“คิเรย์...”
ฉันเอ่ยชื่อหมอนั่นเสียงแผ่ว... หลังจากจูบเสร็จจนหนำใจแล้วเขาก็ช้อนร่างฉันขึ้นอุ้ม พาเข้ามาในห้องนอนอย่างไม่ลังเล
“คิเรย์!” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ
หมอนั่นวางฉันลงบนเตียงอย่างเบามือก่อนจะขึ้นมาคร่อมร่างฉันเอาไว้ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“นะนาย...” หัวใจฉันเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมานอกอก น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วไหลออกมาอีกรอบด้วยความหวาดหวั่น
คิเรย์ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกเงียบๆ เขาไม่สนใจอาการสั่นเกร็งของฉันสักนิด ไม่มีทาง... ฉันไม่ปล่อยให้เขาทำตามใจชอบอีกแล้ว
“ไม่นะ เลิกล้อเล่นได้แล้ว”
ฉันผุดลุกขึ้นนั่งแล้วผลักคิเรย์ออกห่าง แต่หมอนั่นก็แค่เซไปข้างหลังเล็กน้อย เขายันมือกับเตียงนอนอย่างเสียหลักก่อนที่ดวงตาคมกริบนั่นจะตวัดมาจ้องมองฉันเขม็ง
ฉันผวาเฮือก ผงะถอยหลังมาจนชิดหัวเตียง
“ใครล้อเล่นกัน?” คิเรย์ตามมาประกบมือข้างหนึ่งไว้กับหัวเตียง ปิดผนึกทางหนีฉันเอาไว้อีกทาง แล้วโน้ม
