ผมโมโหจนฟิวขาดขาอยู่เฉยไม่ได้จนต้องหาที่ระบายออกกับเก้าอี้เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกแค่เตือนๆแต่ยัยดื้อกับไอ้เด็กเวรนั่นยังไม่สนใจนี่ขนาดจับมือจับไม้ข้ามหน้าข้ามตาผมยัยเด็กดื้อยังไม่ยอมหยุดปั่นประสาท ยิ่งเธอเห็นผมแสดงความไม่พอใจมากเท่าเธอยิ่งเบียดตัวเข้าไปใกล้จนผมเกิดอาการหวงของแทบคลั่ง นี่ถ้าไม่ติดว่าคนอยู่กันเยอะผมคงจัดการสั่งสอนทั้งสองคนให้รู้แล้วรู้รอดไป
และแล้วเวลาที่ผมรอคอยอย่างกระวนวายใจก็มาถึงเมื่อสองนั้นถ่ายภาพเสร็จเป็นจังหวะให้ผมได้มีโอกาสไปลากยัยเด็กดื้อตาใสออกจากไอ้หน้าปลากระโห้มันชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อย
"นี่พี่คอปเตอร์พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เมื่อกี้เกือบความแตกแล้วรู้ไหม ไหนใครเป็นคนพูดไว้ห้ามให้คนอื่นรู้เรื่องของเราที่พี่ทำอยู่นี่คนอื่นเขาจะมองยังไง" กว่าผมจะแยกยัยเด็กดื้อออกมาได้เล่นเอาผมเหนื่อยปวดกระบาลไม่น้อย พอเดินมาตรงที่ปลอดคนยัยเด็กดื้อก็แผงฤทธิ์โวยใส่ผมพร้อมพยายามแกะมือผม
