ทุกวันนี้เขามีกิจการที่มั่นคงระดับหนึ่ง มีรายได้ที่สามารถเลี้ยงดูคนงานทั้งหมดได้ไม่เดือดร้อน และเลี้ยงเมียกับลูกอีกสักคนสองคนได้สบาย
พ้นจากไร่ข้าวโพด มีทางแยกเพื่อเข้าบ้านของโรมรัน พุดแก้วแอบหันกลับมามองสารถีของเธอ ใจสั่นแปลกๆ มันมีทั้งความคิดถึงและความไม่แน่ใจนั่นเอง
ไม่นาน บ้านสองชั้นที่อยู่ในความทรงจำก็ปรากฏในครรลองสายตา ไฟหน้าบ้านเปิดไว้เพียงหลอดเดียวเหมือนเช่นเมื่อก่อน
โรมรันพารถเข้าไปจอดที่โรงเก็บด้านข้าง เสร็จแล้วก็ลงไปเปิดประตูเบาะหลัง หยิบเป้ใบย่อมของตัวเอง และหิ้วกระเป๋าของพุดแก้วมาด้วย
“มาค่ะ พุดหิ้วเอง” มันดูไม่เหมาะ เพราะในนั้นมีของใช้ส่วนตัว พุดแก้วจึงรีบมาจะแย่งหิ้ว
“กระเป๋าหนัก เก็บอะไรมาเยอะแยะ จะให้คนขนมาให้ก็ไม่ฟัง เดินขึ้นบ้านไป ฉันหิ้วให้เอง” เสียงดุๆ บอก
“ห้องพุดอยู่ข้างล่างนะคะ”
เธอเตือน ห้องพักเดิมของเธออยู่ติดห้องครัวเยื้องๆไปทางด้านหลัง ซึ่งด้านนั้นมีบันไ
