ร่างสูงจูงมือเธอเดินตรงเข้าไปในลิฟต์โดยไม่พูดอะไร หลังจากประตูปิดลงเขาก็ดันร่างเธอไปติดกระจกด้านหลัง ก่อนจะบดเบียดเสียดกายเข้าหาจนเหลือที่ว่างระหว่างกันเพียงน้อยนิด
จันจ้าวยกมือขึ้นยันอกเขาเอาไว้ รู้ได้ทันทีว่าสถานการณ์เริ่มอันตรายต่อหัวใจ เมื่อจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีดำขลับ
“พี่ชานจะทำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามจังหวะที่เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดปะทะผิวแก้ม
“ไม่รู้เหรอว่ามีคนคิดถึง”
“ไม่รู้สิคะ ไม่เห็นได้ยินคนพูดว่าคิดถึงเลย”
ชานชวินทร์กระตุกยิ้มมุมปาก มองอีกฝ่ายที่แสร้งเบนสายตาไปทางอื่น เหมือนรอคำตอบจากปากเขาให้พูดก่อน
“คิดถึง”
“.....”
“คิดถึงนะครับ”
ลูกอ้อนที่เขาใช้ได้ผลดีชะงัก เพราะหลังจากเอ่ยคำว่าคิดถึงออกไป ร่างขาวก็ขยับสายตากลับมาวางไว้ที่เขาตามเดิม ต่างคนต่างก็จ้องมองริมฝีปากกันและกัน ราวกับจะทดสอบว่าความอดทนของใครจะหมดก่อนกัน
เพียงเสี้ยววินาทีคนที่ความอดทน
