CHAPTER 4 – Firewall of Feelings
929 Words
FRANKS’ POV
“Bro, bakit parang zombie ka?”
‘Yun agad ang bungad ni Matt nang pumasok ako sa lab kinabukasan.
“Hindi ako nakatulog,” sagot ko habang nag-yawn.
“Project stress?”
“Girl stress.”
“Whoa! Wait—what?! Girl? Don’t tell me—”
Tumingin siya sa paligid, sabay bulong, “Rosalia?”
Napakamot ako ng ulo. “Hindi ko alam, bro. Parang… iba siya.”
Matt smirked. “Aba! Si walking antivirus, tinamaan ng lag.”
“Shut up.”
Pero totoo, kahit gaano ko itanggi. Since kagabi, hindi na nawala sa isip ko ‘yung mga mata ni Rosalia.
Malamig pero may lungkot. Tapos ‘yung sinabi niyang “Someone I buried a long time ago.”
Bakit parang ang bigat?
---
Pagpasok ko sa lab, ayun siya.
Parang walang nangyari. Tahimik, seryoso, parang hindi siya ‘yung babaeng hinabol ng cyber ghosts kagabi.
Naka-headphones, nakatingin sa monitor. Parang nasa sarili niyang mundo.
“Morning,” bati ko.
“Don’t be late next time,” sagot niya.
“Wow, good morning din sayo,” sagot ko pabalik, nakangiti.
Tumingin siya sandali. “You’re smiling too much. Suspicious.”
Napatawa ako. “Suspicious? Grabe, smile lang may red flag na?”
“Everything has a pattern,” sabi niya. “Even lies.”
Napahinto ako.
Bago pa ako makasagot, bigla siyang nagsalita ulit. “By the way, I checked your codes yesterday. Ang daming loopholes. You’re vulnerable.”
“Excuse me?!”
“Emotionally… and digitally.”
“Grabe ka talaga!” sabi ko, pero natawa rin ako. “Hindi mo man lang pwedeng sabihin ‘Good job, partner?’”
“Not until you earn it.”
---
10:00 a.m.
Naglabas si Rosalia ng external drive, at nilagay sa laptop niya.
Tiningnan ko, curious.
“Is that our project data?”
“No.”
“Then what—”
“Personal.”
Napakurap ako. “Wait, may personal ka?”
She glared at me. “Everyone does.”
“Akala ko ikaw, wala kang life outside of codes.”
“Coding is life.”
“Okay, fine,” sabi ko, nagtaas ng kamay. “Pero minsan, you should try something fun. Like… coffee?”
Tiningnan niya ako, walang expression.
“Fun is inefficient.”
“Grabe, kahit caffeine ayaw mo?”
“Caffeine slows down analysis. Shaky hands.”
“Wow,” sabi ko, umiiling. “So walang coffee, walang small talk, walang smile. Paano ka mabubuhay niyan?”
“Stable internet connection.”
---
Hindi ko napigilang matawa.
Kahit gaano siya ka-seryoso, may kakaibang charm. Yung mga sagot niya na dapat nakakainis, pero sa kanya—nakakaaliw.
Bago ako makareact ulit, biglang nagpop-up sa screen niya ng alert.
“Unauthorized access detected,” sabi ng system voice.
Bigla siyang tumayo.
“Franks, lock your device. Now.”
“Ano nangyayari?”
“Someone’s probing our lab’s firewall.”
Nagtype siya nang sobrang bilis—hindi ko na masundan.
Parang ibang level na hacker mode.
“Wait, may kalaban tayo?” tanong ko.
“Not us. Me.”
Tumingin siya sa akin saglit, and this time—may takot sa mata niya. Totoong takot.
“Rosalia, sino ‘yan?”
“Someone who shouldn’t be alive.”
Napalunok ako.
“Okay… that’s creepy.”
---
Maya-maya, huminto siya sa pag-type.
“Got it,” sabi niya. “Blocked. For now.”
“For now?”
“Yeah. But they’ll be back.”
Tahimik kami pareho.
Ramdam ko ang tension sa paligid, pero siya—steady ulit. Parang walang nangyari.
“Rosalia,” sabi ko, mahina. “You can tell me if you need help.”
Tumingin siya, bahagyang nakangiti—finally.
“Hindi mo ako kayang tulungan, Franks.”
“Try me.”
Nagtagal ang titig niya sa akin.
May kakaibang lambing kahit malamig pa rin ang tono.
“Be careful what you wish for.”
---
That night.
Habang naglalakad ako palabas ng campus, may nag-vibrate sa phone ko. Unknown sender.
> You’re too close to her, Franks. Step back.
Napatingin ako sa paligid—walang tao.
Pagbalik ko ng tingin sa phone, biglang nag-glitch ang screen.
Tapos lumabas ang message:
> Game on, kid. Let’s see how long you’ll last.
“Holy—”
Biglang may narinig akong boses mula sa likod.
“Franks.”
Si Rosalia. Nakatayo sa lilim, hawak ang cellphone, at nakatingin sa akin.
“Who texted you?” tanong niya.
Tiningnan ko ang screen ko.
Wala na ‘yung message. Blank.
“I—I don’t know. Naglaho lang.”
Tumingin siya saglit, tapos tumalikod.
“They’re watching you now. Congratulations.”
“Wait, what?! Sino sila?”
“The ones who made me who I am,” sagot niya, malamig ang tono.
“And the ones who want me erased.”
---
Tahimik kaming naglakad palabas ng building.
Hangin lang ang maririnig.
Pero sa gitna ng tensyon, bigla siyang nagsalita.
“Franks…”
“Hmm?”
“Next time, huwag ka nang magtanong tungkol sa past ko.”
“Bakit?”
“Baka hindi mo magustuhan ang sagot.”
---
Pag-uwi ko sa dorm, hindi ko alam kung matatakot ako o ma-eexcite.
Kasi habang mas nakikilala ko siya, mas gusto ko siyang maintindihan.
At kahit na sinabi niyang delikado siya…
bakit parang mas gusto ko pa ring manatili sa tabi niya?
---
Kinabukasan, pagpasok ko sa lab, may sticky note sa keyboard ko.
Handwritten.
> Coffee. One time only. 6PM. Rooftop. —R
Nakangiti ako buong umaga.
Maybe, just maybe…
I’m slowly cracking her firewall.
- Writer
