Neydi insan? Bir avuç toprak, birkaç damla su değil miydi? Hamuru böylesine sıradanken ruhu nasıl şeytanın esiri olabiliyordu ya da kalbi nasıl katran karasına meydan okuyabiliyordu ki.. Başına gelenler sahiden de her şeyi sil baştan yazmaya mı geliyordu? Sanki, sen insan biraz çamurdun yetmedi al sana şeytani iç güdü ve melekleri kıskandıracak temizlikte bir kalp verdik kararını kendin ver. Şeytanlaşacak mısın melek mi kalacaksın denmiş gibi.
Haviye hayata ne kadar da meydan okuyor gibi görünse de içindeki yaralı kızın daima saçlarının okşanmaya ihtiyacı vardı işte. Kendine, duygularına öyle yabancıydı ki ad koyamazdı kesinlikle. Çocuk yaşta kendisine zorla dokunulmaya çalışılmasından sonra öyle sağlam duvarlar örmüştü ki karşı cinse karşı yaklaşanı parçalara ayırıyordu. Kendini sakladı
