03 ซวย
871 Words
Ep 3 ซวย
“โอ้ยยยยย!!! ” ร่างสูงผลักคนตัวเล็กเข้าไปในรถจนหน้างามกระแทกกับคอนโซล นิคปิดประตูรถอย่างรวดเร็วจนเสียงดังสนั่นตามระดับอารมณ์แล้วตรงเข้าไปคร่อมทับร่างบางไว้ทันที “อะ...ออกไปนะ! ”
“หึ! ”
“โอ้ยเจ็บ!!! ” ไอด้าน้ำตาแทบเล็ดเมื่อมือหนาตะปบเข้าที่ปลายคางมนพร้อมออกแรงบีบจนหน้างามแดงเถือกไปด้วยรอยนิ้วมือ มือเล็กพยายามแกะมือแข็งเป็นคีมเหล็กออกแต่ยิ่งแกะนิคยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้น
“อยากเป็นคนดีแต่ช่วยแหกตาดูก่อนว่ารถของฉันเสีย!! ”
พ่ามมมม!!!
“ระ...รถของนายเสียหรอ”
“โง่!!! ”
“ฉันไม่รู้...งะ...งั้นฉันขอโทษ” ร่างบางส่งสายตาอ้อนวอน เธอไม่รู้จริงๆว่ารถของนิคเสียนึกว่าเขาจอดรถในที่ห้ามจอดซะอีก
“ขอโทษงั้นหรอ! ”
กึก!!
“อ้ะ! ” นิคใช้มืออีกข้างตวัดกุมลำคองามระหงจนไอด้าเริ่มหายใจติดขัด หากร้องให้คนช่วยคงไม่มีใครได้ยินแน่ๆ หญิงสาวพยายามใช้มือแกะนิ้วใหญ่ออกแต่ทว่ายิ่งแกะยิ่งรัดแน่น “ปล่อยยย!!! ”
“หึ! ” นิคเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมทั้งใช้สายตาคมจ้องดวงตากลมโตของเธอ ไอด้าพยายามขอร้องอ้อนวอนผ่านสายตาแต่นิคกลับไม่เห็นใจ “ตอบมาว่าจะให้ฉันเอาเลือดส่วนไหน หัว คอ ท้อง หรือว่า...”
“มะ...ไม่!! อื้อออ!!!! ”
“ถ้าเธอไม่เลือก งั้นฉันจะเลือกเอง! ” นิคไล่สายตามองไปยังส่วนล่าง บัดนี้กระโปรงของไอด้ามันร่นขึ้นมากองอยู่ที่เอวจนเห็นแพนตี้ตัวน้อยสีดำที่ปกปิดความงามล้ำค่าไว้ หญิงสาวดิ้นเป็นพัลวันเมื่อนิคจับจ้องส่วนล่างไม่วางตา
“ไม่นะ! อย่าทำฉัน!!! ” คนตัวเล็กดิ้นเอาเป็นเอาตายพรางยกมือทุบอกแกร่งแต่มันกับไม่ระแคะระคายผิวหนังของนิคเลยซักนิด
“เหอะ! ” นิคจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใสแจ๋วที่กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว มันมีหยดน้ำใสๆรื้อขึ้นจนเต็มดวงตา อย่าคิดเอาน้ำตามาเรียกร้องความสนใจเด็ดขาดเพราะเขาไม่มีวันเห็นค่า!
พลัก!
ปึก!!!
คนตัวเล็กโดนผลักอย่างแรงจนแผ่นหลังกระแทกกับประตู เมื่อหลุดจากพันธนาการไอด้ารีบจัดแจงเสื่อผ้าของตัวเองทันที โชคไม่ดีที่วันนี้ใส่กระโปรงสั้นมา
“ฉันหมายหัวเธอไว้แล้ว”
“มะ...หมายความว่าไง”
“เดี๋ยวก็รู้”
“ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นี่นายจำไม่ได้จริงๆหรอว่าครั้งหนึ่งฉันเคยช่วยนายไว้” เมื่ออับจนหนทางจำเป็นต้องเอาเรื่องในอดีตมาบังหน้า เผื่อเขาสำนึกบุญคุณขึ้นมาได้...ซักนิดก็ยังดี
“เธอช่วยฉันตอนไหน”
“ก็เมื่อสองปีก่อนนายหนีอันธพาลมาหลบในห้องฉัน ฉันจำรอยสักบนคอของนายได้”
“...” นิคนิ่งก่อนใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพรางใช้ความคิด ซักพักมุมปากหยักกระตุกยิ้มราวกับไม่สำนึกที่มาแอบในห้องเธอเพื่อหนีพวกอันธพาล “เหอะ! เธอจำคนผิด”
“ฉันจำได้ไม่ผิด ฉันจำรอยสักนายและแววตาของนายได้! ”
“ลืมมันไปซะ! ”
“...” ไอด้าเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ในที่สุดนิคก็ยอมรับซักทีว่าคือผู้ชายคนนั้นที่เคยเจอเมื่อสองปีที่แล้ว “สะ...ส่วนรถของนายเดี๋ยวฉันซ่อมให้”
“เหอะ! รถของฉันเคลือบด้วยสีชนิดพิเศษจากยุโรป”
“ฉันมีเงินจ่าย”
“กว่าจะทำเสร็จต้องใช้เวลาเป็นเดือน”
“ละ...แล้วจะให้ฉันทำยังไง เอารถฉันไปขับก่อนมั้ย”
“รถซังกะบ้วยเอาไปไกลๆ”
“แล้วนายต้องการอะไร”
“ฉันบอกเธอไปแล้ว” นิคกระตุกยิ้มมุมปากแต่สายตาของเขากลับสวนทางเพราะมันทั้งเย็นชาและดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน”
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ”
กึก!
“...” คิ้วโก่งกระตุกเมื่อโดนปฏิเสธจนหน้าชา
“หลังจากนี้ไประวังตัวให้ดี เพราะฉันหมายหัวเธอไว้แล้ว! ”
ฟุบ!!
ทันทีที่ถึงรถร่างบางถึงกับฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอโดนนิคหมายหัวไปแล้ว T_T
“ไม่น่าเลยไอ้ด้าเอ้ย! ” หญิงสาวยกมือขยี้ผมจนหัวฟูกะจะทำความดีแต่กลับได้ความซวยมาซะงั้น คราวนี้คงไม่กล้ามองหน้านิคแน่ๆ “ให้ตายเถอะ”
ร่างบางพ่นลมหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ว่าอนาคตจะโดนนิคทำอะไรเพราะเขาบอกว่าต้องใช้เลือดของเธอลบรอยถลอกเท่านั้น ทำไมนิคถึงได้โหดร้ายและทารุณแบบนี้นะ!!
“เอาไงดี” ร่างบางเอนกายพิงเบาะรถพรางหลับตาใช้ความคิด เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับใครอยากเดินสวยๆอยู่บนทุ่งลาเวนเดอร์ แต่ถ้าสามารถทำให้นิคหันมามองเธอเป็นเพื่อนบางทีน่าจะคุยกันได้ ใช่แล้ว! ต้องเป็นเพื่อนกับนิคให้ได้! “ฮึบ! ไอ้ด้าต้องสู้!! ”
- Writer
