4 ชั่วโมงต่อมา... เป็นเวลาเที่ยงพอดี
ไม่น่าเชื่อว่าตอนนั้นคิเรย์จะไม่ทำอะไรฉันจริงๆ จูบครั้งสุดท้ายนั่นทำเอาฉันใจหายใจคว่ำหมด! นึกว่าเขาจะดันทุรังจับฉันกดโดยไม่ฟังอะไรแล้วซะอีก เฮ้อ! ~ แต่ว่านายทำฉันประหลาดใจมากเลยนะ นึกว่าจะเสร็จจริงๆ ซะแล้ว
ฉันเดินออกมาจากห้องหลังเปลี่ยนชุดนักเรียนที่ถูกส่งซักเพราะความยับเยินจากพายุไข่กับก้อนหิน โชคดีที่เสื้อผ้าไม่ได้รับความเสียหายมาก พวกรอยเปื้อนก็ถูกขจัดออกหมด รอยยับย่นก็ถูกรีดจนเรียบกริบ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นชุดเดียวกับที่เจอเรื่องแย่ๆ เมื่อเช้า นึกถึงแล้วก็หดหู่ใจแฮะ
“อาหารมาส่งพอดี นั่งก่อนสิ” คิเรย์ตบมือเรียกฉันไปนั่งข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกับที่เขานั่งทำแผลให้ฉันเมื่อเช้า ฉันมองการแสดงออกที่เป็นมิตรผิดแปลกไปจากทุกทีของหมอนั่นนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงไปนั่งลงข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ อดสงสัยและกลัวไม่ได้ว่าเขาจะบ้าจี้ทำตามที่ฉันพูดเอาไว้จริงๆ
แต่... กา
