“มานา... ฉัน”
“ขอโทษทีนะคะอาจารย์ธี แต่หนูคงให้ความร่วมมือไม่ได้” ฉันหันไปพูดกับอาจารย์ก่อนจะเดินผ่านหน้าบลายธ์ออกมาจากห้องทันที
“เฮ้!”
หมับ!
ข้อมือฉันถูกคว้าเอาไว้แน่น พอหันกลับไปมองก็สบตาเข้ากับคิเรย์ หมอนั่นตามฉันมา
“นายตามฉันมาทำไม”
“พูดอะไรของเธอ”
“ก็...” ฉันอึกอักพูดไม่ออกว่าบลายธ์ก็อยู่ในห้อง ทำไมเขาไม่อยู่กับเธอแทนที่จะออกมากับฉัน สุดท้ายฉันก็ถอดใจ เบือนหน้าไปทางอื่นอย่างไม่มีอะไรจะพูด
“นี่... เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ”
“นายไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก” ฉันหันกลับไปมองหน้าคิเรย์อย่างอึดอัดใจ สะบัดมือเขาทิ้งแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว คิเรย์รีบเดินมาดักหน้าฉันเอาไว้ทันที
“ถ้าฉันมองข้ามความรู้สึกของเธอ ก็เท่ากับฉันบกพร่องในหน้าที่ของคนรักน่ะสิ”
“...!!!” นี่นาย... ฉันจ้องหน้าคิเรย์นิ่งอึ้ง ลมหายใจขาดห้วงไปกะทันหัน รู้สึกแน่นหน้าอกราวกับจะหายใจไม่ออก ไม่รู้
