ร้อยรักมายาลวง

ตอนที่ 8 รอยรักที่เธอฝากไว้

หนุ่มใหญ่ก้าวตามเจ้าของบ้านแล้วกวาดตามองรอบๆ บ้านไม้หลังนี้มีสองชั้น ด้านล่างปีกซ้ายเป็นห้องนั่งเล่น มีเก้าอี้ไม้ขัดมันสำหรับรับแขก ทีวีขนาดพอเหมาะตั้งอยู่บนตู้ไม้แกะสลักเนื้อดี พร้อมด้วยตุ๊กตาและถ้วยรางวัล รูปภาพของครอบครัวตั้งโชว์อยู่ ด้านขวามือเป็นห้องครัวขนาดกลาง บ้านหลังนี้ดูจากภาพนอกเหมือนสภาพทรุดโทรมแต่ด้านในกลับแตกต่างมันดูอบอุ่นมีมนต์เสน่ห์

“เชิญนั่งก่อนนะคะ”ดารณีผายมือไปยังเก้าอี้ไม้ในห้องรับแขก แล้วตนเองเดินเลี่ยงหายเข้าครัว

ไม่นานนักเธอออกมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นเองและคุกกี้นมสด ตั้งตรงหน้าแขกแล้วจึงนั่งลงตรงข้าม

“ขอบคุณมากครับ”ตรัยคุณบอก แล้วช้อนมองหญิงกลางคน

“เรื่องที่คุณบอกกับฉันว่าอยากตอบแทน คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นเลยนะคะเพราะฉันต้องการช่วยเหลือคุณจริงๆ ไม่ได้หวังอะไรเลยค่ะ”

“ครับ ผมทราบดีว่าคุณไม่ต้องการอะไร แต่ผม... อยากตอบแทนคุณด้วยตัวผมเองครับ”

ดารณีเริ่มรู้สึกแปลกกับท่าทีของเขา แต่ไม่อยากคิดเอง บางทีคงไม่มีอะไร

“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณหรอกค่ะ”ดารณียังคงยืนยัน

“ไม่เป็นไรครับหากคุณไม่ต้องการ แต่... ผมขอมาเยี่ยมคุณบ่อยๆ ได้ไหม”ตรัยคุณเงยหน้าสบตาอย่างมีความหาย

ควรตัดขาดเขาไปเลยหรือเปล่า เธอเองก็มีลูกสาวถึงสองคน แต่จากลักษณะตรัยคุณคงเป็นคนมีเงินมันอาจช่วยแบ่งเบาภาระของบุตรสาวคนโต อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากให้ลูกต้องลำบากลำบนในเรื่องค่ายา และค่าเรียนของบุตรสาวคนเล็กมากนัก แต่จะตัดสินใจอะไรตอนนี้ก็คงไม่ได้อย่างน้อยคงต้องศึกษานิสัยใจคอกันเสียก่อน

“ก็ได้ค่ะ หากคุณต้องการ”ดารณีรับปาก

หนุ่มใหญ่เดินออกมานอกบ้านใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้ม เขาหาผู้หญิงแบบนี้มานานถึงแม้ว่าจะเหงาแต่พยายามอดทนมาตลอด แต่ดารณีไม่เหมือนคนอื่นเธอมีน้ำใจถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ เธอก็ยินดีช่วยเหลือเขาทั้งๆ ที่ผู้คนแถวนั้นต่างเมินเขากันหมด และแม้อายุของดารณีจะเข้าเลขห้าเธอก็ยังดูสวยไม่สร่าง มิน่าบุตรสาวเธอถึงได้หน้าตาสะสวยคงได้เค้าโครงใบหน้ามาจากมารดา

สองทุ่มกังสดาลเดินทางกลับถึงบ้าน ร่างบางเปิดประตูรั้วก้าวสู่ด้านในได้ยินเสียงพูดคุยแผ่วเบา แต่ที่น่าสงสัยเหตุใดเสียงนั้นจึงทุ่มต่ำเหมือนผู้ชาย แต่ทุกอย่างเฉลยเมื่อเธอหยุดยืนในห้องรับแขกเห็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับมารดากำลังนั่งอยู่ หมายความว่ายังไงกันไม่เข้าใจเลย ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“อ้าวกั้ง กลับมาแล้วเหรอลูก”ดารณีเอ่ยทักบุตรสาว ตรัยคุณหันมองตามเสียง

“กลับมาแล้วค่ะแม่” เธอยกมือไหว้มารดา แล้วหันไปทางชายอีกคน “สวัสดีค่ะ”

ตรัยคุณรับไหว้แล้วยิ้มเจือนเหมือนสาวน้อยมาใหม่จะไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าใดนัก

“นี่ลูกสาวคนโตของฉันเองค่ะ ชื่อกั้ง”ดารณีแนะนำ

“สวัสดีหนูกั้ง”ชายกลางคนรีบยิ้มแย้มทักทาย

กังสดาลชะงักครู่หนึ่งแล้วยิ้มรับ เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ดูท่าทางไม่มีพิษภัย ทั้งน้ำเสียงสีหน้าท่าทางออกสุภาพ แล้วแม่เองก็ดูมีความสุขเวลาได้คุยกับเขา

“สวัสดีค่ะ”

“กินอะไรมาหรือยังลูก”

“กั้งทานมาแล้วค่ะแม่”

“ผมว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ ดึกแล้ว”ตรัยคุณรีบตัดบท จากสีหน้าของบุตรสาวเธอเหมือนมีบางอย่างต้องการพูดกับแม่ตนเอง

“จะกลับแล้วเหรอคะ”

“ครับ”

ตรัยคุณลุกยืนก้าวออกมานอกรั้วบ้านโดยมีดารณีติดตามมาส่ง รถเบนซ์แล่นมาจอดเทียบชายกลางคนขึ้นนั่งแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ ดารณีหันกายกลับเข้าบ้านหลังจากเขาเดินทางออกไปแล้ว

“เขาเป็นใครเหรอคะแม่”กังสดาลยิงคำถามแรกกับมารดาทันที

“เป็นคนที่แม่เคยช่วยชีวิตไว้ กั้งจำได้หรือเปล่าที่แม่เล่าให้ฟังว่าลูกชายเขาหล่อมาก”คนเป็นแม่ยิ้มบางๆ

“อ๋อ คนนี้เองเหรอคะ”

กังสดาลยิ้มอย่างมีเลศนัย เดินมานั่งข้างมารดาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวก่อนแล้ว

“เขาจีบแม่หรือเปล่าคะนี่”

“ไม่รู้เหมือนกันลูก เขาอาจแค่ต้องการเพื่อนคุยก็ได้”

หญิงสาวโอบเอวกอดมารดาไว้ ตั้งแต่เกิดเรื่องในวัยเด็กแม่ก็ทนลำบากเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวมาจนถึงป่านนี้ เธออยากให้แม่มีความสุขมีเพื่อนคู่คิด ไม่ต้องการให้ปิดกั้นตนเองเธอพร้อมจะสนับสนุนหากชายคนนั้นเป็นคนดี และรักแม่อย่างแท้จริง

 “แม่ค่ะ ถ้าแม่จะมีใครสักคนเข้ามาในชีวิตแม่ก็อย่าปิดกั้นเลยนะคะ เพราะกั้งยินดีที่จะต้อนรับหากคนคนนั้นคือคนที่แม่รัก และเขาเป็นคนดีพร้อมจะดูแลแม่ค่ะ”เธอบอกความรู้สึกให้แม่ได้รับรู้น้ำตาคลอ

ดารณีไม่อาจตอบได้ เพียงแค่เห็นตรัยคุณเป็นคนดี สุภาพ อีกอย่างเธอไมอยากให้บุตรสาวต้องมาทำงานหนัก เพื่อแม่และน้องสาว โดยไม่ได้ทำสิ่งที่ชอบอย่างใจ เธอรั้งบุตรสาวมาโอบกอดไว้ก่อนจะร่ำไห้

กรกาญจ์เดินลงจากชั้นสองหลังจากทำงานเรียบร้อย ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ทำให้เธอตกใจ รีบเร่งฝีเท้าภาพแม่ตระกรองกอดกับพี่ทำให้ขวัญเสียขึ้นมา คิดว่าอาจเกิดเรื่องบางอย่าง

“เป็นอะไรกันค่ะพี่กั้ง ร้องไห้กันทำไม!”เธอถามแม่กับพี่สาวด้วยความตกใจ

“ไม่มีอะไรหรอกกุ้งแม่กับพี่แค่คุยกันเรื่องอาตรัยคุณเท่านั้นเอง”

“อ๋อ เรื่องคุณอาคนนั้นนะเหรอคะ”

“ใช่แล้ว กุ้งรู้ด้วยเหรอ”กังสดาลถามน้องสาว

“พอจะรู้เหมือนกันค่ะ เห็นเขามาหาแม่วันนี้เลยคิดว่ามันแปลกๆ”เธอนั่งลงตรงข้ามมารดากับพี่สาว

“แล้วกุ้งคิดว่าไง”

“กุ้งไม่ว่าอะไรหรอกค่ะพี่กั้ง หากเขาเป็นคนดีแล้วก็รักแม่ กุ้งโอเคหมดค่ะ”

ดารณีมองบุตรสาวสองคนด้วยความซึ้งใจ ไม่คิดเลยว่าลูกจะเปิดโอกาสใช่ว่าตนเองอยากมีใครใหม่เพียงแค่อยากให้ลูกสองคนสบายมากขึ้นเท่านั้นเอง

“ขอบใจมากนะลูก”บอกกับบุตรสาวสองคนน้ำตาคลอ