วิมานสวาทจอมเถื่อน

Chapter 14 รับกลับ

ร่างสูงสง่ายืนเด่นเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่หน้าห้อง หน้าตารกครึ้มด้วยหนวดเคราสีดำ พุดแก้วคงจะกรีดร้องลั่นตึก หากว่าไม่เคยเห็นรูปเขามาก่อน ไม่ใช่เพราะกลัว คนตรงหน้าเข้มคมดุดันอย่างกับหลุดออกมาจากทีวี

พิมพ์นี้สาวนิยม!!!

“คะ...คุณเข้ม”

“ว่าจะนอนอยู่พอดี” เสียงห้าวบอกเรียบๆ ร่างสูงใหญ่ บึกบึน หนาด้วยมัดกล้ามเนื้อสวยไร้ไขมันก็ก้าวเข้ามาในห้อง

พุดแก้วตะลึงจังงัง เพราะไม่คิดว่า ผู้อุปการะเธอจะมาปรากฏตัวตรงหน้าแบบนี้

ตาคมใต้แว่นกันแดดสีดำกวาดไปทั่วห้องเช่าสะอาดสะอ้าน สรุปในใจทันที ห้องนี้ดีตรงที่สะอาดกับเฟอร์นิเจอร์ที่พอดูได้ นอกนั้น ไม่มีอะไรเลย แอร์ ทีวี ตู้เย็น อ้อยังดีที่มีพัดลม

ตาคมหยุดลงที่ร่างเล็ก แต่ไม่เล็กแบบเก้งก้างเหมือนสี่ปีก่อน พุดแก้วในวันนี้ไม่ได้สูงขึ้นจากเมื่อก่อนนัก จากระดับสายตาความสูงของเธออยู่ประมาณปลายคางเขา แต่วันนี้เธอเติบโตเป็นสาวเต็มตัว เค้าโครงหน้าเรียวเล็กนวลผ่องล้อมกรอบด้วยแพรเส้นผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ดัดเป็นลอนเกลียวตรงปลาย คิ้วเรียว ตาคม จมูกรั้น ปากอิ่มจิ้มลิ้มชวนมองไม่รู้เบื่อ ทว่านัยน์ตาซุกซนก็กวาดผ่านไปตามลำคอระหง ทรวงอกสาวผลิพุ่งดันเสื้อยืดออกมา เอวคอด รับด้วยสะโพกผาย ปลีขาเรียวยาว ทรวดทรงองค์เอวของคนตรงหน้าทำให้โรมรันสะดุดลมหายใจตัวเอง

พุดแก้วมองผู้อุปการะของเธออย่างระแวดระวัง ไม่มั่นใจ ทำไมเขาถึงมาที่นี่ มันต้องมีสาเหตุ จากที่ไม่เคยสนใจไยดี ไม่ติดต่อ ไม่มาหา กลับโผล่หน้ามาแบบไม่คาดฝัน

เหนืออื่นใด หน้าเธอร้อนวูบๆ วาบๆ พบโรมรันทำให้นึกเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมาอีกอย่างอดไม่ได้

“คุณเข้มมีอะไรกับพุดหรือเปล่าคะ” เธอปั้นหน้านิ่งเท่าที่จะทำได้ เอ่ยถามออกไปก่อนในลักษณะเป็นทางการให้มากที่สุด ปกปิดความประหม่าเอาไว้สุดฤทธิ์

เมื่อชายหนุ่มมองหาที่นั่ง เธอจำต้องบอกเขาอีกว่า

“นั่งบนเตียงก็ได้ค่ะ”

โรมรันทิ้งตัวนั่งริมขอบเตียง ถอดแว่นพับเกี่ยวขากับคอเสื้อยืดตัวใน สีหน้านิ่งเรียบมองหน้าเนียนผ่องปราศจากเครื่องสำอาง ไรผมรอบกรอบดวงหน้าเธอเปียกชื้นจับกันเป็นลอน

“มีน้ำกินไหม”

พุดแก้วกัดปาก จำยอมเดินไปหยิบขวดน้ำขนาดเล็กที่ไม่ได้แช่เย็นมาส่งให้ อีกฝ่ายก็กระดกมันทีเดียวหมดขวดเช่นกัน ก่อนเขาจะมองเธออีกครั้ง

หัวใจโรมรันมันคันยิบๆ พยายามบังคับสายตาให้มองเฉพาะที่ใบหน้าสวยหวาน ในรูปภาพที่เคยดูว่าพุดแก้วสวยแล้ว ตัวจริงกลับสวยมีชีวิตชีวาจนเขาแทบลืมหายใจ มันน่าขัดใจสุดๆ ใจตอนนี้มันดีดดิ้นเต้นพล่าน อยากทำการดังตาแก่โรคจิตคิดไม่ซื่อกระโดดเข้ารวบร่างอรชรอ้อนแอ้นลวงตานั้นกอดให้จมอก โธ่... สวยแบบนี้ เซ็กซี่ขยี้หัวใจขนาดนี้ ใครจะอดใจไหววะ

ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เธอมาแก้ผ้ายั่วตัณหาเขากันเล่า อารมณ์ความต้องการในตัวเธอมันลุกโชนตั้งแต่วันนั้น อัดอั้นมาถึงวันนี้

มันอาจดูบ้า เหมือนเขาเป็นคนแก่ตัณหากลับ มีจิตพิศวาสกับสาวน้อยที่อ่อนกว่าตัวเองถึงสิบห้าปี โรมรันบอกไม่ได้เหมือนกันว่า อารมณ์แบบนั้นมันเกิดขึ้นตอนไหน

แต่ตอนนี้ โรมรันต้องบังคับตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ แม้ใจกระสันอยากจะครอบครองเธอ ทำทุกอย่างที่ใจปรารถนาให้สาสมกับการอดทนรอมาเนิ่นนาน

พุดแก้วคงแหกปากกรี๊ดลั่น เจอหน้ากันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่กลับถูกเขาจับกดอย่างคนโรคจิต

“อะแฮ่ม” ชายหนุ่มทำเสียงกระแอมเรียกสติตัวเอง ตาแป๋วๆ นี่คงเป็นอย่างเดียวกระมังบนตัวพุดแก้วที่ยังเหมือนเดิม

พุดแก้วรู้ตัวว่าเผลอมองเขานิ่งไปหลายอึดใจจึงเสมองไปทางอื่น หน้าร้อนผ่าว ใจเต้นรัว

“เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ” โรมรันหาเสียงตัวเองเจออีกครั้ง

“ค่ะ พอดีเพื่อนๆ ชวนไปกินหมูกระทะมา แล้วคุณเข้มมาทำธุระแถวนี้เหรอคะ” เธอหันมาคุยกับเขาอีกครั้ง แปลกใจเป็นล้นพ้น เขารู้ที่อยู่ใหม่เธอได้ยังไง

ตาคมมองพวงแก้มแดงๆ อย่างน่ารัก ก่อนตวัดตามองสบตาคู่งาม

บรรยากาศมันชวนอึดอัดพิกลกับการพบเจอหน้ากันอีกครั้งในรอบสี่ปี ชายหนุ่มรวบความคิดฟุ้งซ่านประดามีเก็บเข้ากรุ ยกมือกอดอก อ้อ เก็บไม้เก็บมือไว้สุดฤทธิ์ ขณะที่หน้าคมเข้มเรียบดุมองสาวน้อยไม่หลบ ตอบเสียงเรียบทว่าหนักแน่น

“ฉันมาหาเธอ”

“คะ” พุดแก้วนิ่วหน้า ไม่แน่ใจว่าฟังผิดหรือเปล่า

“ฉันมาหามารับ”

“รับ! รับไปไหนคะ”

“เรียนจบแล้วนี่ ก็รับกลับไร่สิ” เสียงห้าวถามทำเสมือนไม่รู้แผนการของสาวน้อย

“เอ่อ...” คราวนี้พุดแก้วชักเริ่มพูดไม่เป็น มองหน้าดุๆ แต่ช่างหล่อเข้มกระชากใจแล้วใจเธอสั่นพิกล

ไม่นะนังพุด ห้ามใจสั่น ห้ามหวั่นไหว ลืมความอับอายที่เขาทำกับเธอแล้วรึไง เสียงเล็กๆ ในหัวใจกรีดร้อง

พุดแก้วลอบสูดหายใจลึก หน้าเชิดขึ้นนิดด้วยลักษณะท่าทางของคนมั่นใจในตัวเอง เธอยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ขณะที่โรมรันนั่งอยู่บนเตียงอีกฟาก

“พุดได้งานแล้วค่ะ ตั้งใจจะทำงานอยู่ที่นี่ พุดต้องขอกราบขอบพระคุณ” สาวน้อยกระพุ่มมือไหว้ “คุณเข้มมากนะคะที่เป็นธุระส่งเสียค่าใช้จ่ายให้พุดมาตั้งมากมาย”

รู้หรอกว่า สาวน้อยตั้งใจไม่กลับ เขาถึงได้วิ่งหน้าตั้งมาถึงเมืองฟ้าอมรแห่งนี้ หลังจากสั่งให้วิชาลกลับไร่ได้ แต่การได้ยินเธอพูดจากปากมันกระตุ้นความหงุดหงิดสะกิดต่อมโมโหของโรมรันขึ้นมาทันที