เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน คิเรย์มาดักรอฉันที่ห้องราวกับว่าฉันเป็นนักโทษที่ต้องถูกจับตามองตลอดเวลาอย่างนั้นแหละ เขามีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้กันนะ
ฉันเดินออกมาพร้อมกับมองหน้าคิเรย์ด้วยสายตาไม่พอใจ
“แค่นายรับปากผู้นำตระกูลว่าจะรับผิดชอบฉันเพื่อเอาตัวรอด ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจฉันอย่างนี้หรอก”
“ฉันจะไม่โกรธสักนิดถ้าเธออยู่เงียบๆ”
“...!!!” ฉันตวัดสายตาไปมองคิเรย์นัยน์ตาขวาง
“กลับกันได้แล้ว ฉันจะไปส่งบ้าน”
“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้”
คิเรย์มองหน้าฉันแววตาดุ “ไม่กลัวโดนรุมประชาทัณฑ์หรือไง?”
“ทำไมฉันต้องโดนด้วย”
“จะบอกเอาไว้อย่าง...” คิเรย์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถึงในโรงเรียนนี้จะไม่มีใครกล้าเผชิญหน้ากับฉัน แต่ก็มีพวกผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่อยากจะอยู่ข้างๆ ฉันอย่างที่เธอเป็นอยู่ เพราะงั้นเมื่อฉันหยิบยื่นความหวังดีให้ก็รับเอาไว้ซะ อย่าเล่นตัวให้มากนัก”
ฉันแสยะริมฝีปากอย่างนึกหมั่นไส้ คิดว่าตัว
