"พี่คอปเตอร์จอดตรงนี้ไม่ต้องไปส่งถึงหน้าตึกก็ได้น้ำใสเดินไปเองคนอื่นจะได้ไม่เห็นแล้วเข้าใจผิดมีเรื่องเมาท์ตามมาทีหลัง" สายตาของผมละจากเส้นทางข้างหน้าชำเรืองมองยัยตาใสกำลังชะโงกหน้ามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังคล้ายพวกโจรที่ต้องระวังภัย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ถ้าคนอื่นถามหรือสงสัยแค่บอกเจอกันโดยบังเอิญมันก็จบ นี่เล่นบอกให้ผมจอดห่างตึกเรียนที่ไม่ธรรมดาเรียกว่าแทบจะไม่มีใครเดินผ่านตึกนี้ก็ว่าได้
"นี่มันไกลจากตึกน้ำใสมากนะ" ผมชลอรถลงจนจอดนิ่งสนิทแล้วหันมานั่งจ้องแผ่นหลังร่างบางที่หันหน้าเข้าหาประตูชะเง้อมองออกไปข้างนอกมือจับตรงที่เปิดค่อยๆแง้มประตูออก คำถามของผมทำให้เธอหยุดการกระทำแบบพวกซุปตาร์หนีนักข่าวแล้วหันกลับมองผมตาขวางถอนหายใจยาวพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆเซ็งๆก่อนเลี่ยงตอบคำถาม
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ อ้อ!! ลืมบอกไปค่ะพวกพี่สันทนาการเขาให้น้ำใสกับกัปตันไปถ่ายรูปเพื่อทำโปสเตอร์โพรโมตค่ะ
