น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำให้ฉันได้สติ หลุดจากภวังค์ในอดีตกลับสู่ปัจจุบันที่เป็นอยู่
แป้นคีย์บอร์ดสีขาวสลับดำเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้าไม่ได้กระตุ้นอารมณ์ของฉันเท่ากับสายตาผลักดันที่ถูกส่งมาจากร่างสูงมาดเข้มของคิเรย์ หมอนั่นเฝ้ามองดูฉันอยู่นานแค่ไหนกันนะ งั้นเขาก็ต้องเห็นน้ำตาฉันน่ะสิ ฉันรีบยกมือขึ้นปราดน้ำตาตัวเองทันทีก่อนจะหันหน้าหลบไปทางอื่น แต่คิเรย์ก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด
เขาก้าวเข้ามาย่อตัวลงข้างๆ แล้วยกมือขึ้นแตะแก้มฉันเบาๆ อย่างปลอบโยน
“ไม่เป็นไร เธอทำได้... เข้มแข็งไว้สิ ฉันจะอยู่กับเธอเอง”
“คิเรย์...” ฉันมองเข้าไปในดวงตาของคิเรย์ราวกับต้องมนตร์ หัวใจกระตุก ความรู้สึกอุ่นวาบที่ไม่รู้ที่มาแผ่ซ่านไปทั้งอก อะไรกัน... ความอบอุ่นนี่มัน
วี้ดวิ้ว! ~
เสียงผิวปากดังมาจากด้านล่างเวที ทางกลุ่มของเลเอส ทำให้ฉันรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกกดดันจากสายต
