่นั่งพร้อมหน้ากันอยู่ในนกยักษ์เตรียมพร้อมเหินสู่เวหา ทริปนี้เป็นทริปครอบครัวส่งท้ายก่อนที่ลูน่าจะไปฝึกงานเทอมหน้าซันกับมีอาร์เลยชวนลูกทั้งสองคนไปใช้เวลาช่วงปิดด้วยกันที่อังกฤษ “ลูน่าคาดเบลท์รึยังคะ?” เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นพร้อมชะโงกหน้ามาหาลูกสาว “เรียบร้อยค่ะ~” “ม๊าครับเดี๋ยวรันคาดให้นะ ~~ อ่ะของแถมด้วย ฟอดดด~” ลูกชายตัวดีทำท่าคาดเบลท์ให้คุณแม่คนสวยก่อนจะกดจมูกโด่งสูดดมความหอมของคุณแม่ “รัน! หอมแก้มเมียป๊าหรอ! อย่าให้แกมีเมียบ้างเถอะ !” ซันกัดฟันกรอดทันทีเมื่อเห็นการกระทำอ้อล้อของลูกชายช่างหน้าหมั่นไส้นัก! “ทำไมหรอคะคุณซัน จะหอมแก้มเมียลูกคืนหรอคะ?” มีอาร์ตอกกลับมาแทนลูกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “...” ผู้เป็นพ่อหน้าจ๋อยลงทันทีเมื่อโดนภรรยาตอกกลับจนหน้าหงาย สีหน้าของผู้เป็นพ่อทำให้สองพี่น้องแอบขยิบตาให้กันอย่างขบขัน ‘ไอ้ลูกพวกนี้!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!’ . . . 12 ชม. ต่อมา.. . . . . ณ Heathrow Terminal 3 สี่คนพร้อมหน้ากันยืนรอบุคคลที่จะมารับพ่อแม่และน้องชายตั้งหน้าหารือกันถึงกิจกรรมที่จะทำกันต่อไปคงมีเพียงแต่ลูกสาวคนโตที่เอาแต่ก้มหน้าเอาแต่ไถๆๆเคลื่อนมือสื่อสารในมืออย่างเอาเป็นเอาตาย จนทำให้ผู้เป็นพ่อชักสีหน้าไม่พอใจ “ลูน่า ทำอะไรคะ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นถามลูกสาวตัวบาง “เอ่อ เช็คเรทติ้งค่ะ ไม่ได้เล่นเลยตั้ง 12 ชม.นะคะป๊า” หน้าหวานเงยขึ้นก่อนยกยิ้มเจือนๆให้ผู้เป็นพ่อทำให้ซันได้แต่เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ “นั่น! คันนั้นใช่ไหมเหมือนที่จาฟาบอกไว้เลย” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางชี้มือไปยังรถสีดำสนิทที่กำลังแล่นเข้ามาเรียกความสนใจของทั้งครอบครัวได้เป็นอย่างดีจนรถคันดังกล่าวจะวิ่งมาหยุดสนิทตรงหน้าก่อนมีสารถีร่างบางรุ่นราวคราวเดียวกับลูน่าก้าวลงมาต้อนรับผู้เป็นนาย “สวัสดีค่ะ ฟาอีสค่ะน้องสาวพี่จาฟายินดีรับใช้นายท่านทุกคนนะคะ” หญิงสาวว่าแล้วโค้งหัวให้อย่างนอบน้อม “สวัสดีฉันเป็นเจ้านายของจาฟา หมอนั่นคงคุยเรื่องนั้นกับเธอแล้วใช่ไหม?” “ใช่แล้วค่ะ งั้นฉันว่าเราไปกันดีกว่านะคะ” สารถีสาวว่าก่อนผายมืออย่างสุภาพ “อื้ม ไปสิ เจ้ารันเอากระเป๋าขึ้นรถด้วย” “เดี๋ยว! ทำไมต้องผมอ่ะป๊าา” ลูกชายตัวดีงอแงหน้ามุ่ยก่อนหันไปหาพี่สาวที่เอาแต่ก้มหน้ามองจอตั้งแต่เมื่อครู่ “พี่ช่วยกันเด้! ” “ไม่อ่ะ นายเป็นน้องก็ทำไปดิ” ว่าแล้วพี่สาวคนสวยก็สะบัดผมใส่เล็กน้อยแล้วขึ้นรถไปกับพ่อแม่เสียดื้อๆ “โว๊ยยย!! เป็นพี่แล้วเอาเปรียบกันหรอ! ” ชายหนุ่มทุลักทุเลขนกระเป๋าใบโตขึ้นรถพลางบ่นอุบอิบด้วยความหงุดหงิด เมื่อแขกผู้มาเยือนมาถึงที่พักโดยที่อาศัยนั้นเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นที่ไม่ใหญ่หรือไม่เล็กไป มีสนามหลังบ้าน มีพื้นที่หน้าบ้านเล็กน้อย แม้อาจไม่ใหญ่โตเหมือนบ้านหลังที่จากมาแต่พวกเขาทั้งสี่ก็สามารถอยู่ได้อย่างมีความสุขเพียงแค่ได้อยู่พร้อมหน้า แขกแต่ละคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องเพื่อไปจัดการสัมภาระและพักผ่อนกันตามอัธยาศัยจวบจนได้เวลาอาหารเย็นโดยมีกลิ่นอาหารอันยั่วยวนลอยอบอวลอยู่ทั้งบ้านจนปลุกคนตัวเล็กที่หลับอยู่ขึ้นจากนิทรา “สู๊ดดด.. หอมจัง..” ปากบางพึมพำเบาๆทั้งๆที่ตายังคงปิดสนิท “มาม๊าทำกับข้าวแล้วหรอ!?” ไม่ว่าปล่าวรีบดีดตัวขึ้นมาโดยพลันก่อนวิ่งแจ้นตรงไปที่ครัว “มาม๊าา..อ่ะ..ข ขอโทษ แหะๆ” ลูน่าหน้าเจือนลงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าเตาไม่ใช่แม่ของเธอ “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะคุณลูน่า หิวรึยังคะ?” หญิงสาวหันมายิ้มให้ลูน่าจนทำให้ท่าทีเกร็งแปลกๆของสาวน้อยหายไปในทันใด “หิวแล้ว.. มาฉันช่วย” ว่าแล้วมือเล็กก็รวบผมตัวเองขึ้นมัดก่อนตรงไปจัดการประกอบอาหารที่เตรียมไว้อย่างคล่องแคล่ว “โหยเก่งจังเลยนะคะดูคล่องกว่าฉันอีก” “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ตอนอยู่ที่บ้านฉันเองก็ชอบเป็นลูกมือให้ม๊าบ่อยๆ” บทสนทนาที่ต่อไปอย่างไม่รู้จบของสาวๆสร้างรอยยิ้มให้ผู้ใหญ่ที่ผ่านมาได้ยินได้เป็นอย่างดี สองสาวร่วมมือร่วมใจกันทำอาหารจนเสร็จก่อนนำไปตั้งโต๊ะเตรียมพร้อมให้ลิ้มลอง “หูยน่ากินจังเลยนะลูก” มีอาร์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเด็กสาวเข้ากันได้เป็นอย่างดี “งั้นไปนั่งกันเถอะ เธอด้วยฟาอีสเรามีเรื่องต้องคุยกัน” พูดจบเด็กสาวทั้งสองก็ทำตามอย่างว่าง่ายก่อนบทสนทนาจะเริ่มขึ้น “พรุ่งนี้หนูอยากทำอะไรคะลูน่า?” “ขอพักก่อนดีกว่าค่ะลูน่ายังไม่ได้จัดห้องเลย..ว่าแต่เจ้ารันหายไปไหนหรอคะ?ไม่ลงมากินข้าวหรอปกติไม่เห็นพลาด” “หลับยังไม่ตื่นเลยดูท่าแล้วคงจะตื่นอีกทีพรุ่งนี้หละมั้ง” ผู้เป็นแม่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มพร้อมตักอาหารให้ลูกสาวคนสวย “ตักให้แต่ลูกหรอ” ตาคมเหลือบมองการกระทำของภรรยาพลางปากหยักก็เบ้ออกมาน้อยๆ “คิก.. ” ลูกสาวคนสวยแอบขำกับท่าทางขี้อิจฉาของผู้เป็นพ่อและบรรยากาศบนโต๊ะอาหารต่างอบอวลไปด้วยความอบอุ่นโดยมีเด็กสาวอีกคนนั่งอมยิ้มไปกับภาพพ่อแม่ลูกหยอกเย้ากันอย่างน่าเอ็นดู มื้ออาหารผ่านไปต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องเหลือเพียงผู้เป็นนายใหญ่กับเด็กสาว “เธอพอจะมองออกใช่ไหมว่าลูน่าเป็นคนยังไง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเรียบเฉยเรียกความสนใจจากสาวน้อยให้เงยหน้ามองต้นเสียง “คุณลูน่าเธอน่ารักดีนะคะและคุณซันกับคุณมีอาร์ก็คงรักเธอมาก” “ฉันรักลูกทั้งสองคนเท่ากันนั้นแหละลูกทั้งสองเหมือนแก้วตาดวงใจของฉันคือทั้งชีวิตของฉัน แต่กับลูน่า..” เสียงนุ่มหยุดไปชั่วขณะทำให้คนที่กำลังฟังยิ่งตั้งใจฟังสิ่งที่กำลังจะได้ยินต่อไป “เธอไม่ได้เกิดมาจากความรัก ฉันเลยอยากทำให้ลูกมีความสุขที่สุด ชดใช้เวลา ชดใช้ความสุขที่ขาดหายไป” “...” คำพูดของนายผู้ชายทำเด็กสาวชะงักไปชั่วครู่เธอไม่คิดว่าเด็กสาวที่เพียบพร้อมอย่างลูน่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่น่าเศร้าเช่นนี้ “ฉันอยากจะให้เธอดูแลลูน่าเหมือนที่พี่ชายของเธอดูแลฉันและครอบครัว ลูน่าเป็นเด็กขี้สงสารเห็นใจคนอื่นจนไม่ระวังตัวเองถึงจะเป็นนักกีฬาเทควันโดก็เถอะแต่ก็คงไม่ช่วยอะไรถ้ายังเซ่อซ่าอยู่แบบนี้.. สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่ให้เธอมาเป็นคนใช้หรือบอดี้การ์ดของลูน่าแต่สิ่งที่ฉันต้องการคือเพื่อน” ผู้เป็นพ่อกล่าวถึงลูกสาวอย่างติดตลก “ทราบแล้วค่ะคุณซันฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” เด็กสาวตอบรับไปพร้อมรอยยิ้มเด่นชัดบนใบหน้า “ขอบใจมาก.. จริงๆแล้วฉันแค่เป็นห่วงลูก เธอรู้ใช่ไหมว่าการอยู่ในวงการธุระกิจมันมีเล่นสกปรกทุกรูปแบบนั่นแหละ” ชายหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายขึ้นห้องไปและเพียงคำพูดเท่านี้เด็กสาวก็รู้ถึงหน้าที่ที่เธอต้องปฏิบัติในอนาคตอันใกล้นี้ . . . . . . ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงโดยมีเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมวางบนตักพลางสายตาจับจ้องไปบนจอ หลังจากจัดข้าวของให้เข้าที่แล้วเด็กสาวก็นั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าจอมาได้สักพักจนนาฬิกาเดินบอกเวลาว่าพระอาทิตย์กำลังจะตื่นมาทำหน้าที่ของมัน 03.15 น. .. “-*- .. นอนไม่หลับ.. เจ็ทแลคแน่ๆ ฮือออออออออออ ” เด็กสาวโวยวายอยู่กับตัวเองก็ในเมื่อปกติเวลานี้เป็นเวลาที่เธอตื่นไปเรียนนี่!ใครมันจะไปหลับได้กันหละ! ว่าแล้วมือเล็กก็หยิบมือถือมากดส่งข้อความหาเพื่อนรัก LINE LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker. LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker. LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker. LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker. L.rita : อะไรรรรรรรรรรรรรรร!! LUNAR ☽ _: นอนไม่หลับ T^T L.rita : ที่อังกฤษกี่โมงละอ่ะ? LUNAR ☽ _: ตี 3 อ่ะ L.rita : อ่อ ห่างกัน 6 ชม. ไปๆๆๆไปหานอนพรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวไง LUNAR ☽ _: ก็มันไม่หลับไงงงง คิดถึงแอช~~ ฮี่ๆ L.rita : .... L.rita : จะบ่นแค่นี้ช้ะ?! ไปนอน! LUNAR ☽ _: ก็ได้!!!!!! L.rita : เออดีมาก เจ้าหมูน้อยยย ฝันดีๆ อย่าลืมหละว่าตั้งใจจะทำอะไร LUNAR ☽ _: โอเคฝันดีน้า บทสนทนาระหว่างเพื่อนสาวจบลงเพียงเท่านั้นแต่รอยยิ้มบนใบหน้าหวานยังคงไม่จางไปเมื่อริต้าเพื่อนรักเตือนเจ้าหล่อนถึงเรื่องที่เธอตั้งใจจะทำ.. สิ่งที่เธอตั้งใจจะทำคือการเก็บสะสมรูปภาพในทุกๆที่ที่เธอไปและถ่ายด้วยกล้องโพราลอยตัวโปรดเพื่อที่จะเอามาทำเป็นสมุดภาพเพื่อให้กับคนสำคัญของเธอเมื่อเธอได้มีโอกาเจอเขาด้วยตัวเอง ในทุกๆวัน ทุกๆที่ที่เธอไปลูน่ามักจะคิดถึงเขาเสมอและอยากจะให้เขาได้เห็นในสิ่งที่เธอได้เห็นแน่นอนว่าการเป็นไอดอลต้องได้เดินทางไปหลากหลายสถานที่และต้องได้เห็นอะไรมากมาย แต่เธอไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะมีโอกาสได้เที่ยวหรือได้เห็นอะไรแบบที่เธอได้เห็นไหมเพราะอย่างนั้นเธอจึงอยากให้เขาได้เห็นด้วย ภาพวิวสวยงามหรือบรรยากาศที่เธอประทับใจ..อยากจะถ่ายทอดให้เขาได้รับรู้ด้วย “คิกคิก..” เสียงใสหัวเราะออกมาเบาๆก่อนพับคอมวางไว้แล้วหยิบกล้องตัวโปรดมาทำความสะอาดและใส่ฟิล์มไว้สำหรับพรุ่งนี้ “สักวันฉันจะเอามันไปให้นายเองกับมือ” ปากบางว่าออกมาเบาๆพร้อมรอยยิ้มก่อนทิ้งตัวลงนอนเพื่อให้ร่างกายได้ดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา.. . . . . . . ‘ทุกเวลาของฉัน ฉันยกให้นาย’ . . . . . . ‘มันคือความรัก..ใช่ไหม?’ . . . . เช้าที่สดใสเหมาะกับการเดินเล่นและแน่นอนว่าลูน่าต้องไม่พลาด!บรรยากาศยามเช้าที่น่าจำจดมีหรือที่สาวน้อยจะไม่อยากให้ชายในฝันได้สัมผัสมันเหมือนเธอ สาวน้อยเดินเตร่ไปทั่วสวนสาธารณะพร้อมกล้องตัวโปรดในมือและเสียงเล็กๆที่ฮัมเพลงตามหูฟังที่ใส่อยู่ ปากบางยกยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนกดชัตเตอร์เก็บภาพแห่งความทรงจำแต่ละช็อต.. ‘ทุกที่ที่ฉันไปฉันอยากให้นายอยู่ตรงนั้นด้วย’ . . “ห..ห๊ะ! พึ่งคัมแบ็คก็ออกของ Official เลยหรอ ;__; ไหนจะอัลบั้มอีก ด .. เดี๋ยวนะ เดี๊ยววววววววว ” ‘ASIA TOUR COMING SOON’ ตาคู่สวยเบิกโพรงเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังวิ่งผ่านหน้าไทม์ไลน์ไป มือเล็กรีบกดเข้าเช็คเงินในบัญชีผ่านมือถือทันทีที่ตัวเลขปรากฏขึ้นปากเล็กก็เบ้ออกมาน้อยๆ.. “ไม่พอแน่ๆ.. TTTT^TTTT” อย่าได้แปลกใจเหตุใดลูกสาวนักธุรกิจอย่างเธอต้องมาโอดครวญเรื่องเงินๆทองๆก็ในเมื่อเงินทุกบาทในบัญชีมันคือเงินเก็บมาจากค่าขนมที่เธอเจียดเอาไว้ใช้ส่วนตัว เพราะจะเอาเงินที่พ่อแม่หามามาใช้สุรุ่ยสุร่ายแบบนี้เธอเองก็รู้สึกไม่ดี ถึงเงินนี่จะยังเป็นเงินของพ่อแม่แต่เธอก็ดีใจที่เกิดจากการอดออมของเธอเอง ‘LINE!’ เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นมือเล็กรีบคว้ามือถือเครื่องสวยขึ้นมาดูทันที L.rita : ลูน่า..เห็นแท็กในทวิตยังอ่ะที่เขาพูดถึงไอเทมประจำตัวของแอชอ่ะ LUNAR ☽ _: ยังอ่ะทำไมหรอ? L,rita : เขาว่ากันว่าแอชใส่มันตลอดเลยอ่ะแล้วเหมือนจะเห็นไอดอลหญิงคนนึงก็ใส่เหมือนกัน นักข่าวเลยว่าสองคนี้กำลังแอบเดทกันอยู่ LUNAR ☽ _: หรอ.. กำไลข้อมืออันนั้นใช่ไหม L.rita : ใช่แล้ว ..แกโอเคป้ะวะ? LUNAR ☽ _: โอเค..ไม่เป็นไร ขอบใจมากไว้จะเข้าไปตามแท็กทีหลัง บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้นทันทีที่กดส่งข้อความไปลูน่าน้อยก็ปิดมือถือและเลือกที่จะทิ้งมันไว้แบบนั้น แม้จะเป็นแค่ข่าวลือแต่มันก็ทำให้ใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ รู้ทั้งรู้ว่าไกลกันเหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าสักวันเขาคนนั้นก็ต้องมีคู่ซึ่งแน่นอนว่าอาจจะไม่ใช่เธอ แต่จะให้ทำอย่างไรในก็ในเมื่อเผลอให้ใจเขาไปแล้วและไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ “...” มีเพียงความเงียบปกคลุมทั่วห้อง..เงียบ. เงียบจนได้ยินเสียงสะอื้นของเจ้าของห้องที่พยายามจะกลั้นมันไว้แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล “ฮึก.. ฉันรู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องทำใจกับเรื่องนี้ แต่ทำไมมันก็ไม่เคยทำได้จริงๆ” น้ำอุ่นไร้สีหยดผ่านพวงแก้มใสครั้งแล้วครั้งเล่า “ก๊อกๆ .. ลูน่าทำอะไรอยู่ลูกวันนี้ไปไหนรึปล่าว” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นหน้าห้อง “!!! ป..ป๊าหรอคะ ไม่ไปค่ะ” มือเล็กปาดเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆก่อนตอบกลับไปอย่างพยายามควบคุมเสียงให้สั่นเครือน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ “งั้นออกมาคุยกับป๊าหน่อยเจ้ารันมันอยากไปแถวโซโฮ” “....” “ลูน่าได้ยินป๊าไหม” “....” “ลูน่า! ” ‘แอ๊ด...’ เมื่อประตูบานใหญ่เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าของลูกสาวที่ชุ่มไปด้วยคราบน้ำตากับดวงตาที่แดงก่ำ หัวใจของคนเป็นพ่อกระตุกขึ้นทันทีก่อนดึงตัวร่างเล็กเข้ามากอดแน่น “ลูน่า! ใครทำอะไรหนูลูก หนูเป็นอะไร” ผู้เป็นพ่อกอดลูกสาวแน่นแนบกับอกแกร่งแต่คนตัวเล็กก็เอาแต่ซุกหน้ากับแผงอกอันอบอุ่นของพ่อ “...” “ลูน่าหนูมีอะไรไม่สบายใจหนูก็บอกป๊ากับม๊าสิคะ ไม่เอาหนูอย่าร้องไห้” “...” ลูกสาวตัวน้อยก็ยังคงเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นออกมาเบาๆนั่นทำให้มือหนาของผู้เป็นพ่อลูบเข้าที่หลังเป็นการปลอบโยนและเลือกที่จะไม่ถามอะไรลูกอีกเพราะถ้าลูกสะดวกใจก็คงจะพูดเอง “ป๊า...” เสียงใสเอ่ยขึ้นมาเบาๆทั้งที่ยังซุกอยู่กับอกพ่อ “หืม? ว่าไงครับพระจันทร์ของป๊า” “คือว่าลูน่า..” เสียงเล็กขาดช่วงไปครู่หนึ่งยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อตั้งงใจฟังขึ้นไปอีกว่าลูกต้องการจะบอกอะไร . . . . . . . ‘หิวข้าว..’ . . . .

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more