Nakalipas ang isang buwan , Hindi ko pa nadadalaw ang mga anak ko dahil halos isang buwan akong nakaratay rito dahil hindi ko pa naigagalaw ang katawan ko pero ngayon medyo bumubuti na ang pakiramdam ko kaya madadalaw ko na rin ang mga anak ko..
Nakangiti lang ako habang pinagmamasdan ko si kuya na inaayos ang wheelchair ko na gagamitin ko para dalawin ang mga anak ko sa incubator.
Gusto ko sanang matuwa dahil masisilayan ko na sila pero hindi ko magawa dahil alam kong nahihirapan sila roon.
2 months pa ang hihintayin bago ko sila mahawakan at mayakap kahit gustong gusto ko na ngunit hindi pwede kailangan pa nilang magpagaling pa..
Bakit ba samin pa nangyayari ito? Ganito ba talaga kalupit ang tadhana?
Kaya pati ang mga anak ko kailangan mahirapan din?
Pwede sanang ako na lang kay
