EP.2 เกินจะต้าน

1521 Words

พายรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ดันอกกว้างของเทมออกเต็มแรง จนจังหวะจูบสะดุดลง เทมชะงักเล็กน้อย มองดวงตากลมที่สั่นระริกพร้อมหยดน้ำตาคลอ “ฉะ…ฉัน…ขอไปห้องน้ำ” เสียงเธอสั่นพร่า แต่ยังคงกัดฟันพูดออกมา ดวงตาวาวๆ จ้องเขาเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เทมเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ ริมฝีปากหยักยกยิ้มกวน ๆ “หึ…คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าเธอกำลังหาทางหนี” “ไม่ใช่! ฉัน…ฉันแค่จะไปห้องน้ำจริง ๆ!” พายพยายามเถียงเสียงแข็งเท่าที่จะทำได้ เทมเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังเล็กจมติดกับพนักโซฟาหนัง สายตาคมกริบกวาดมองพายเหมือนจะอ่านทุกอย่างออกหมด เขาก้มลงกระซิบใกล้หู เสียงทุ้มพร่าเจือขำในลำคอ “ได้สิ…แต่!…ฉันจะไปด้วย” มือใหญ่คว้าเอวบางแน่นก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไปทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ขยับไปในทางอื่น ร่างเล็กยังก้าวไม่ทันพ้นทางเดิน เทมก็ฉวยโอกาสกระชากเอวบางเข้ามาในมุมมืดข้างห้องอย่างรวดเร็ว “กรี๊ด! ปล่อยนะ!” พายร้องเบาๆ พร้อมออกแรงผลักอกกว้าง แต่กลับไม่ขยับแม้แต่น้อย “หึ…ดื้อแบบนี้ ฉันชอบว่ะ” เสียงทุ้มพร่ากระซิบข้างหู ก่อนที่ใบหน้าคมจะซุกไซ้ลงที่ซอกคอขาวเนียนอย่างหื่นกระหาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวพาย ยิ่งทำให้อารมณ์ความต้องการของเทมพลุ่งพล่าน “อ๊ะ..อย่า..อย่าทำแบบนี้นะ!” พายพยายามเบี่ยงตัวหลบสัมผัสร้อนรุ่มที่กำลังลากไล้บนผิวบอบบาง แต่ยิ่งขัดขืน เทมก็ยิ่งกดจูบแรงขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากหยักไล่ดูดเม้มจนเกิดรอยแดงเด่นชัด ปลายลิ้นหนาเลียวนไปตามแนวคอจนพายสะท้านไปทั้งตัว “อื้มม…!” พายกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นเสียงคราง สัมผัสเล้าโลมของเทมบวกกับฤทธิ์จากแอลกอฮอล์ที่อยู่ในตัว กลับทำให้ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นพล่านไปทั่วกายทำให้ขาเล็กค่อย ๆ อ่อนแรง มือที่เคยยันอกเขาไว้เริ่มสั่นและไร้เรี่ยวแรงลง จนปล่อยให้เขาซุกไซ้ได้ตามใจ ดวงตากลมโตปิดลงแน่น ร่างกายเหมือนทรยศเจ้าของที่ยังพยายามต้าน เทมยกยิ้มมุมปากพอใจ เมื่อยัยตัวเล็กกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา เสียงหัวเราะพร่าเบาๆ ดังชิดลำคอ “บอกแล้วไง สุดท้ายเธอหนีอารมณ์ตัวเองไม่พ้นหรอก” พายกัดฟันแน่น ใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักอกเทมออกเต็มแรง จนเทมเซถอยไปก้าวหนึ่ง ดวงตากลมโตวาววับทั้งโกรธ ทั้งอาย “ฉันไม่ได้มาขายตัว! คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!” เสียงหวานสั่นเครือ แต่หนักแน่นทุกถ้อยคำ เทมชะงักเล็กน้อย แต่แทนที่จะถอย เขากลับได้ใจ ริมฝีปากหยักยกยิ้มเย้ยที่ทั้งกวนประสาทและน่าหมั่นไส้ “อย่ามาเล่นใหญ่หน่อยเลย” เขาก้าวเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาคมกริบจับจ้องพายไม่วางตา “เด็กที่นี่อยากไปกับฉันกันทั้งนั้น…เธอไม่ต้องทำเป็นเล่นตัว เพื่อเรียกค่าตัวเพิ่มหรอก จะเอาเท่าไรว่ามา!!” พายจ้องตาเทมไม่กระพริบ หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก เธอทั้งโกรธ ทั้งโมโหที่โดนดูถูก พายกัดฟันแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว “นั้นมันที่คุณเคยเจอมา แต่ไม่ใช่ฉัน!! อย่าคิดว่าทุกคนจะตาลุกวาวกับเงินของคุณ!” “และอีกอย่างฉันก็บอกแล้วไง! ว่าฉันไม่ได้…!!” ประโยคนั้นยังไม่ทันจบ เทมกระชากเอวบางเขามาประชิดอีกครั้ง แววตาคมเข้มเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มีบางอย่างในตัวพายที่มันดึงดูดเขาเหลือเกิน เทมกระชากข้อมือเล็กให้เดินตามออกมาจนถึงลานจอดรถหรู “ปล่อยนะ! ฉันจะกลับ!” พายดิ้นสุดแรง สะบัดแขนจนรองเท้าส้นเล็กแทบหลุด เสียงหวานเต็มไปด้วยความดื้อรั้น เทมหยุดฝีเท้า ทันทีที่เขาหันกลับมามองร่างเล็กที่พยายามดึงตัวเองออกจากการกอบกุมของเขา แววตาคมกริบวาวโรจน์ด้วยความหงุดหงิด “หยุดดิ้นซะ ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ” น้ำเสียงทุ้มเข้มกดต่ำจนขนลุก “ไม่! ฉันจะไม่ไปไหนกับคนอย่างคุณเด็ดขาด!” พายสวนกลับเสียงแข็ง ทั้งที่ร่างเล็กสั่นระริกเพราะแรงบีบรอบข้อมือ เทมแค่นเสียงหัวเราะ ยกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงกระซิบใกล้หูจนพายสะดุ้งวาบ “อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน เพราะถ้าฉันโกรธจริง ๆ คืนนี้เธอจะไม่ได้กลับแน่” สิ้นเสียง เขาเปิดประตูรถหรูแรง ๆ แล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเบาะข้างคนขับอย่างไม่สนเสียงโวยวาย “ปล่อยนะ! ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ!” พายร้องเสียงหลง เธอพยายามจะเปิดประตูลง แต่กลับโดยเทม หันกลับมา แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเคร่งขรึม “ก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นของเล่น” เทมยิ้มเยือกเย็น ดวงตาคมกริบจ้องทะลุถึงหัวใจ “แล้วอย่าคิดหนี เพราะไม่มีใครหนีฉันพ้น” เขาปิดประตูเสียงดัง ปัง!! แล้วก้าวยาว ๆ อ้อมไปฝั่งคนขับ เทมนั่งลงอย่างใจเย็น มือใหญ่เอื้อมมาดึงเข็มขัดนิรภัยรัดตัวพายแน่นโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ “คนบ้า!! คุณมันโรคจิต!!” พายโวยวายเสียงดังลั่นห้องโดยสาร แต่เทมไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เขาขับรถสปอร์ตหรูสีดำเงาวับแล่นฉิวไปตามท้องถนนในยามค่ำคืนด้วยความเร็ว ไฟนีออนริมทางสะท้อนเข้ากระจกจนบรรยากาศยิ่งชวนอึดอัด พายกอดอกแน่น มองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจเต้นระส่ำไม่หยุด จากการถูกลากออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็พยายามทำเหมือนไม่กลัว ทั้งที่ในใจกลับสั่นน้อย ๆ “คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไร?” เธอถามเสียงแข็ง ดวงตาคู่หวานฉายแววไม่ยอมคน รอยยิ้มมุมปากเทมกระตุกยกขึ้นอย่างยียวน “จะเอาเพิ่มเท่าไร บอกมาได้เลย แล้วหยุดพูด!!” “ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้มาขายตัว! ไม่ต้องเอาเงินมาฟาดหัวฉัน!” พายกัดฟันตอบกลับทันควัน “หึ…ปากเก่งดีนี่” เทมเอียงหน้ามองพาย แววตากรุ้มกริ่มเหมือนสนุกที่ได้ยั่ว “แล้วก็อย่ามาดูถูกฉัน! ถ้าคุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ!” เธอถลึงตากลับใส่เขา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางสู้ “ยิ่งปากเก่งแบบนี้แหละ…ยิ่งทำให้ฉันอยากลอง” “โรคจิต!” พายสบถออกมาอย่างเหลืออด แต่เทมกลับหัวเราะเสียงต่ำอย่างพอใจ ไม่นานรถเทมก็เลี้ยวเข้าลานจอดตรงคอนโดหรูใจกลางเมือง เขาดับเครื่องแล้วก้าวลงจากรถไม่เร่งรีบ ก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูฝั่งพายที่ยังนั่งกดอกแน่น “ลงมา” เสียงทุ้มเข้มสั่งพร้อมรอยยิ้มเย้ย ๆ “ฉันไม่ลง! ถึงคุณฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ ฉันก็ไม่ลงไปกับคุณ!!” พายกอดอกแน่น ทำท่าไม่ขยับ “อย่าดื้อพาย ดื้อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” เขาก้มลงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดแก้มเธอ “ฉันจะกลับ! ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะร้องให้คนช่วย!” พายโพล่งออกมาเสียงสั่น ดวงตากลมโตแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห สิ้นเสียงนั้น เทมไม่รอให้เธอขยับหนี แขนแกร่งช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอกทันที ราวกับเธอเบากว่าขนนก “กรี๊ดดด! ปล่อยนะ!” มือเล็กทุบลงบนอกเขาไม่หยุด แต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่กลับไม่พอที่จะทำให้ร่างสูงขยับแม้แต่น้อย “ถ้าอยากจะร้อง ก็เก็บเสียงไว้ร้องบนเตียง!” เสียงทุ้มพร่ากระซิบชิดใบหู พลางยกยิ้มเย็นเฉียบ เทมก้าวยาว ๆ มาหยุดที่โถงด้านหน้า ประตูลิฟต์ส่วนตัวเปิดออก ร่างสูงไม่แม้แต่จะชายตามองใคร สายตาคมกริบมีเพียงเด็กสาวในอ้อมแขนที่ดิ้นพล่านไม่หยุด พายหน้าแดงก่ำ ทั้งโมโห ทั้งอาย เธอดิ้นจนเดรสสั้นเลิกสูงขึ้นเล็กน้อย มันยิ่งทำให้หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเดิม พายพยายามหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาคมจัดของเขา “หยุดดิ้นได้แล้ว เก็บแรงไว้ใช้บนเตียงเถอะสาวน้อย” เทมโน้มหน้าลงมากระซิบ เสียงต่ำแตกพร่าเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่อดกลั้นไว้จนแทบไม่อยู่ ขณะที่ลิฟต์ไต่ขึ้นชั้นบนสุดตรงไปยังเพนต์เฮาส์หรูส่วนตัวของเทม พายกำมือแน่น ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอพยายามฝืนสายตาคมกริบที่จ้องลงมาราวกับนักล่า แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกกลืนกินทีละนิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more