ฉันเข้ามายืนอยู่ในห้องพี่คอปเตอร์โดยการฉุดอย่างไม่ทันตั้งตัวแถมคำพูดกำกวมกับแววตาเจ้าเล่ห์ของพี่เขานั้นยิ่งทำให้ฉันหวาดหวั่นหวังว่าจะไม่พลาดท่าเป็นครั้งที่สอง
"พี่พาน้ำใสเข้ามาห้องพี่ทำไมปล่อยน้ำใสนะน้ำใสจะกลับห้อง" ฉันโวยวายลั่นเมื่อพี่คอบเตอร์ดึงแขนฉันไปยังโซฟาขนาดใหญ่ ฉันพยายามขืนตัวไว้ไม่ให้ตามไปง่ายๆ
"บอกแล้วว่าเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน" ฉันสู้แรงมหาศาลของพี่คอปเตอร์ไม่ไหวสุดท้ายก็มายืนอยู่ตรงโซฟา พี่เขานั่งลงไม่พอยังฉุดแขนฉันให้นั่งลงด้วยฉันยืนขืนตัวไม่ปล่อยให้พี่เขาทำตามใจตัวเองได้
"อ๊ะ!!ปล่อยนะอย่ามากอด" ก้นของฉันล้มทับไปบนตักพี่คอปเตอร์ วงแขนแข็งแรงสองข้างกอดรัดฉันแน่นอย่างกับงู โชคดีตอนล้มทับลงหันข้างเข้าหา ถ้าล้มทับลงบนตักแล้วหันหน้าเข้าหากันใบหน้าของฉันคงชนและเบียดไปกับหน้าพี่คอปเตอร์ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงหัวใจวายตายไปก่อนจะได้ออกจากห้องนี้ แต่ถึงจะแนบข้างเข้าหาพี่คอปเตอร์ก็
