“ได้ค่ะ งั้นปลุกนังพุดมันกินข้าวก่อนนะคะคุณเข้ม จะได้กินยา”
“ได้ กินข้าวกินยาแล้วนอนเลยนะ อ้อ อย่าเพิ่งเช็ดตัวล่ะ เดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายเพิ่มขึ้นอีก”
“ค่ะ” ประนอมรับคำงงๆ ปกติต้องเช็ดตัวเพื่อลดไข้ไม่ใช่เหรอ เจ้านายเธอนี่แปลกคน เอ...หรือนังพุดมันเพิ่งได้นอนเลยไม่อยากให้ปลุก สงสัยเมื่อคืน มันไข้ขึ้นทั้งคืนกระมัง
โรมรันสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะออกไปทำงานที่ห้องทำงาน ที่ต้องกำชับประนอมไว้ก่อนเพราะว่า ตามตัวของสาวน้อยมีร่องรอยที่ตนตีตราเอาไว้พอควร
นึกแล้ว เจ้าของไร่หนุ่มโมโหตัวเอง ที่หนักมือกับพุดแก้วไปหน่อย ความหอมหวานของเธอ มันทำให้เขาคลั่ง อยากกินไม่เลิกรา
ขณะที่พุดแก้วถูกปลุกขึ้นมากินข้าวต้มอุ่นๆ แล้วกินยาตาม เธอก็หลับยาว ส่วนประนอมดูแลเก็บข้าวของเครื่องใช้จำเป็นให้เสร็จก็กลับไปช่วยงานที่โรงครัวต่อ...
โรมรันซึ่งไม่ได้เข้าไร่ แวะเวียนมาดูแลทุกชั่วโมงด้วยความเป็นห่วง ทั้งยังเช็ดตัวให้ด้วย
“ค
