ราวิทย์และลูกน้องอีกคนถอยห่างไปยืนด้านหลังเจ้านายเหมือนเคย ตินสูรณ์ยิ้มเหี้ยมมองดูอภิราชย์ยืนสั่นงันงกหน้าซีดเผือด เขายกมือขึ้นกวักเรียกมันให้เข้ามาหา
“มานี่!”ชายหนุ่มเรียก
มันค่อยๆ ก้าวเข้าหาแข้งขาอ่อนแรงทรุดลงคุกเข่ากับพื้น แววตาหวาดกลัว
“ยืนขึ้นไอ้เฒ่าเมื่อกี้แกยังเก่งอยู่เลย!”ชายหนุ่มตวาด
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว!”
“ฉันบอกให้ยืนไงเล่า!”
อภิราชย์ยอมลุกขึ้นยืนตามคำสั่ง ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเอียงคอมอง ราวิทย์จ้องเจ้านายเผื่อเกิดเหตุการณ์รุนแรกจะได้ห้ามทัน
“อยากงัดกับฉันหรือไงไอ้เฒ่า!”
“เปล่า ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย!”มันรีบปฏิเสธเสียงสั่น
“แกกล้าดียังไง ถึงได้สั่งคนให้มาทำร้ายฉัน แกไม่รู้จักฉันหรือไงไอ้แก่ แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันผ่านอะไรมาเยอะแกคิดว่าฉันจะโง่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอันตรายหรือไงกัน!”
“ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว!”
“ฉันไม่โกรธที่แกบังอาจกับฉัน แต่ที่ฉันโกรธคือสิ่งที่แกทำกับน้องชายฉ
