หมอร้ายห้ามใจรัก

พบเจอกันอีกครั้ง(กลัวเข็มฉีดยา)

ภายในห้องตรวจ

คนไข้สาวสวยถูกข็นเข้ามาในห้องตรวจ น้ำขิงใส่แมสปิดบังใบหน้าไม่ยอมสบตากับคุณหมอหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลามองเธอราวกับสงสัยปนอคติ เป็นอคติที่เธอก็เดาไม่ออก ถ้าเขาอคติเธอก็อคติกับเขาเหมือนกันแล้วที่สำคัญเธอกับเขาเราเคยนอนด้วยกันแต่เรื่องนี้เธอกำลังพยายามจะลืมมันไปหรือถ้าคิดในแง่ดีคืนนั้นเราอาจจะแค่นอนแก้ผ้าไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ และเขาก็ดูจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ..

หลังจากที่เข้ามาในห้องนายแพทย์หนุ่มเจ้าของไข้ก็ให้ทุกคนออกไปรอข้างนอก

"พยาบาลก็ต้องออกไปด้วยเหรอคะ ขิงคิดว่าต้องอยู่ด้วยเสียอีก" เมื่อพยาบาลสาวกำลังจะเดินออกไปเธอก็เอ่ยทัก กลัวที่สุดคือการอยู่กับเขาสองคน พ่อกับแม่ทำไมต้องบังคับให้เธอมารักษากับอีตาหมอหน้านิ่งคนนี้ด้วยก็ไม่รู้ หมอกระดูกเก่งๆ มีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นคนนี้แล้วเขายังเป็นหมอเจ้าของไข้แม่เธออีก เห็นแม่ชื่นชมทุกวันไม่คิดว่าจะเป็นคนนี้

"ใช่ค่ะ เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาหลังจากที่คุณหมอตรวจเสร็จแล้วนะคะ" พยาบาลสาวยิ้มหวาน คุณหมอบางคนก็ให้อยู่ด้วยจะได้ช่วยหยิบจับแต่กับหมอภามนั้นไม่ชอบให้ใครอยู่ด้วยเพราะจะเสียสมาธิ พยาบาลที่นี่รู้กันถ้าหมอไม่เรียกคือรออยู่ข้างนอก..

"อ้อค่ะ" คนป่วยหน้าจ๋อยแทบจะซีดยังดีที่มีหน้ากากอนามัยปิดหน้าอยู่ นับจากคืนนั้นก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่เธอปิดบังเรื่องทั้งหมดเอาไว้และดูเหมือนว่าเขาไม่รู้อะไร แต่ไม่รู้ก็ดีเพราะเธอจะปิดเป็นความลับไปจนวันตาย..

ภายในห้องเกิดเป็นความเงียบไร้เสียงพูดคุย น้ำขิงก็สงสัยว่าเขาเป็นหมออะไรทำไมไม่พูด นี่จะไม่ถามอะไรคนไข้เลยเหรอหรือยังไง

"แล้วนี่ฉันต้องทำอะไรบ้างคะหรือให้มานั่งอยู่บนรถเข็นเฉยๆ" เห็นสายตาที่เขามองมาก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนเขากำลังหงุดหงิดเธอยังไงก็ไม่รู้ เธอเดาไม่ถูก

"อืม" คำตอบหมอมีแค่นั้น

"ฮะ!! อืมคืออะไร ช่วยพูดให้เข้าใจกว่านี้ได้ไหมคะ อะไรคือ อืม" คนป่วยก็งงไปสิ รอมาสองชั่วโมงเพื่อมานั่งฟังคำว่าอืมจากหมอประหลาดอย่างเขาเนี่ยนะ ทุกคนอาจจะไม่คิดอะไรเพราะเขาหล่อแต่เธอไม่ เธอไม่ได้ชอบคนหล่อ

"อื้ม.."เสียงสูงแปลว่าเริ่มรำคาญคนไข้คนนี้สุดๆ และดูเหมือนว่าคนไข้ก็ไม่พอใจกับน้ำเสียงอื้ม ของเขาเหมือนกัน

"นี่คุณหมอคะ ฉันไม่ใช่คนตลกที่จะอารมณ์ดีไปกับความหล่อของคุณหรอกนะ ถึงคุณจะรักษาคนไข้หายเพราะความหล่อแต่สำหรับฉันไม่ใช่ ถ้าจะมาพูดแค่อืม คำเดียว ฉันก็จะออกไปรักษากับหมอคนอื่น" ในวันที่เธอเจอเขาในงานเลี้ยงวันเกิดเฮียขุน เธอเคยได้ยินเขาพูดกับเฮียขุนก็คือคำว่าอืม คิดว่าเขาพูดเล่นๆ แต่เปล่าวันนี้เพิ่งได้เจอกับตัว หมออะไรประหลาดเสียจริง

"ฮือฮึ" รอบนี้พูดสองคำเหมือนกวนประสาทแต่ไม่ใช่ เขากำลังนั่งดูฟิล์มเอกซเรย์ในจอคอมพิวเตอร์ เหมือนมีบางอย่างผิดปกติแต่คุณหมอหนุ่มก็นิ่งเงียบหน้าเดียวคาดเดาอารมณ์ได้ยาก

"นี่คุณกำลังกวนประสาทฉันอย่างนั้นเหรอคะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนไข้คนอื่นๆ ถึงได้ชื่นชมว่าคุณรักษาดีนักหนาทั้งที่คุณพูดได้แค่คำเดียว" เหนื่อย มาหาหมอแต่เหนื่อยมาก เหนื่อยใจกับหมอประหลาด หล่อแต่แปลกสุดๆ

"เฮ้อ.." คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเสียงดังเหมือนไม่เคยเจอคนไข้พูดมากเท่านี้มาก่อน ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างคนเอือมระอา

อากัปกิริยาของเขายิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ชอบเขามากยิ่งขึ้น ควันออกหูผุดๆ

"คุณกำลังรำคาญคนไข้อย่างนั้นเหรอคะ เป็นฉันต่างหากที่ต้องรู้สึกอย่างนั้นกับคุณ คนอะไรถามก็ไม่พูด หรือว่าเรียนเยอะจนคุยไม่รู้เรื่อง" รู้ว่าพูดแรงแต่โกรธไง คนไข้ก็คนเหมือนกัน หมอไม่ใช่เทวดาแต่คือคนที่เสียสละเธอเคารพแต่ก็ต้องดูเป็นคนๆ ไป

คุณหมอหล่อเปลี่ยนจากจ้องคอมพิวเตอร์หันมาจ้องตากับคนไข้แทน สายตาของเขาคล้ายกับว่าอยากจะขย้ำเธอให้แหลกเป็นฝุ่นผง แต่คนไข้ก็ใช่ว่าจะกลัวจ้องมาก็จ้องกลับจะทำไม

"ขึ้นไปนอนบนเตียง" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่แทบจะไม่มีใครเคยได้ยิน ไม่ใช่ว่าเขาไม่พูดเขาแค่พูดน้อยและเลือกพูดยาวๆ เฉพาะกับบางคน เธอเป็นคนไข้ที่ทำให้เขารู้สึกรำคาญมากที่สุดตั้งแต่ย้ายมาประจำอยู่ที่นี่ โชคดีที่เคสนี้เป็นเคสสุดท้ายของวัน

"ฮะ!! ทำไมต้องนอนคะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ปกติดีทุกอย่าง" เธอแค่เจ็บก้นไม่ได้อาการสาหัส

คุณหมอหนุ่มถอนหายใจถึงกับกดกริ่งขอความช่วยเหลือให้พยาบาลสาวเข้ามา ให้อยู่กันสองคนกลัวจะเกิดสงครามประสาท ผู้หญิงอะไรขนาดใส่แมสปิดหน้าเห็นแค่ดวงตายังทำให้เขาเอือมระอากับเธอได้ขนาดนี้..

พยาบาลสาวรีบเปิดประตูเข้ามา

"ค่ะหมอภาม มีอะไรให้บุ๋มช่วยเหรอคะ" ชายหนุ่มวางแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะพยาบาลสาวก็รู้ได้ทันที ศัพท์แพทย์ที่คุณหมอเขียนคือฉีดยาลดบวมและยาระงับปวดซึ่งคุณหมอจะเป็นคนฉีดเอง ระดับหมอภามรักษาคือหายทุกราย พรุ่งนี้เดินได้สบายๆ

"ได้ค่ะ เดี๋ยวบุ๋มจัดการให้ค่ะ คนไข้ลุกไหวไหมคะ ค่อยๆ เดินนะคะเดี๋ยวพยาบาลพาไปขึ้นเตียง" พยาบาลสาวเข้ามาในบรรยากาศที่แสนจะอึมครึมหรือเธอจะคิดไปเอง

"ทำไมต้องขึ้นเตียงเหรอคะ" ดีที่พยาบาลเข้ามาเธอจะได้ถาม ไม่ต้องอยู่กับหมอประหลาดอย่างเขา คนอะไรหล่อแต่ประหลาดสุดๆ รู้สึกซวยจริงๆ ที่คืนนั้นดันได้นอนกับเขา แม้ผู้หญิงทั้งโลกจะอ่อนระทวยให้กับความหล่อของเขาแต่ยกเว้นเธอไว้หนึ่งคนนะ

"คุณหมอจะฉีดยาระงับปวดให้ค่ะ พรุ่งนี้ก็น่าจะเดินได้สบายๆ" ยิ้มพาคนป่วยขึ้นเตียงให้นอนคว่ำหน้า

"แล้วทำไมต้องนอนคว่ำหน้าด้วยคะ ไม่ได้ฉีดที่ไหล่เหรอคะ" คนช่างพูดก็ถามไม่หยุด เธอเป็นคนชอบพูดชอบถาม

"ยานี้จะฉีดที่ก้นค่ะ"

"ฮะ!! ฉีดที่ก้น" น้ำขิงตกใจหายปวดในพริบตา ไม่เธอไม่ฉีด ไม่ฉีดเด็ดขาด

"ใช่ค่ะ" พยาบาลก็งง ทำไมลูกสาว สส.เต้ถึงดูถามเยอะจัง

"ฉันหายดีแล้วค่ะไม่ปวดแล้ว" ใครจะกล้าเปิดตูดให้เขาดู แม่เคยพาเธอไปฉีดยาแต่เป็นหมอผู้หญิงถูกดึงกางเกงลงจนเห็นตูด อายแสนอาย

"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะบวมและปวดมากขึ้น สส.เต้ท่านสั่งไว้ว่าให้ดูแลเคสนี้ให้ดีที่สุด แพทย์พยาบาลทุกคนต่างก็ทุ่มเทในการรักษาทุกเคส ขอให้คนไข้ช่วยให้ความร่วมมือด้วยนะคะ"

"ค่ะ ดิฉันต้องขอโทษด้วย แค่ตกใจเกินไปหน่อย รักษาตามแนวทางของแพทย์ได้เลยค่ะ" เหมือนโดนพยาบาลว่าไม่มีมารยาทยังไงก็ไม่รู้ ใบหน้าสวยนอนหันมองไปทางที่คุณหมอหนุ่มยืนถือเข็มฉีดยาอยู่ ใบหน้าของเขาคล้ายกับคนกำลังยิ้มเยาะเย้ยยังไงยังงั้น ใช่เธอว่าใช่แน่ๆ เขายิ้มเยาะเย้ยเธออยู่

เธอสัญญาว่าจะป่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวต่อให้ตายเธอก็จะไม่มารักษากับเขา...

"เชิญคุณหมอรักษาต่อได้เลยค่ะ" พยาบาลบุ๋มเริ่มเข้าใจว่าทำไมหมอถึงกดเรียกให้เข้ามาช่วย คุณหมอพูดน้อยคงอยากที่จะสื่อสารกับคนไข้ให้เข้าใจได้ เคสไหนพูดไม่รู้เรื่องเธอก็จะเข้ามาช่วยจัดการให้

"ครับ" คุณหมอหนุ่มสวมเสื้อกาว์นสีขาวเดินเข้ามาหาคนไข้สาวที่นอนรออยู่บนเตียง มองสำรวจเป็นปกติ เธอสวมใส่กางเกงยีนซึ่งยากต่อการดึงลงฉีดยาแต่ก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง

"ให้บุ๋มช่วยไหมคะ" เขาแค่ส่ายหน้าพยาบาลสาวก็เข้าใจคอยยืนดูอยู่ห่างๆ

คนที่นอนรออยู่บนเตียงใจเต้นตึกๆ ทั้งอายทั้งขุ่นเคือง เวรกรรมอะไรของเธอกันนะยิ่งอยากหลีกหนีก็ยิ่งพบเจอ ขอให้ครั้งนี้เป็นการเจอกันครั้งสุดท้ายก็พอนะ

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อสัมผัสได้ว่ากางเกงที่เธอสวมอยู่ถูกดึงลงแต่ก็เหมือนจะติดอะไรบางอย่าง

"ช่วยปลดกระดุมกางเกงให้ผมหน่อย" พูดไปตามหน้าที่ที่ต้องทำ คนป่วยก็เข้าใจพยายามข่มความรู้สึกตื่นกลัว..ก็แค่ฉีดยาแล้วก็จบรีบฉีด รีบจบ อย่าไปคิดเยอะแต่เธอก็กลัวเจ็บอะ

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คือฉัน..ฉันกลัวเข็ม" น้ำขิงหันมองเข็มในมือเขาด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ถ้าเป็นหมอคนอื่นเธอคงไม่กลัวขนาดนี้

คนที่ยืนถือเข็มฉีดยารออยู่ถอนหายใจเหนื่อยๆ ก้มใบหน้าหล่อลงกระซิบที่ข้างใบหูของคนไข้

"ผมรู้ว่าเข็มใหญ่กว่านี้คุณก็เคยโดนมาแล้ว"

หญิงสาวหูผึ่งเมื่อได้ยินคำพูดกระซิบของหมอหนุ่มกำลังจะพูดตอบกลับแต่อีกฝ่ายก็พูดอธิบายต่อ

"ผมหมายถึงเข็มเบอร์สิบแปด โปรดให้ความร่วมมือด้วยครับ ผมต้องเข้าไปผ่าตัดคนไข้ต่อไม่ได้มีเวลาว่างมาคุยกับคุณ " นับเป็นครั้งแรกที่เขาพูดยาวๆกับเธอ

น้ำขิงรู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าด้วยคำว่าไม่ว่างคุยแต่ก็จริงของเขาเธอควรจะหยุดพูดและให้ความร่วมมือ เรื่องทั้งหมดจะได้จบๆ ไป..

เมื่อเธอปลดกระดุมออกเขาก็ดึงกางเกงของเธอลง ไม่รู้ว่าถึงระดับไหนแต่คนที่นอนอยู่รู้สึกเย็นไปถึงร่องหลืบข้างใน ขนลุกซู่ไปทั้งตัวก็คงจะดึงลงมากอยู่นั่นแหละทั้งอับอายทั้งคับแค้นใจ ทำไมเธอต้องมาเปิดตูดให้เขาฉีดยาด้วย งื้อ ชะตากรรมอีขิงมีดีๆ กับเขาบ้างไหม นอกจากจะเมาได้นอนกับหมอประหลาดคนนี้แล้วยังต้องมาให้เขาฉีดยาที่ตูดให้อีก งือ..อีขิงจะร้องไห้แล้วนะ เวรกรรมอะไรกัน!! เธอจำต้องหลับตาข่มความอับอาย