ชานชวินทร์ทำตามที่พูดไว้กับเธอ..
ช่วงเช้าของวันที่สุสานเหล่าผู้ล่วงลับไร้ซึ่งผู้คน บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบจนได้ยินเสียงใบไม้พลิ้วไหว ท้องฟ้าด้านบนปลอดโปร่งไร้เมฆขาว ท่ามกลางสายลมที่พัดโกรกมาเป็นระยะ
ทั้งคู่ยืนสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยอยู่ตรงหน้าหลุมศพของเชอริตา ในมือเล็กถือดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์มาด้วยความตั้งใจ
จันจ้าวทรุดตัวนั่งย่อลงเพื่อวางกุหลาบบนป้ายหลุมศพ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน สายตาทอดมองรูปของหญิงสาวที่มีดวงตาสวยเหมือนกับชานชวินทร์ไม่มีผิด
“จ้าวดีใจที่ได้เจอพี่เชอนะคะ” เธอพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา ราวกับจะฝากมันผ่านสายลมไปบอกคนที่ล่วงลับให้ได้รู้
ร่างสูงในชุดดำยืนนิ่งเหม่อมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉย ในแววตาของเขาว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึก ทว่าก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกลับบีบรัดให้เขาเจ็บปวด
เวลาไม่เคยช่วยเยียวยาอะไรเลย..
ผ่านไปกี่ปีก็ยังรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
ร่างขาวใช้มือยั
