รักร้ายนายรุ่นพี่บริหาร

บทที่ 5 เปิดเกมส์รุก

ฉันกลับมาถึงคอนโดหรูขนาดใหญ่ใจกลางเมืองห้องพักของฉันอยู่ชั้นบนสุดของตึกมีคุณพ่อของฉันเป็นเจ้าของ ชั้นที่ฉันพักอยู่มีเพียงสองห้องเท่านั้นสร้างแยกเป็นสัดส่วนอยู่ห่างกันพอสมควร ตอนแรกพนักงานบอกฉันว่าห้องนั้นว่างยังไม่มีใครเป็นเจ้าของ ฉันกำลังจะขอคุณพ่อเก็บไว้เองทั้งหมด แต่ดูเหมือนว่าฉันช้าไปเพราะเมื่อสัปดาห์ก่อนจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ ด้วยความที่มันแยกอยู่คนละโซนห่างกันพอสมควรฉันจึงไม่เคยเห็นเจ้าของห้องคนใหม่ และฉันก็ไม่ใส่ใจเพื่อนบ้านชั้นบนของฉันด้วย

เข้าห้องได้ไม่นานจิตใจฉันมันยังกระสับส่ายคิดถึงเรื่องจะไปดักเจอพวกพี่วิศวะที่ Elik ผับ ฉันตัดสินใจโทรหาเพื่อนสมัยเรียนมัธยมด้วยกันชวนพวกนั้นไปเป็นเพื่อน อย่างน้อยเพื่อนฉันแก๊งนี้เป็นขาเที่ยวกลางคืนเลยก็ว่าได้ พวกนี้ไปเที่ยวทุกผับไม่เว้นแม้กระทั่ง Elik ผับถ้าฉันไปกับแก๊งนี้อย่างน้อยฉันมั่นใจว่าปลอดภัยแน่นอนเพราะพวกเพื่อนเก่าของฉันคุ้นเคยกับผับนี้เป็นอย่างดี

"คืนนี้พวกแกว่างไหมไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ฉันโทรหาเพื่อนเก่ากลุ่มนั้นรีบตอบตกลงทันทีเมื่อรู้ว่าจะได้ไปเที่ยว Elik ผับโดยมีฉันเป็นเจ้ามือเลี้ยง ฉันคิดว่าถ้าพลาดคืนนี้ไปคงหาโอกาสไปเจอพี่แก๊งวิศวะยากขึ้น พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องอย่างเป็นทางการคงปลีกตัวออกไปตามหาพวกพี่เขาไม่ได้ แล้วพวกพี่เขาทั้งสี่คนคงไม่ต่างกันเท่าไหร่พวกพี่เขาเป็นพี่ว๊ากน่าจะยุ่งอยู่กับการรับน้อง

"น้ำใสทางนี้แก" ฉันรีบแต่งตัวจัดเต็มออกไปตามนัดเมื่อมาถึง Elik ฉันจึงเดินเข้าไปข้างในอย่างมั่นใจไม่สนใจสายตาพวกเสือทั้งหลายที่จ้องจังาบ ฉันแค่อยากเจอพวกพี่เขาแล้วก็กลับเลยไม่คิดจะดื่ม เดินเข้ามาไม่ทันไรเห็นกลุ่มเพื่อนตะโกนและควักมือเรียกฉันรีบตรงไปนั่งกับเพื่อน

"พวกแกมาถึงนานยัง" ฉันถามเพื่อนๆกลัวพวกมันรอนาน แต่ถึงฉันจะไม่ถามก็รู้ดูจากขวดเหล้าหมดไปเกินครึ่งขวดพวกนี้จัดเต็มมาก

"วันนี้แกสวยเซ็กซี่ขยี้ใจมากไม่เสียชื่อดาวโรงเรียน" หนึ่งคนในกลุ่มเพื่อนเอ่ยชม ถึงฉันจะไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยวแต่เข้าผับมันก็ต้องแต่งตัวให้เข้ากับสถานที่

"พวกแกน้อยกว่าฉันซะที่ไหนฉันยังต้องอายพวกแกเลย" เราต่างคนต่างชมกันและกัน พวกนั้นดื่มเก่งกันทุกคนสมแล้วที่เที่ยวเกือบทุกคืน ส่วนฉันมัวแต่สอดส่ายสายตาหาเป้าหมายทั้งสี่คนคืนนี้

"แกจะดื่มอะไรไหมเดี๋ยวฉันสั่งให้" เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคนถามขึ้นมา

"เดี๋ยวฉันสั่งเอง" พูดเสร็จฉันหันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟในร้านมาเพื่อถามข้อมูลบางอย่าง ฉันยัดเงินจำนวนหนึ่งให้พนักงานถามสิ่งที่ฉันอยากรู้ว่าส่วนมากพวกพี่เขาอยู่แถวไหนจนได้คำตอบเป็นที่หน้าพอใจ ใบหน้าของฉันเปื้อนยิ้มนั่งรอเวลาเผื่อพวกพี่เขาเข้ามาตรวจงาน

"แกมานั่งอยู่เฉยๆไม่ได้นะดื่มหน่อยสิเพลงกำลังสนุกจะได้โยกมัน" แก้วเหล้าถูกวางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับการคะคั้นคะยอให้ดื่ม จากไม่ตั้งใจจะมาดื่มตอนนี้พื้นมันเริ่มหมุนและฉันกำลังโยกย้ายสะโพกอย่างสนุกตามจังหวะบีทมันๆ สายตายังสอดส่ายมองหาเป้าหมายแม้มันจะเบลอจนแทบมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร

"น้องน้ำใสไหมครับ" เสียงทุ้มกันวานเรียกชื่อฉันดังจนต้องหันไปมอง ฉันรู้สึกคุ้นเคยใบหน้านี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนพยายามถ่างตามองชัดๆ

"พี่ปอนด์ไงครับเป็นพี่ปี 3 คณะเดียวกันจำได้ไหมพี่เป็นพี่ว๊าก" พี่เขาแนะนำตัวเป็นพี่ว๊ากหน้าพี่คอปเตอร์ขี้เก็กจอมกวนหน้าหม้อลอยหราอยู่ในความคิดฉัน พี่คนนี้คงเป็นเพื่อนกันฉันพอจะนึกออก พี่ปอนด์พยายามชวนฉันคุยและชอบเบียดเข้าหาฉันบ่อยๆบางครั้งถือวิสาสะเอาหน้ามาใกล้พยายามกระซิิบอยู่ข้างหู หน้าหม้อขี้หลีไม่ต่างจากเพื่อนมิน่าถึงคบกันได้นิสัยเดียวกันพวกเสือผู้หญิงเห็นเป็นไม่ได้ต้องกระโจนเข้าหา

"แกฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมานะแกคุยกับพี่เขาไปก่อน" พอได้จังหวะฉันจึงกระซิบบอกเพื่อนเพื่อแยกตัวออกไปตามหาและอยากหนีห่างไอ้พี่ปอนด์นี่ด้วยรู้หรอกว่าคิดอะไรและฉันก็ไม่มีวันตกหลุมพลาง

"แกให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม" เพื่อนคงเป็นห่วงไม่อยากให้ฉันไปห้องน้ำคนเดียวจึงอาสาจะไปเป็นเพื่อน ฉันรีบพูดดักคอไว้

"ไม่ต้องแกฉันไปแป๊บเดียวเดี๋ยวมาไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันรีบปฏิเสธเพื่อนเพราะมีแผนการบางอย่างในใจ ถึงจะเมาแต่ฉันยังพอมีสติเดินไปเองได้ และไม่อยากให้เพื่อนตามออกฉันมีแผนจะแอบขึ้นไปตามหาพวกพี่เขาบนห้อง VIP ขืนตามกันออกเยอะคงโดนจับได้ว่าแอบขึ้นไปที่หวงห้าม ไหนๆฉันก็มาแล้วคืนนี้ต้องตามหาให้เจอแล้วฉันจะหยุดไม่ไปวุ่นวายกับพวกพี่แก๊งวิศวะอีก จะเป็นแฟนเกิร์ลที่ดีคอยตามห่างๆอย่างติ่งคนหนึ่งชื่นชอบไอดอลของและมีเมน(ศิลปินแฟนด้อม)เป็นของตัวเอง

พอแยกตัวออกมาได้ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกพี่ปอนด์เปิดเกมส์รุกฉันหนักมาก ฉันประครองสติเดินโซซัดโซเซมองหาทางขึ้นไปชั้นสองจนเจอ สมองอันหนักอึ้งมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่มากทำให้ฉันควบคุมการเดินลำบาก ฉันไต่ขึ้นบันไดเกาะผนังเดินไปเรื่อยๆลองเปิดตามห้องหวังแอบส่องดูเผื่อเจอพี่เขา ทุกห้องปิดสนิทหมดฉันคลำทางจนไปสุดทางเดินห้องสุดท้ายลองหมุนลูกบิดปรากฎว่ามันหมุนได้ห้องไม่ได้ล็อค

"อ๊ะ!!เจอจนด้ายยย อยู่นี่เองอย่าหนีปายหนายนะ" เสียงอ้อแอ้ยานคางของคนเมายืนคุยคนเดียวหน้าห้องก่อนผลักประตูเข้าไปช้าๆ แล้วปิดมันลง ฉันรู้สึกว่าภายในห้องมืดมากคนเมาคลำผนังสะเปะสะปะหาสวิทช์ไฟ จนเดินไปเจอลูกบิดประตูอีกอัน

"อ๊ะ!!รู้แล้วมีสองห้องนี่เองซับซ้อนกันจัง" ฉันบ่นงึมงำตามประสาตัวยังเอนเอียงยืนไม่ตรง ฉันพยายามผลักประตูเข้าไปจนได้

"อ๊ะะ!! ว๊ายย!!" ฉันร้องเสียงหลงรู้สึกเหมือนตัวลอยแล้วหลังร่วงไปกระทบกับความนุ่มนิ่มเด้งดึ๋งไม่ทันตั้งตัวเมื่อโดนมือใครไม่รู้คว้าแขนกระชากอย่างแรงจนสะดุดลงไปที่พื้นดีที่มีเบาะรองรับ ฉันใจหายใจคว่ำไม่ทันไรกลับโดนร่างหนาจู่โจมพลิกมานอนคร่อมทับอยู่บนร่างจนขยับหนีไปไหนไม่ได้

"มาช้าจังนอนรอตั้งนาน" เสียงทุ้มแหบพล่ากระซิบข้างใบหูพ่นลมหายใจอุ่นรดต้อคอทำฉันขนลุกเกรียว เสียงนั้นน่าจะเป็นผู้ชายและไม่รอฟังคำตอบเปิดเกมส์รุกใส่จนฉันสั่นสะท้าน ฉันอ้าปากปฏิเสธไม่เต็มเสียงเหมือนวิญาณถูกกระชากออกจากร่างแทนที่ด้วยความวาบหวามอย่างที่ไม่เคยรู้สึก