Chapter 12 เมียเด็ก
1007 Words
“ไปก็ไป” พรพิศรีบรับ เพราะรู้ว่า เพื่อนรักไม่อยากพูดถึงไร่พฤกษ์พนา ที่นั่นมีความหลังฝังใจ สร้างทั้งความสุขและความเจ็บช้ำน้ำใจนั่นเอง
“อุทาหรณ์ของคนรุ่นเก่า มีชายชราเป็นคนขี้เมา งานการไม่ทำ แกกินแต่เหล้า กินตั้งแต่เช้า...ทุกวี่วัน”
CR:ลุงขี้เมา:คาราบาว
เสียงแหกปากร้องเพลงลั่นระงมใต้ต้นมะขามต้นใหญ่สอดรับด้วยการเคาะแก้วเคาะขวด เพลงแล้วเพลงเล่า ร้องถูกเนื้อบ้างผิดบ้างเป็นที่สนุกสนานครื้นเครง ไม่มีใครมามัวจับผิดใคร เพราะแต่ละคนเมามายหน้าแดงก่ำ ตาแดงช้ำ คนที่เมากว่าเพื่อนก็หนีไม่พ้นเจ้าเวกกับเจ้าหมึกขาประจำ
“เบื่อลุงขี้เมาแล้วว่ะ เปลี่ยนเพลงๆ เพลงนี้ดีกว่า”
“อยากมีเมียโว้ย... หัวใจมันร้องโอดโอย โอ๊ย โอ๊ยอยากจะมีเมีย
อยู่ตัวคนเดียว โคตรเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลือแสน วันนี้เลยอยากมีเมีย อยากมีคนให้คิดถึง”
CR:อยากมีแฟนโว้ย:กร ธนกร
หนุ่มหมึกแหกปากเสียงยานคางขึ้นมา แถมเปลี่ยนเนื้อจากคำว่าแฟนเป็นคำว่าเมียอีกต่างหาก
“โห่... ไอ้หมึก... ครายวะครายจะตาต่ำมาเอามึงทำผัว ฮ่าๆ” อัดชาโห่แซวขึ้นทันที เสียงอ้อแอ้ไม่ต่างคนอื่น เวกเป็นลูกคู่หัวเราะถากถางไปด้วย
โรมรันกับพันแสงได้แต่ส่ายหน้าในความสนุกเข้าขั้นบ้าบอของลูกน้องก๊กแก๊งก๊งเหล้า
ทว่า ไอ้เพลงที่มันร้องนี้ กระแทกใจหนุ่มแน่นเจ้าของไร่นัก
“โด่... ที่ไม่มีเพราะกูไม่เอาหรอกโว้ยไอ้เวก กูรอน้องพุดคนเดียว น้องพุดคนสวย ซ้วยสวย...”
“โฮะไอ้นี่ เล่นของสูงนะมึง ถามคุณเข้มรึยังวะ ริจะจีบหนูพุดน่ะ” พันแสงศอกกระทุ้งท้องมันไปทีหนึ่ง เหล่ตามองนายหนุ่มที่หน้าแดงเพราะดีกรี
เหล้าป่าดองยาที่เจ้าสามคนนี้เอามา รสแรงบาดคอยิ่งกว่าเหล้าสีมียี่ห้อเสียอีก
โรมรันกดใจให้นิ่ง แต่ใจส่วนที่มันคิดถึงเจ้าของชื่อทำให้ใต้อกกว้างพลุ่งพล่านไม่น้อย
“พี่พ้านพี่พัน... คูณเข้มไม่ว่าร้อก หมึกออกจะเป็นโคนดี คา...หยันทำงานจะตาย” คนเมาได้ที่พูดเสียงยานคาง
“อือไม่ว่า แต่กูจะเหยียบหน้ามึงจมโคนต้นมะขาม อยากลองมั้ย ไอ้หมึก” นายหนุ่มคำราม ตาเรื่อแดงจากฤทธิ์น้ำเมามองไอ้หนุ่มลูกน้องตาขวาง
“ฮ่าๆ” เพื่อนสนิททั้งสองหัวเราะสมหน้าหมึกทันที “สม!”
“โธ่ๆ คุณเข้มใจร้าย น้องพุดซ้วยสวย หมึกเห็นทีไรใจเต้น ตึกตักๆ อยากมีเมียเด็กขึ้นมาทันทีเลย!” ไอ้หนุ่มจอมกะล่อนพูดลิ้นพันกันแล้วยังจะเซ้าซี้หาเรื่องตายต่อ
พันแสงเลยกระแทกศอกให้อีกที อยู่ดีไม่ว่าดี ชีวิตจะหาไม่มันยังไม่สำเหนียก เห็นหน้านิ่งๆ กินเหล้าเงียบๆ เหมือนไม่สนใจแบบนั้น พันแสงรู้ดีว่า เรื่องเกี่ยวกับพุดแก้ว มักจะทำให้เจ้าของไร่หนุ่มร้อนเป็นไฟได้เสมอ
“หยุดเลยมึงไอ้หมึก เมาจนเพี้ยน มึงสองตัวลากมันไปนอนเลยไป”
“โห กำลังสนุกเลย” เวกบ่นเสียดาย ตามองโถเหล้าหน้าละห้อย
“เอ้า พวกมึงหอบเอาไปกินที่บ้านพักจะได้ไม่มาเมาพับเรี่ยราดหน้าบ้านคุณเข้ม” หัวหน้าคนงานหนุ่มและลูกน้องคนสนิทของเจ้าของไร่ยกโถเหล้ายาดองให้พวกมันไปทั้งโหล
“พี่พันไล่จัง พูดถึงหนูพุดทีไรไล่ทู้กที... ไปก็ได้ ไปนอนกอดหนูพุดในโทรศัพท์ของหมึกก็ได้”
“ไปเลยมึง ไอ้นี่เมาแล้วเพี้ยนตลอด มันจะคลั่งอะไรขนาดนั้น” พันแสงตามเตะก้นไอ้หนุ่มคนงานอย่างหมั่นไส้พลางหัวเราะ มองเจ้าสามคนนั้นกอดคอกัน เดินเซซ้ายเซขวาแหกปากร้องเพลงกลับไปทางบ้านพักคนงาน
โรมรันกระดกแก้วสาดเหล้าเข้าคอทีเดียวหมดทั้งแก้ว
“อย่าไปถือสาไอ้บ้าหมึกมันเลยครับคุณเข้ม ไอ้นี่มันเพี้ยน” พันแสงรีบบอกก่อนอารมณ์ผู้เป็นนายจะเดือดปุด
นับแต่พุดแก้วไปเรียน โรมรันกลายเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว ขึ้นๆ ลงๆ ใครทำอะไรไม่ถูกใจหน่อยเป็นได้โดนว้ากลั่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครถือโกรธ เพราะต่างรู้ดีว่าถึงนายจะอารมณ์ร้อนปากร้ายแต่น้ำใจมีให้ลูกน้องแบบไม่มีกั๊ก ใครเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ โรมรันไม่เคยปฏิเสธไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่
“มีเมียเด็กนี่มันน่าเกลียดมากไหมวะไอ้พัน”
จู่ๆ คุณเข้มกลับถามขึ้นหน้าเคร่งขรึม
พันแสงหัวเราะก๊าก “น่าเกลียดอะไรล่ะครับคุณเข้ม สมัยนี้ใครๆ เขาอยากมีเมียเด็กกันทั้งนั้นล่ะครับ”
“แล้วถ้าเป็นเด็กที่เราเห็นมาแต่เล็กแต่น้อยล่ะ”
“มันอยู่ที่ใจ เราห้ามปากคนได้ที่ไหนกันละครับคุณเข้ม ว่าแต่... คุณเข้มถามทำไมครับ” คนอายุมากกว่าไม่กี่เดือนย้อนถามกลับ ดวงตาวิบวับถูกเปลือกตาบังไว้ เมื่อผู้ร้ายปากแข็งเริ่มจะง้างปากง้างหัวใจ
“เปล่า! เห็นพวกในเมืองฮิตมีกิ๊กกั๊กเป็นสาวสวยวัยใส บางคนก็คบเด็กไซด์ไลน์กันเลยถามดูแค่นั้น กูไปนอนแล้วนะ สงสัยจะเมาแล้วว่ะ เหล้าไอ้หมึกแม่งแรงฉิบ”
“อ้อ ครับ เดินดีๆ นะครับคุณเข้ม ระวังจะสะดุด”
“สะดุดห่าอะไรของมึงวะไอ้นี่ บ้านกูมีตอที่ไหน” ร่างสูงกำลังจะก้าวขึ้นบ้านชะงัก ถามด้วยความสงสัย
“ก็สะดุดตอรักไงครับคุณเข้ม”
“ไอ้พัน! มึงอยากโดนดีใช่มั้ย ไปไหนก็ไปเลยไป! เกะกะหน้าบ้านกู ตอรักพ่องมึงดิ”
“ฮ้าว....” พันแสงทำท่าอ้าปากหาว “ง่วงเหมือนกัน งั้นผมไปนอนแล้วนะ ฮ่าๆ อยากมีเมียโว้ย...”
- Writer
