CHAPTER 16
1607 Words
Pagkapihit ko ng doorknob, malamig na hangin agad ang sumalubong sa akin. Sumilip ako palabas ng pinto at napaatras nang bahagya. Malakas ang ulan. Parang naglalabas ng sama ng loob ang langit, at ako—gusto ko na lang sanang sumabay.
“Perfect,” bulong ko sa sarili habang inipit sa kilikili ang folder ng mga drafts at nilagay sa ulo ang bag ko bilang panangga. “Makaka-uwi rin ako.”
Pero bago pa man ako makatapak palabas ng doorstep, narinig ko ang boses niya sa likod ko—matigas pero may halong pakiusap.
“Don’t even try.”
Napalingon ako. Nakatayo si Mr. Ismael sa hallway, walang jacket, walang sapin sa paa, pero mukhang hindi niya alintana ang lahat ng ‘yon. Dire-diretsong tingin sa akin. Ulan lang ang pagitan namin.
“Sir…” mahina kong tugon. “Kaya ko po ‘to.”
Lumapit siya. Tumigil siya sa may pintuan, sinundan ang tingin ko sa ulan na tila nagpapabigat ng dibdib ko.
“Wala kang payong. Basa ka lang. Anong point ng pagpupumilit?” aniya. Pero ‘di ito galit. It was... soft. Too soft for someone na sanay mag-command.
Tumango lang ako at sumubok pa ring tumapak sa unang baitang. “Sanay na po ako sa ulan. Hindi naman po ako made of paper—”
Hindi ko natapos.
Sa isang iglap, hinila niya ako pabalik. Malakas ang tunog ng ulan sa bubong, pero mas malakas ang t***k ng puso ko nang maramdaman ko ang mga kamay niya sa braso ko. Mahigpit, ngunit hindi masakit.
“Stay,” utos niya. “Just for tonight.”
“Sir—”
“Pinky,” putol niya. “Ismael na lang kapag ganito. Wala tayong audience, wala tayong trabaho ngayon.”
Napapikit ako sandali, pilit pinapakalma ang sarili.
“Bakit mo ako pinipigilan?” tanong ko. “Bakit kailangan mo pang gawing komplikado lahat?”
Umiling siya. “Because I care. And I know you do too.”
Tahimik.
Ulan lang ang naririnig naming pareho.
Then slowly, he reached out and tucked a few strands of my hair behind my ear. Basa na pala ako—malamig, nanginginig, pero ‘yung init ng kamay niya parang sunog sa balat.
“I know you’re scared,” aniya, mahina. “Pero Pinky… ikaw rin ‘tong nandito pa rin. Hindi mo pa rin ako tinatalikuran nang buo.”
“Dahil secretary niyo ako,” sagot ko, kahit ako mismo hindi na naniniwala sa excuse ko.
Napangiti siya, konti lang. Pero may tama.
“Kahit hindi. I’ll still ask you to stay.”
Napatingin ako sa kanya—sa mga mata niyang puno ng damdamin na ayaw niyang ilabas sa harap ng iba. Mga matang hindi boss, hindi CEO, kundi lalaki lang na gustong unawain ang babaeng mahal niya.
Umambon na rin sa loob ko.
Napabuntong-hininga ako. “Okay. Just tonight.”
Tumango siya. Hindi na nagsalita pa. Hinila lang niya ako papasok ulit, tapos tinakpan ng towel ang balikat ko. Dinala ako pabalik sa sala habang ang ulan, patuloy sa pag-iyak para sa’min.
Pero ngayong gabi—kahit basang-basa ako sa ulan—mas klaro sa akin ang lahat.
Hindi ko na alam kung panata pa rin ba ang sinusunod ko, o puso ko na.
Pagkapasok namin ulit sa loob ng mansion, binalot ako agad ni Mr. Ismael ng malambot at mamahaling towel. Tahimik lang ako habang pinupunasan niya ang buhok ko, para bang hindi siya ang boss ko, kundi isang taong may malalim na dahilan kung bakit ako pinapahalagahan nang ganito.
“Akyat ka muna sa guest room. Magpalit ka ng tuyong damit,” utos niya, mahinahon pero matatag. “May mga damit akong hindi pa nagagamit sa cabinet. Kunin mo lang ‘yung komportable.”
Hindi ako nakagalaw agad. Nakatingin lang ako sa kanya, sa paraan ng pagtitig niya—hindi na ‘yon tingin ng isang CEO sa sekretarya. Hindi rin ‘yon basta malasakit lang.
That was something deeper.
“Sir…” tinig ko, mahina. “Hindi na po kailangang abalahin pa ang sarili niyo.”
Napangisi siya, ‘yung bahagyang anggulo ng labi niya na madalas ko lang nakikita kapag hindi niya alam na may nakatingin.
“Tumigil ka nga diyan. I said, go.”
Kaya wala na akong nagawa kundi sumunod. Pag-akyat ko sa guest room, bumungad agad ang malamig na ambiance, may faint scent ng sandalwood at lavender—signature scent ng buong mansion. Pagbukas ko ng cabinet, may neatly arranged na mga bagong t-shirt, polo, at sweatpants na halatang hindi pa nasusuot.
Kinuha ko ang isang plain black shirt na mukhang komportable. At habang sinusuot ko iyon, hindi ko maiwasang mapahinto saglit.
Amoy niya.
Amoy ni Mr. Ismael.
Mainit na parang kape. Mabango na parang bagong bukas na libro. Hindi matapang, pero malalim at nakaaadik.
I inhaled it involuntarily. Tapos natauhan agad ako. “Pinky, ano ba…” bulong ko sa sarili, napapikit. “Secretary ka lang…”
Pero hindi lang iyon ang problema ko.
Pagbaba ko, nasa dining area na siya. Naka-apron, may dalang tray ng kape—hindi lang basta-bastang instant, kundi mamahaling beans na kilala ko sa amoy pa lang.
“Sit down,” aniya. “Tinikman ko muna bago ko nilagay sa tasa mo. Baka hindi mo magustuhan.”
Napaupo na lang ako. Hindi dahil inutusan ako, kundi dahil nalambot ako sa tono niya.
Pinagmasdan ko siyang ayusin ang tasa sa harap ko. Maingat. Gusto kong tumawa—CEO ba talaga ‘to o barista sa 5-star hotel?
“Bakit niyo po ginagawa ‘to?” tanong ko. “Hindi niyo naman kailangan.”
Hindi siya agad sumagot. Tumayo lang siya sa harap ko, hawak ang sarili niyang tasa. Tumingin siya sa akin, direkta.
“Because I want you to feel something you’ve never felt before.”
Napatingin ako sa tasa ko. Kumapit ang kamay ko sa mug, pero hindi ko mainom agad. Kasi hindi kape ang nagpapainit ng dibdib ko ngayon.
“Pinky,” sambit niya. “You’re always running away. Laging may excuse. Laging may panata na I don't even know what it is all about, takot, o—kung anu-ano pa. Pero kahit ganon, bumabalik ka pa rin.”
Nagtaas ako ng tingin. At doon, nakita ko na ang mata niyang hindi galit, kundi determinadong unawain ako.
“Anong gusto mong patunayan?” tanong ko, halos pabulong. “Na kaya mo akong bilhin? Bigyan ng mamahaling kape, damit, mansyon?”
Umiling siya.
“Gusto ko lang na sa tuwing aalis ka sa lugar ko, alam mong may isang tao sa mundong ‘to na handang ipaglaban ka.”
Tumahimik ako.
Hindi ko alam kung dahil sa sinabi niya, o dahil bumalik na naman ‘yung amoy ng damit niya sa balat ko—yakap-yakap ko pa rin kahit hindi halata.
At sa kabila ng ulan, ng lamig, ng pagkalito sa puso ko... ang gusto ko lang gawin, ay manahimik sa tabi niya.
Para lang marinig ang t***k ng puso ko na, sa kabila ng lahat, pinipili pa rin siyang pakinggan.
Tahimik kaming dalawa habang umuulan sa labas. Ang bawat patak ng ulan sa bubong ay tila background music sa tahimik naming pag-uusap—o mas tamang sabihing, sa tahimik naming presensya. Nasa harapan ko pa rin ang mainit na kape, at si Mr. Ismael, nakaupo sa kabilang side ng maliit na dining table, nakasandal habang hawak ang tasa niya.
“Masarap ba?” tanong niya, walang halong biro ang tono.
Napatingin ako sa tasa, saka bahagyang sumimsim. Creamy. Warm. Hindi matapang pero may lalim. Parang siya.
“Creamy,” mahinang sagot ko, sabay iwas ng tingin. “Pero hindi sobra. Sakto lang sa gusto ko.”
“Akala ko nga hindi mo papansinin,” bulong niya, medyo may ngisi. “Lagi ka kasing takot. Laging may pader.”
Napaatras ako nang bahagya sa sinabi niya. Hindi dahil offended ako, kundi dahil tinamaan ako ng totoo.
Napalunok ako. “Mahirap po kasi… kapag hindi mo sigurado kung nasaan ka. Kung ano’ng nararamdaman mo. Kung tama ba ‘yung nararamdaman mo.”
Hindi siya sumagot. Sa halip, inilapag niya ang tasa niya sa ibabaw ng mesa, dahan-dahan. Tumayo siya at lumapit sa gilid ko. Hindi ako gumalaw. Hindi ako makagalaw.
Tumingala ako sa kanya.
“Hindi ko kailangan ng kasiguraduhan ngayon, Pinky,” sabi niya, mababa ang boses, halos pabulong. “Ang gusto ko lang… ay ‘yung totoo ka sa nararamdaman mo sa mga sandaling katulad nito.”
Pumikit ako saglit. Ramdam ko ang init ng katawan niya kahit hindi kami magkadikit. Tumigil siya sa harap ko, at idinantay ang kamay niya sa sandalan ng upuang inuupuan ko.
Na-trap ako sa pagitan ng katawan niya at ng lamesa.
“Uulan pa raw hanggang bukas,” aniya, hindi inaalis ang tingin sa akin. “Wala ka nang choice. Dito ka muna.”
“Sir—”
“Ismael,” putol niya. “Kapag tayong dalawa lang, tawagin mo akong Ismael.”
Natahimik ako. Hindi ko alam kung saan ako titingin. Sa mga mata niyang para bang binabasa ako, o sa mga labi niyang unti-unting lumalapit sa mukha ko.
Pumintig ang puso ko nang maramdaman kong halos ilang pulgada na lang ang pagitan ng mga labi namin. Tumigil siya—hindi tuluyang hinalikan, pero sapat para maramdaman ko ang init ng hininga niya sa balat ko.
“Kung hindi mo ako pipigilan ngayon…” bulong niya, “hindi na kita pakakawalan, Pinky.”
Napapikit ako, hindi ko alam kung dahil sa kaba, sa saya, o sa takot na baka tama siya.
Dahil sa puntong ‘to, hindi ko na rin alam kung kaya ko pa siyang iwasan.
- Writer
