ตอนที่ 5 ลี่ลู่เสียน (5)
504 Words
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยเลศนัยดังในลำคอของเหล่าชายวัยกลางคนอย่างเงียบ ๆ แม้การเข้ารับตำแหน่งของลี่ลู่เสียนจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจของใครหลาย ๆ คนแต่เธอก็ยินดี... เธอไม่สนหรอกว่าพวกคนหัวโบราณเหล่านั้นจะคิดกับเธออย่างไร เธอมั่นใจในความสามารถตัวเองที่จะสร้างทีมคนรุ่นใหม่ฝีมือดีกว่าคนจำพวกนี้ได้แน่ ...ลี่ลู่เสียนยิ้มให้ตัวเองในกระจกระหว่างที่ช่างกำลังเกล้าผมของเธอให้เป็นทรงเข้ากับชุดเดรสผ้ากำมะหยี่สีเขียวมรกตของเธอ
“ใส่ต่างหูเพชรระย้าอันนี้จะช่วยให้คุณลี่ดูหน้าเรียวขึ้นอีกนะคะ” เสียงของช่างแต่งหน้าเอ่ยบอก
“ดี ฉันก็ชอบอันนี้เหมือนกัน” ลี่ลู่เสียนเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างพอใจ วันนี้เธอต้องดูสวยสง่าที่สุด ทุกสายตาต้องจับจ้องมาที่เธอ เธอรออย่างตื่นเต้นเลยว่าหน้าตาของพวกไดโนเสาร์เต่าล้านปีจะเป็นอย่างไร? เธออยากเห็นพวกคณะกรรมการชักดิ้นชักงอที่เธอได้ขึ้นมาเป็นผู้บริหารดูแลห้างแทนพ่อของเธออย่างเต็มตัว เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็หันไบบอกให้ช่างแต่งหน้าเข้ามาเติมอายไลเนอร์ให้เธออีกนิด
“วันนี้ฉันขอแบบคมกริบเลยนะ จะเอาไปบาดตาคนที่นั่นสักหน่อย” ลี่ลู่เสียนหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับช่างหน้าและช่างผมของเธอ เสียงของสาว ๆ ดังเบา ๆ ในห้องแต่งตัวที่บ้านตระกูลลี่คงเป็นเสียงสุดท้ายที่ลี่ลู่เสียนยังพอจดจำได้ ....เพราะบัดนี้ร่างกายของเธอปวดร้าวเหมือนโดนกระแทกลงมาจากตึกสูงเป็นสิบชั้น ความรู้สึกหมุนคว้างในอากาศจนน่าเวียนหัวแบบนี้มันคืออะไรกันแน่นะ เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเธอกำลังมีความสุขกับการแต่งหน้ามากแค่ไหน เธอเปลี่ยนเอาเรื่องน่าอึดอัดใจของการต้องแต่งงานอย่างฝืนใจเอาไว้ในส่วนลึก แล้วผลักดันพลังทั้งหมดไปกับการทำงานแทนนี่นา ...เอ๊ะ!หรือเพราะหัวใจของเธอไม่สามารถบังคับได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานแล้ว ลี่ลู่เสียนก็จัดการทุกอย่างให้อยู่ในกำมือได้เสียหมด
แต่ทำไมตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแหลกเหลวได้ขนาดนี้นะ... นี่ได้เวลาไปงานฉลองรับตำแหน่งแล้วใช่มั้ย? ทำไมเธอไม่มีเรี่ยวแรงขนาดนี้ล่ะ? ในความมืดมิดที่มีเพียงความคิดของลี่ลู่เสียนดังวนไปมานั้น เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมตอนนี้เธอถึงนอนไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ล่ะ
“เกิด...อะไรขึ้นนะ” ลี่ลู่เสียนพยายามลืมตาอย่างหนัก เนื่องด้วยหนังตาของเธอนั้นเหมือนโดนเหล็กดึงเอาไว้ แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาได้ ห้องที่เธอกำลังนอนอยู่...มันกลับไม่ใช่ห้องของเธอ
- Writer
