3
1084 Words
“ท่านอาไป๋!!!” เขาตกใจแทบเสียสติ เมื่อเห็นเลือดที่ทะลักออกจากปากและจมูกของอีกฝ่าย ขยับเข้าไปหาอย่างทุลักทุเล เขาเองก็เจ็บปวดแสนสาหัสไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ “อาไป๋ได้ยินข้าไหม”
“..อะ..อือ”
“ท่านช่วยข้าทำไม ทำไมไม่ช่วยตัวเองก่อน” เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร ร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้
“เจ้า ปลอด ภัย ดี ใช่ ไหม” ซินหูหายใจติดขัด ฝืนทนความเจ็บปวดถามออกไป
“ข้าปลอดภัยดี ช่วยด้วย! ใครอยู่ข้างบนช่วยพวกเราด้วย!” ตะโกนสุดเสียงขณะมองขึ้นไปที่หน้าผา “ช่วยด้วย! ท่านอาบาดเจ็บหนัก!” เห็นใครคนหนึ่งยื่นหน้าออกมา จึงรีบตะโกนขอความช่วยเหลือทั้งน้ำตา
อาตู้ตกใจกับภาพที่เห็นเบื้องล่างอย่างมาก แต่ก็รีบคุมสติหาทางช่วยพวกเขาขึ้นมา
หลังจากช่วยเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้วก็รีบโรยตัวลงไปช่วยซินหูที่บาดเจ็บอยู่ด้านล่างทันที แต่ก็สายไปเสียแล้ว เพื่อนร่วมงานของเขาไม่มีลมหายใจแล้ว เขาร้องไห้ด้วยความเสียใจ รู้สึกผิดที่อีกฝ่ายต้องมาตายเพราะรับหน้าที่แทน
“อาหู ถ้าเจ้าไม่ลงมาแทนข้า เจ้าก็คงไม่ต้องตายแบบนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อฟังข้า ฮือ ๆ ๆ ทำไมเจ้าถึงไม่กลับไปหาลูกหาเมียเจ้า เจ้าเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ทำไมอาหู ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ อาหู เจ้าฟื้นมาเถิดนะ กลับบ้านไปพร้อมกับทุกคนนะอาหู.. อาหู ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ” เขาโอดครวญอยู่กับร่างที่ไร้วิญญาณ น้ำตาพรั่งพรูแทนสายฝนที่หยุดเกือบสนิท
หลายเดือนผ่านไป
ผู้เฒ่าไป๋มองหีบเกือบสิบใบที่วางเรียงอยู่ตรงหน้า
“ข้าคงรับของพวกนี้เอาไว้ไม่ได้ ถ้าไม่รู้ว่าท่านมีจุดประสงค์อันใด”
“ของพวกนี้คุณชายของข้าตั้งใจให้ข้านำมามอบให้ท่านผู้เฒ่า เพื่อตอบแทนน้ำใจของลูกชายท่านที่เคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้”
ผู้เฒ่าไล่มองหีบด้วยสายตาที่เจ็บปวด ไม่ได้รู้สึกยินดีสักนิด
“ข้าอยากจะตำหนิในความโง่งมของเขานัก แต่ในความเศร้าเสียใจข้ากลับภูมิใจในตัวเขาเช่นกัน” น้ำตาของผู้เฒ่าไหลลงแก้ม เขารีบเช็ดมันด้วยแขนเสื้อ “แล้วคุณชายของท่านเป็นอย่างไรบ้างเล่า”
“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่เป็นห่วง คุณชายของข้าบาดเจ็บสาหัสทั้งจิตใจและร่างกาย ต้องต่อกระดูก ต่อเอ็น ตอนนี้แค่ขยับขาเองยังทำไม่ได้เลย เรื่องเดินยังไม่ต้องพูดถึง อาจจะใช้เวลาเป็นปีกว่าจะรักษาหาย จึงให้ข้าเป็นตัวแทนมาพบท่านก่อน”
“ของตั้งมากมายขนาดนี้ข้าไม่กล้ารับไว้หรอก เจ้าเอาไปคืนคุณชายของเจ้าเถิด ข้าขอรับไว้แค่น้ำใจก็พอ”
“คุณชายของข้าย้ำนักย้ำหนาว่าต้องมอบให้ท่านทั้งหมด ข้าคงนำกลับไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นข้าต้องถูกทำโทษแน่”
แววตาที่แห้งผากมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดถึงลูกชายคนเล็กที่มีนิสัยโอบอ้อมอารีมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จึงเป็นที่รักของเหล่าสหาย
“ถ้าลูกชายของข้ายังมีชีวิตอยู่ เขาไม่รับของพวกนี้ไว้แน่ เพราะเขาไม่ได้ช่วยคนเพื่อหวังผล”
“ข้ารู้ว่าลูกชายของท่านเป็นคนดีมาก ข้าก็รู้สึกเสียใจมากที่ทำให้ท่านต้องเสียเขาไป สิ่งของเหล่านี้ไม่สามารถทดแทนชีวิตของเขาได้ แต่คุณชายของข้าก็อยากตอบแทนความดีของคุณชายไป๋ ชดเชยให้ครอบครัวของท่านผู้เฒ่า ให้พวกท่านได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปจนถึงบั้นปลาย ดังนั้นได้โปรดรับไว้เถิดนะ”
ผู้เฒ่าไป๋ใช้แขนเสื้อปาดน้ำตา จำใจพยักหน้ายอมรับสิ่งของเหล่านั้นไว้
“เดินทางมาเหนื่อย ๆ กินข้าวด้วยกันก่อนสักมื้อแล้วค่อยกลับสิ”
“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า แต่ข้ามีธุระต้องทำต่ออีกหลายเรื่อง แต่ก่อนจากไป ข้าขอไปเยี่ยมหลานของท่านสักหน่อยได้ไหม ข้าจะเอาของรับขวัญที่คุณชายของข้าฝากมามอบให้เขาน่ะ”
คิ้วสีดอกเลาขมวดเข้าหากัน แววตากร้าวขึ้นเล็กน้อย
“เจ้าหมายถึงลูกของอาหูหรือ”
“ใช่”
“นางไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”
“เป็นหลานสาวหรือท่านผู้เฒ่า” อาโปยิ้มด้วยความพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับ “แบบนี้ก็สมใจพ่อนางแล้วสิ คุณชายของข้าบอกว่าท่านอาไป๋อยากได้ลูกสาว แล้วนางชื่ออะไรเล่า ซินซินหรือไม่”
“ใช่ พ่อของนางเขียนจดหมายมาบอกกับพี่ชายของเขา ถ้าได้ลูกสาวจะตั้งชื่อว่าซินซิน เพราะนางคือยอดดวงใจของเขา” บอกเล่าเสียงสั่นเครือ
“ชื่อของนางมีความหมายและไพเราะนัก แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหนเล่า ท่านผู้เฒ่าแค่บอกทางข้าก็พอ ข้าจะไปพบนางเอง” ของอีกหนึ่งหีบที่คุณชายกำชับมา ถ้าเป็นเด็กผู้ชายให้ทำเป็นของรับขวัญ แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงให้ทำเป็นของหมั้นหมาย เมื่อนางอายุครบสิบแปดจะส่งสินสอดและเกี้ยวแปดคนหามมารับตัว
“ข้าไม่รู้หรอก..เพราะแม่ของนาง..พานางหนีไปกับชายชู้แล้ว” ผู้เฒ่าไป๋พูดทั้งน้ำตา โกรธเกลียดลูกสะใภ้คนเล็กจนอยากสาดเกลือสาปแช่ง
แต่ก็กลัวว่าหลานสาวที่เพิ่งเกิดมาได้ไม่กี่วันจะเดือดร้อนไปด้วย จึงได้แต่ทนเก็บความช้ำชอกไว้ในใจ อวยพรให้นางไปได้ดี หลานสาวของเขาจะได้ไม่ลำบาก
ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าลูกชายคนโตจะตามหาหลานสาวจนเจอและพากลับมา
อาโปจุกไปทั้งอกเมื่อได้ยินคำตอบ ทำได้แค่เพียงปลอบโยน จะนำเรื่องนี้ไปบอกให้คุณชายรับรู้ เพื่อให้ท่านช่วยตามหาอีกแรง ก่อนจะโค้งศีรษะกล่าวคำบอกลา บอกให้ผู้เฒ่ารักษาสุขภาพให้ดี เพื่อรอเจอหน้าหลานสาวในสักวัน
เมื่อออกจากบ้านของผู้เฒ่าไป๋แล้ว เขาก็สั่งให้คนอื่นเดินทางกลับบ้านไปก่อน ส่วนตัวเขาจะตามสืบเรื่องที่ได้ยินจากผู้เฒ่าไป๋กับชาวบ้านแถวนี้ก่อน
- Writer
