47. Bölüm “Veda Günü”
Hanna;
Sabahın ilk ışıkları perde aralığından süzülüyordu. Gecenin sessizliği yavaş yavaş yerini kuş seslerine bırakmıştı. Uyuyamadım. Her şey o kadar gerçek, o kadar yakın hissediliyordu ki… Sanki her an kapı çalacak, Koray “hazırım” diyecek gibi.
Mutfağa geldim annem kahvaltı hazırlıyordu. Göz göze geldiğimizde ikimiz de konuşamadık.
“Hazırlan kızım, az sonra gelirler,” dedi sadece.
Elimi yüzümü yıkarken aynada kendime baktım. Yorgun, uykusuz, ama içinde bir umut kıvılcımı taşıyan bir yüz gördüm.
“Güçlü ol,” dedim fısıltıyla. “O da senin için güçlü olmaya gidiyor.”
Koray geldiğinde güneş çoktan doğmuştu. Arabadan indi, sessizce yanıma geldi. Gözlerimizin buluşması bile yetti. Konuşacak çok şeyimiz vardı ama kelimeler yetmiyordu.
“Hazırım,” dedi gülümsemeye ç
