บ้านสกุลจู
จูอินมองสามีที่เดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยสายตาเคลือบแคลง เพราะเขาหายไปค่อนข้างนาน
“นึกว่าเจ้าไปกับขบวนเจ้าบ่าวแล้วเสียอีก”
“ข้าเสียเวลาอบรมลูกเขยของข้าไปนิดหน่อย”
“เขามาด้วยหรือ!” ไหนเขาว่าจะไม่มารับเจ้าสาวด้วยตัวเอง
“ใช่”
“เขาแก่รุ่นพ่อของเจ้าแล้วนะ จะไปอบรมเขาทำไม ถ้าเขาโกรธขึ้นมาแล้วไปลงกับลูกสาวของเจ้า ก็อย่าไปโทษว่าเขาไม่ดี”
ทีนี้มาบอกว่าลูกสาวของเจ้า ทีนั้นบอกข้าไม่ใช่พ่อของนาง ข้าอดสูใจกับเจ้านักอาอิน..
“เขาเป็นแค่ลูกเขยของข้า จะรุ่นพ่อหรือรุ่นปู่เขาก็ต้องให้ความเคารพข้า”
“เจ้านี่นะ ท่านเสิ่นเป็นใคร เจ้าเป็นใคร อย่าโอหังหน่อยเลย” น้ำเสียงห้วนห้าวของสามีทำให้นางโมโหยิ่งกว่าเดิม
“นับตั้งแต่วันนี้ข้าจะแยกไปนอนที่ห้องเก่าของอาซิน”
“อาเกอ!”
“ข้าจะแต่งอนุเพิ่ม จะได้มีคนมาช่วยทำงานแทนอาซิน” พูดจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปทันที
“อาเกอ!!”
“ท่านแม่ใจเย็น ๆ ก่อน” จูอ้ายเ
