ลี่หมิงหงส์วางตัวสมเป็นกุลสตรี เธอนั่งลงฝั่งตรงกัน ข้ามพร้อมวางถ้วยชาเคลือบอย่างดีไว้ตรงหน้า แล้วรินชาร้อนๆ กลิ่นหอมดอกไม้ก่อนจะส่งให้หยางเฟยหลง
“ขอบคุณ”
หยางเฟยหลงรับชามาดื่มอย่างเสียไม่ได้ ในใจคิดเพียง ว่าตามน้ำไปก่อนเขาจะได้หาทางปลีกตัวกลับได้โดยเร็ว
“คือว่า เมื่อสองครั้งก่อนเราบังเอิญได้เจอกันที่ตลาด ไม่แน่ใจว่า คุณพอจะจำฉันได้หรือเปล่า?”
หมิงหงส์ยิ้มเล็กๆ อย่างเขินอาย ชายหนุ่มมองหมิงหงส์ เห็นแววตาว่างเปล่าจึงเสหน้าไปทางอื่น หมิงหงส์คงจำเราไม่ได้ ใช่สิก็เรามันต่ำต้อยขนาดนี้เธอจำได้ก็คงแปลก เช่นนั้นก็ ทำเป็นไม่รู้จักก็แล้วกัน
“ได้ มีอะไรหรือ”
เฟยหลงทำเป็นไม่รู้จักหมิงหงส์แล้วตอบเสียงเรียบๆ
“คือว่า ฉันจะนำสิ่งนี้มาคืนคุณ”
หมิงหงส์ควักห่อผ้าสีน้ำเงินเรียบหรูแล้ววางตรงหน้าชายหนุ่ม เขามองห่อผ้าด้วยความสงสัย แล้วก็รับมาเปิดดู ถึงเห็นว่า เป็น ปิ่นหยกของแม่เขานั่นเอง
“วันนั้นเราเดินชน
