รักร้ายนายรุ่นพี่บริหาร

บทที่ 8 ถูกเมิน

เมื่อแสงเริ่มสาดส่องเข้ามาแยงตามากขึ้นผมจึงค่อยๆขยับตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบไปทั้งตัว ไม่คิดว่าผมจะทุ่มเทพลังทั้งหมดที่มีกับทิตายาวนานได้ขนาดนี้ เธอดูแตกต่างไปมากจากครั้งที่แล้วที่มีอะไรกัน มันดีมากจนรู้สึกว่าทำกี่รอบก็ไม่พอถ้าถุงยังที่เตรียมไว้ไม่หมดไปเสียก่อนผมคงต่ออีกหลายรอบ ผมเอามือยันที่นอนดันตัวลุกขึ้นมานั่งเอนหลังพิงตรงหัวเตียงแล้วสำรวจเศษซากถุงยางที่ใช้แล้วเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ก่อนจะหันมาสำรวจเตียงกับผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่สภาพเตียงแทบดูไม่ได้เพราะเมื่อคืนคงผ่านศึกรบมาหนักหน่วง คนร่วมรบก็หายตัวไปเรียบร้อยเหมือนรู้งานว่าควรวางตัวยังไงนั่นคือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด การผูกมัดหรือมีสถานะกับใครผมไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัว และผมจะไม่ยอมผูกมัดตัวเองอยู่กับใครถ้าผมยังไม่มั่นใจว่าคนนั้นจะเป็นตัวจริงในชีวิตของผม

"รู้งานดีตื่นขึ้นมาก็ไปครั้งนี้รู้สึกว่างานดีขึ้นมาก" ผมลุกออกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำชำระคราบเหนอะหนะตามตัวเพื่อเตรียมกลับคอนโด โชคดีที่วันนี้มีเรียน 10.00 น.ยังพอมีเวลาไม่ต้องรีบแบกสังขารไปเรียนตอนเช้า เมื่อคืนผมรู้สึกว่าเลือดในร่างกายมันสูบฉีดดีเป็นพิเศษคงเพราะถูกใจเลยปล่อยของไม่พักงัดทุกท่วงท่าโชว์ลีลาเอวพลิ้วทำเอาเธอร้องครางได้ทั้งคืน

"ปวดไปทั้งตัวไม่เคยคิดว่าจะดีขนาดนี้ถึงขั้นทำให้เล่นด้วยได้ทั้งคืนจนเกือบเช้า" เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนผมเผลอยิ้มออกมาแล้วบ่นงึมงำคนเดียว ผมแต่งตัวเสร็จกำลังจะออกจากห้องดันนึกขึ้นได้สังเกตข้อมือโล่งๆ

"ฉิบหายนาฬิกาหายไปไหนวะ" ผมรื้อค้นผ้าห่มออกจากเตียงเพื่อหานาฬิกาแล้วก็เจอมันนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง ผมก้มตัวลงไปหยิบมันแต่กลับมีบางอย่างทำให้ผมสะดุดตา ผมได้แต่สงสัยหรือเมื่อคืนผมเล่นท่ายากเกินไปถึงมีสภาพนี้ ผมเลิกสนใจสิ่งนั้นหันมาหยิบนาฬิกาเพื่อจะออกจากห้อง

ผมถอยหลังออกจากเตียงไม่กี่ก้าวขาเจ้ากรรมมันดันไปเหยียบถุงยางใช้แล้วผมรีบยกขาออกสายตาผมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างบนถุงยาง ผมเพ่งมองด้วยความสนใจมันคล้ายสิ่งที่ผมเห็นบนผ้าปูที่นอน ผมส่ายหน้ารัวๆสลัดความคิดนั้นออกจากหัวมันจะเป็นไปได้ยังไงนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก ผมคงรุนแรงจริงอารมณ์มันขึ้นถึงใจจนหยุดไม่อยู่

"อะไรของมึงไอ้ปอนด์โทรมาทำไม เออ~กูรู้กำลังอาบน้ำแต่งตัว แล้วสรุปเมื่อคืนมึงไปกับใคร อะไรนะมึงไม่ได้ไปกับน้องเหรอ อืม...เจอกันที่มอ" ผมกลับมาถึงห้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเพราะใกล้ถึงเวลาเรียน ไอ้ปอนด์มันคงกลัวว่าผมจะหนักจนตื่นไปเรียนไม่ไหวจึงโทรมาปลุก ด้วยความอยากรู้ผมเลยแอบถามมันเรื่องเมื่อคืนมันออกไปกับใครคำตอบที่ได้ทำให้ผมตกใจ ผมวางสายจากไอ้ปอนด์ยืนคิดอะไรบางอย่างเงียบๆมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเพื่อนของผมไม่ได้ออกไปกับยัยดื้อตาใส แถมมันยังพูดบางอย่างให้ผมต้องใช้ความคิดอย่างหนักทบทวนภาพเหตุการณ์เมื่อคืน สิ่งที่ผมเห็นก่อนเดินออกจากห้องมันยังติดตาและวนเวียนกลับมาในหัวอีกครั้ง

"น้องครับพี่มีอะไรให้ช่วยหน่อย พี่มีค่าเหนื่อยให้อย่างงามได้แล้วส่งมาให้พี่ด้วยนะ ขอบใจมาก" ผมต่อสายหาใครบางคนเมื่อมันมีบางอย่างมากวนใจจนผมอยู่เฉยๆไม่ได้

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

ผ่านไปไม่นานมีเสียงเตือนแจ้งเข้ามาสายตาของผมไม่ละจากหน้าจอ

"ว่าไงไอ้เสือหนักมากหรือไงทำไมสภาพมึงดูเหนื่อยๆ มึงอย่าให้เสียเชิงชายเสืออย่างเราสิวะ" ผมเข้ามาในห้องเรียนยังเดินไปไม่ถึงโต๊ะไอ้ปอนด์มันเดินตามมาข้างหลังเอามือตบไหล่ไม่พ้นพูดเย้ยผมอีกตามเคย มันอยากพูดอะไรช่างมันผมไม่อยากโต้ตอบ มันเป็นความจริงที่ผมเสียเชิงให้ผู้หญิง เสืออย่างผมยังถูกเธอไล่ต้อนให้จนมุมสัมผัสในตอนนั้นมันดีมากจริงๆ แต่ผมยังคงค้างคาใจหลายเรื่องต้องหาคำตอบว่าเธอต้องการอะไรกันแน่

เรียนเสร็จผมรีบลุกขึ้นเตรียมออกจากห้องมีที่ต้องไป ไอ้ปอนด์มันเงยหน้าขึ้นมองผมคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"มึงจะรีบลุกไปไหนของมึง เที่ยงนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกไหมบ่ายไม่มีเรียนค่อยกลับเข้ามาตอนรับน้อง" ไอ้ปอนด์ออกปากชวนผมไปกินข้าวข้างนอกเหมือนทุกที

"มึงไปเถอะกูจะไปกินข้าวที่โรงอาหารขี้เกียจออกไปข้างนอก" ผมรีบเดินออกไปเดี๋ยวไอ้ปอนด์มันหาเรื่องจับผิด

"วันนี้มึงมีพิรุจทำตัวแปลกๆปกติมึงไม่เคยกินข้าวที่โรงอาหารบ่นคนเยอะขี้เกียจต่อแถว วันนี้นึกยังไงถึงอยากไปมีอะไรบอกกูหรือเปล่า" ไอ้ปอนด์ไม่วายเดินตามหลังมาติดๆเปิดประเด็นซักถามอย่างกับทนายชอบสงสัยจับผิดทุกเรื่อง ผมคิดว่ามันเหมาะสมกับการเรียนนิติมากกว่าเรียนบริหาร

"เสือกนะมึง รู้เยอะ" ผมด่ามันไปแล้วรีบเดินดุ่มๆตรงไปยังโรงอาหารเดี๋ยวจะไปไม่ทันหายไปเสียก่อน

"รอกูด้วยสิวะมึงจะรีบไปไหนหรือนัดกับเด็ก" ไอ้ปอนด์มันยังคงเดินตามติดมีคำถามไม่หยุดหย่อน

โรงอาหารคณะผมคึกคักมากโดยเฉพาะสาวๆดูจะเสียงดังเป็นผิดปกติ ผมแหวกฝูงชนที่มาชุมนุมกันในโรงอาหารสายตาคมคอยมองหาเป้าหมาย

"นั่นมันน้องน้ำใสกับเพื่อนหรือเปล่าวะ เมื่อคืนหายไปไม่กลับมาทำให้กูพลาดเป้า" สายตาของไอ้ปอนด์ทำงานอย่างว่องไวสมแล้วที่เป็นเสือตัวพ่อ ผมมองตามมือของไอ้ปอนด์ชี้เป้าไปยังน้ำใสเห็นเธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สายตามองไปยังผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่นคือเพื่อนของผม ไอ้ไนท์กี้ ดีเดย์ ธีร์ธาม และก็ไอ้ติวเตอร์ สายตาเธอวิบวับเป็นประกายหวานเยิ้มจนน่าหมั่นไส้ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจสายตาของเธอเวลามองเพื่อนของผม

"กูเจอเพื่อนขอไปทักทายแป๊บหนึ่งมึงไปหานั่งรอหรือจะเดินไปนั่งกับเพื่อนกู" ผมได้รับคำตอบจากไอ้ปอนด์เรียบร้อยจึงเดินตรงไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆนั่ง

"ไงเพื่อนลมอะไรหอบพวกมึงมากินข้าวคณะกูได้วะ" ผมนั่งลงข้างไอ้ไนท์กี้แล้วถามพวกมัน

"พวกกูมากินข้าวคณะมึงไม่ได้หรือไงวะ เห็นคนเขาพูดกันว่าข้าวคณะมึงอร่อยเลยมาพิสูจน์" ไอ้ไนท์กี้มันตอบผมแต่สายตามันยังมองอยู่ที่กลุ่มของน้ำใส สายตาพวกมันมองน้องกลุ่มนั้นทุกคนไม่รู้ว่าพวกมันเล็งใครไว้

ผมมองตามสายตาพวกมันไปยังกลุ่มสาวๆน้องตัวเล็กกำลังนั่งคุยกับเพื่อนอย่างออกรสออกชาติ ส่วนยัยตาใสก็มัวแต่นั่งมองเพื่อนผมเคลิ้มไม่สนใจสายตาที่ผมจ้องตาเขม็ง เหมือนผมถูกเมินนั่นยิ่งทำให้ผมไม่พอใจ กับรุ่นพี่อย่างผมสายตาเธอไม่เป็นมิตรกับรุ่นพี่หล่อคณะอื่นทำตาใสวิ๊งเลือกปฏิบัติชัดๆเธอควรให้ความเคารพรุ่นพี่คณะเดียวกันอย่างผมมากกว่า ผมนั่งคุยกับเพื่อนสักพักสาวๆลุกออกไปพวกเพื่อนผมจึงพากันกลับคณะ

ปัก

"เห้ย!!เป็นไรของมึงวะเดี๋ยวข้าวก็กระเด็นใส่หน้ากูหรอก" ผมเดินไปซื้อข้าวถือมาวางโต๊ะที่ไอ้ปอนด์นั่ง อารมณ์มันหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผลจึงเผลอวางจานข้าวลงกระแทกโต๊ะ เสียงจานดังสนั่นทำให้ไอ้ปอนด์มันสะดุ้งโหยงมองหน้าผม

"โทษทีกูคงหิวจัดเลยวางแรงไปหน่อย" ผมรีบพูดกลบเกลื่อนเมื่อรู้ว่าเผลอตัว

"เพื่อนมึงไปกันหมดแล้วใช่ไหม" ไอ้ปอนด์มันกลืนข้าวลงคอได้ไม่ทันไรคำถามก็ดังตามมา

"เออ!!" มัวนั่งจ้องจับผิดยัยน้ำใสจนไม่ได้ลุกไปซื้อข้าวสบตากันทีไรเธอยังมองผมตาเขียวตามเคย ที่สำคัญเธอทำตัวปกติมากมองผมเป็นอากาศ ตรงข้ามกลับมองเพื่อนผมด้วยสายตาชื่นชอบโคตรหงุดหงิดหัวใจไม่ชอบถูกใครเมินใส่โดยเฉพาะยัยตาใสไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

"มึงดูหงุดหงิดงุ่นง่านจังวะเมนส์ไม่มาหรือไง สภาพมึงตอนมาดูหมดแรงน่าจะอารมณ์ดีหรือช่วงบ่ายมีใครไปเหยียบตาปลามึงเข้าให้ล่ะ"

"พูดมาก กูหิวรีบแดกๆจะได้รีบไปคนเยอะฉิบหาย" ผมไม่ตอบรีบตักข้าวเข้าปากกินได้นิดเดียวรู้สึกว่ามันฝืดคอ ตักเข้าปากไปบ่นยัยตาใสในใจไปด้วยเย็นนี้เจอกันเมินดีนักจะได้รู้ฤทธิ์เฮดว๊ากบ้างเตรียมดีๆแล้วกัน