“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันช่วย”
“ไม่จำเป็น” ฉันฉวยผ้าเช็ดตัวที่คิเรย์ยื่นมาให้อย่างฉุนเฉียวแกมประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะเดินสะบัดหน้าเข้าห้องน้ำไป
หลังจากฉันแจ้งความจำนงแล้วว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลอย่างเด็ดขาดเพราะไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูผู้นำตระกูล คิเรย์ก็พาฉันตรงดิ่งมาที่คอนโดของเขาอย่างไม่อิดออดขัดใจฉันให้เสียอารมณ์ การที่ถูกหมอนั่นตามใจแบบนี้แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่บังคับฉันก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้ ตลอดมาคิเรย์เอาแต่ออกคำสั่ง ใช้อำนาจและกำลังเข้าข่มเหงฉัน จนฉันเลือกที่จะปิดกั้นหัวใจจากเขา
ฉันยืนมองตัวเองอย่างรู้สึกใจหายเมื่อเห็นสภาพสะบักสะบอมสะท้อนออกมาจากกระจกบานใสตรงหน้าชัดๆ เต็มสองตา
ขมับข้างขวาแตกและมีเลือดไหลออกมาเป็นสายลงไปถึงคอ แต่โชคดีที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลและก็แห้งไปแล้วแต่ถึงยังไงก็ยังอนาถตาอยู่ดี ตามแขนมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ เพราะถูกหินก้อนเล็กๆ กระแทก ฉันค่อยๆ ถอดชุดนักเรียนที่เต็มไปด้วยคราบ
