“จ้ะ น้องพุด เฮ้ย เวกมึงไปดูดิ๊ ไอ้อัดมันอาบน้ำเจ้าข้าวโพดเสร็จยัง ถ้าเสร็จแล้วให้มันจูงมากินตรงนี้เลย”
เวกวิ่งปรู๊ดไปเรียกเพื่อนทันที
พุดแก้วมองม้าตัวจ้อยเมื่อสองปีก่อนที่ประนอมส่งรูปไปให้ดู วันนี้มันตัวโตมาก ขนสีน้ำตาลเป็นมันสวย เวกเทต้นข้าวโพดออกจากถุง มันรีบเข้ามากินทันที ท่าทางตะกละตะกลามเสียด้วย
“ไอ้ตะกละ เห็นข้าวโพดเป็นไม่ได้ สมชื่อจริง เจ้านี่มันทำให้คุณเข้มต้องปลูกข้าวโพดให้มันเป็นแปลงเลย”
“พุดจับมันได้มั้ย พุดไม่เคยจับม้าเลย เจ้านี่สวยจัง”
“ได้ๆ” หนุ่มหมึกเอื้อมมาดึงมือบาง เพื่อให้พุดแก้วไปยืนใกล้ๆ
“เจ้านี่มันเชื่องมาก ไม่ค่อยดุหรอกพุด จับได้ตามสบาย” เวกบอก
“ใช่จ้ะ แล้วพุดหายดีแล้วเหรอ ออกมาตากแดดตากลมเดี๋ยวไข้จับขึ้นมาอีกนะ”
“หายแล้วจ้ะพี่หมึก นั่งนอนอยู่แต่บ้าน น่าเบื่อจะตาย พุดว่าจะไปช่วยพี่น้อมทำอาหารกลางวันน่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมยิ้มให้ทั้งสามหนุ่ม ลูบมือกับแผงคอม้าต
