บทที่ 5 พระเอกไม่ได้มีค่าพอจะให้รัก

2287 Words

บทที่ 5 พระเอกไม่ได้มีค่าพอจะให้รัก บรรยากาศภายในจวนสกุลหวังยามนี้เงียบสงบผิดกับที่บ่าวรับใช้ในจวนคาดการณ์ไว้โดยสิ้นเชิง เดิมทีพวกบ่าวในจวนคิดว่าฮูหยินของตนจะโวยวายหรือร้องไห้เสียใจที่นายท่านพาสตรีอื่นเข้ามาในจวนเสียอีก แต่นี่มันปกติจนเกินไปราวกับเมื่อวานไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น นายท่านที่เอาแต่แสดงความรักกับสตรีแปลกหน้าผู้นั้น โดยไม่แม้แต่จะเข้าไปทักทายฮูหยิน ส่วนฮูหยินก็ทำราวกับไม่สนใจนายท่าน นางเอาแต่จัดการเอกสารและเรื่องภายในจวน นับจากวันที่นายท่านกลับมาทั้งสองก็ไม่พบหน้ากันอีกเลย ทั้งทีอยู่ภายในจวนหลังเดียวกันแท้ ๆ “ฮูหยินนี่เป็นรายการสินเดิมเจ้าค่ะ” หนิงอันยื่นรายการสินเดิมที่จดรายละเอียดทรัพย์สินมากมายให้นายของตน ตั้งแต่เช้าฮูหยินก็สั่งให้นางรวบรวมรายการสินเดิมที่นำมายังสกุลหวังทั้งหมด แม้นางจะเกิดความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดออกไปเพราะเชื่อว่าสิ่งที่ฮูหยินทำนั้นต้องมีเหตุผล “ทั้งหมดนี่คือของข้าหมดเลยหรือ” “เจ้าค่ะ หลังจากนายท่านฮวาจากไปทรัพย์สินทุกอย่างก็ตกเป็นของฮูหยินที่เป็นสายเลือดเพียงคนเดียวเจ้าค่ะ” ฮวาซือเล่อมองรายการสินเดิมตรงหน้าตาเป็นประกาย แบบนี้หากนางหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วนางก็จะกลายเป็นเศรษฐีเลยไม่ใช่หรือ ‘ข้าขอฝากร่างของข้าและคนของสกุลฮวาไว้ที่เจ้าด้วย พวกเขาล้วนเป็นคนที่ภัคดีไม่มีทางทรยศเจ้าหากเจ้าหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วให้พวกเขาติดตามเจ้าไปด้วย อย่าได้ทิ้งพวกเขานี่คือคำขอสุดท้ายของข้า’ เมื่อนึกถึงคำสั่งเสียสุดท้ายของเจ้าของร่างเดิมฮวาซือเล่อก็รีบหันไปถามหนิงอันที่ยืนอย่ใกล้ ๆ ทันที นางเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนของสกุลฮวาที่นางต้องดูแลให้ดีด้วย “หนิงอันคนสกุลฮวาที่ติดตามข้ามาอยู่ที่จวนสกุลหวังมีเยอะหรือไม่” “มีเกือบครึ่งหนึ่งของจวนสกุลหวังเจ้าค่ะ เพราะหลังจากที่นายท่านเสียคุณหนูก็สั่งให้บ่าวในจวนย้ายมารับใช้ที่สกุลหวังทั้งหมดเจ้าค่ะ” “มาทั้งหมด? ...ถ้าเช่นนั้นใครดูแลจวนสกุลฮวาอยู่ตอนนี้” “ไม่มีเจ้าค่ะ” อ่า..ฮวาซือเล่อนี่เจ้าคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่! หญิงสาวได้แต่ก่นด่าเจ้าของร่างเดิมในใจ จวนที่ไม่มีคนคอยดูแลแน่นอนว่าต้องทรุดโทรมไม่ต่างจากจวนร้างเป็นแน่ แล้วหากนางหย่ากับหวังเพ่ยอิงจะเข้าไปอาศัยอยู่ได้หรือไม่ จวนคงไม่ผุจนทับนางตายหรอกนะ ไม่ได้ นางต้องไปดูเสียหน่อยแล้ว “หนิงอันรายการบัญชีภายในจวนที่ข้าตรวจสอบทั้งหมดมีแค่นี้ใช่หรือไม่” “เจ้าค่ะ” “เช่นนั้นดีเลย ข้ามีที่หนึ่งต้องไปพอดี” “เจ้าคะ?” จวนสกุลฮวา นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องป้ายด้านหน้าจวนที่เก่าทรุดโทรม มือบางยื่นออกไปผลักประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าโดยมีหนิงอันสาวใช้คอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ “ที่นี่....” ไม่รู้เลยว่านางต้องอธิบายภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างไรดี จวนสกุลฮวาในยามนี้ดูรกร้างและทรุดโทรมอย่าว่าแต่อยู่ที่นี่เลยแค่เดินเข้าไปก็อาจจะโดนอสรพิษที่หลบซ่อนอยู่ตามโพรงหญ้าทำร้ายได้ เดิมทีนางคิดว่าหลังจากหย่ากับหวังเพ่ยอิงแล้วจะมาอยู่ที่นี่ แต่เห็นทีคงต้องให้คนมาปรับปรุงซ่อมแซมก่อน “ฮูหยินระวังนะเจ้าคะ” หญิงสาวย่างกายเข้าไปในเรือนพลางกวาดสายตามองรอบกายในหัวคำนวณถึงจำนวนเงินที่ตนเองต้องใช้เพื่อนำมาซ่อมแซมจวน เมื่อคิดคำนวณดูแล้วเป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควร ต้องบอกว่าโชคดีหรือไม่ที่สกุลฮวาเดิมทีมีฐานะ “หนิงอันพรุ่งนี้ให้เจ้าติดต่อคนมาซ่อมแซมที่นี่ บอกพวกเขาว่าข้าไม่เกี่ยงราคาขอแค่ให้เสร็จโดยเร็วที่สุดก็พอ” “เจ้าค่ะ” “กลับจวนกันเถอะ” “เจ้าค่ะ” ฮวาซือเล่อกวาดสายตามองไปรอบกายอีกครั้งความตั้งใจเดิมของนางคืออยากเดินสำรวจภายในจวน แต่พอเห็นหญ้าที่ขึ้นสูงเกือบถึงหัวนางแล้วเห็นทีวันนี้คงต้องยอมถอยก่อน ร่างบางหมุนกายเดินออกจากจวนขึ้นรถม้าไป ตอนนี้นางได้วางแผนสำหรับในอนาคตของตนเองและคนสกุลฮวาไว้แล้ว หลังจากซ่อมแซมจวนเรียบร้อยแล้วนางจะส่งคนสกุลฮวากลับมาที่จวนทั้งหมด พอรักษาโจวเยว่เทียนจนเดินได้นางก็จะขอให้เขาช่วยเรื่องการหย่าร้างจากหวังเพ่ยอิง ในชาติก่อนนางเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงนางจึงวางแผนว่าเมื่อหย่าแล้วนางจะเปิดโรงหมอหาเลี้ยงชีพ แน่นอนว่าหากข่าวที่นางรักษาโจวเยว่เทียนจนหายแพร่ออกไปผู้คนคงมาให้นางรักษาเยอะเป็นแน่ และหลังจากนั้นนางก็จะหาบุรุษหน้าตาดีแต่งเข้าสกุลสักคนเพื่อสืบทายาท “หนิงอันหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพวกเราไปเที่ยวหอชมบุรุษกันไหม” “หะ..หอชมบุรุษหรือเจ้าคะ!” “ใช่ ข้าได้ยินมาว่านายโลมอันดับหนึ่งของที่นั่นหากได้นอนกับเขาแล้วจะไม่มีวันลืมจนต้องกลับมาเพื่อขอร่วมเตียงกับเขาอีกครั้ง เจ้าไม่สงสัยหรือว่าลีลาบนเตียงของเขาเร้าร้อนจนทำให้อีกฝ่ายติดใจถึงขนาดร้องอ้อนวอนเป็นเช่นไร” “ฮะ..ฮูหยิน” หนิงอันที่ได้ฟังเรื่องหยาบโลนจากปากของผู้เป็นนายก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา ใบหน้าและใบหูของนางแดงระเรื่อบ่งบอกว่ากำลังเขินอาย “อ่าจริงสิ หนิงอันของข้ายังเป็นสตรีไม่ออกเรือนไม่แปลกที่จะเขินอาย” ฮวาซือเล่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่หนิงอันหญิงสาวบริสุทธิ์ที่แม้จะผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาได้หลายปี แต่เพราะอีกฝ่ายมัวแต่รับใช้อยู่ฮวาซือเล่อทุกวันนางจึงไม่มีโอกาสได้สนใจบุรุษ น่าเอ็นดูเสียจริง.. “เด็กโง่อย่าเอาแต่รับใช้ข้าจนลืมความสุขของตัวเอง หลังจากข้าหย่าแล้วเจ้าก็ลองมองหาบุรุษที่ตนเองชอบพอแล้วแต่งงานสร้างครอบครัวเสีย” แน่นอนว่าผู้ชายที่จะแต่งงานกับเจ้าข้าต้องแสกนก่อนว่าดีพอที่ข้าจะฝากเจ้าไว้ให้เขาดูแลหรือไม่.. “ยะ...หย่าหรือ ฮูหยินจะหย่ากับนายท่านหรือเจ้าคะ!” “ข้ายังไม่ได้บอกหรือว่าจะหย่ากับเพ่ยอิง” อ่า...ข้ายังไม่ได้บอกนางสินะว่าจะหย่ากับหวังเพ่ยอิง เพราะมัวแต่วางแผนหาวิธีให้ตนเองหย่าร้างกับสามี ฮวาซือเล่อเลยจมอยู่กับตัวเองไม่ได้บอกกล่าวกับใคร ไม่แปลกเลยที่พอหนิงอันรู้ว่านางจะหย่าแล้วจะตกใจแบบนี้ “บ่าวจำได้ว่าการแต่งงานของฮูหยินและนายท่านเป็นสมรสพระราชทาน ได้ยินมาว่าหากอยากหย่าต้องได้รับราชโองการจากฝ่าบาทก่อนไม่ใช่หรือเจ้าคะ” “ใช่ ตอนนี้ข้าหาทางที่จะขอราชโองการจากฝ่าบาทได้แล้ว” หนิงอันนิ่งชะงักนัยน์ตาคู่สวยมองผู้เป็นนายแววตาเต็มไปด้วยความกังวล เหตุเพราะราชโอการหย่าร้างไม่ใช่ว่าจะได้มาโดยง่ายอีกทั้งนางรับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินมาหลายปีมีหรือจะไม่รู้ว่าฮูหยินรักนายท่านมากเพียงใด พอได้ยินคำว่าหย่าจากปากของฮูหยินแล้ว... “เพราะสตรีผู้นั้นหรือเจ้าคะ....” หากเป็นเพราะนางที่ทำให้ฮูหยินไม่มีความสุขข้าก็ยินดีกำจัดนางออกไปให้เจ้าค่ะ ขอแค่ฮูหยินไม่ต้องทนทุกข์ คนที่ดีเช่นท่านเสียสละมามากพอแล้วเจ้าค่ะ “เด็กโง่คิดอะไรอยู่เหตุใดทำสีหน้าน่ากลัวเช่นนั้น” “บ่าวจะจำกัดสตรีผู้นั้นให้เจ้าค่ะ หากไม่มีนางนายท่านก็อาจจะหันมามองฮู....” “หนิงอันเจ้าห้ามทำเช่นนั้น!” ฮวาซือเล่อเอ่ยตัดบทสตรีตรงหน้านางรู้สึกตกใจที่หนิงอันมีความคิดเช่นนั้น มือบางจับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำผิดเพื่อข้า อีกอย่างข้าในตอนนี้ไม่ได้รักเขาอีกแล้ว เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือข้าเสียสละทำเพื่อเขามามายแต่สุดท้ายสิ่งที่เขาตอบแทนข้ามีแค่การทรยศ” “ฮะ...ฮูหยิน” “ข้าคิดทบทวนในสิ่งที่เขาทำกับข้ามาตลอดจนสุดท้ายข้าก็คิดได้ บุรุษเช่นเขาไม่มีอะไรดีพอให้ข้าเสียสละตัวเอง ความรักของข้าที่มอบให้เขามันเสียเปล่า หนิงอันที่ข้าหย่ากับเขาไม่ใช่เพราะทนเห็นเขารักกับสตรีอื่นไม่ได้ แต่ที่ข้าหย่ากับเขาเพราะข้ารังเกียจที่จะอยู่ร่วมจวนกับพวกเขาต่างหาก” หนิงอันในยามนี้เริ่มเข้าใจทุกอย่าง ฮูหยินที่นางเคารพและเทิลทูลในยามนี้ไม่ได้ลุ่มหลงในรักอีกแล้ว สิ่งที่นายท่านทำมันมากเกินกว่าสตรีผู้หนึ่งจะทนรับไหวจริง ๆ “บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่หลังจากที่จวนสกุลฮวาซ่อมแซมเสร็จแล้วบ่าวขออยู่รับใช้ฮูหยินที่สกุลหวังต่อได้ไหมเจ้าคะ บ่าวไม่วางใจให้คนพวกนั้นดูแลฮูหยิน” ฮวาซือเล่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกเอ็นดูหนิงอันมากกว่าบ่าวรับใช้ทั่วไป อาจจะเพราะอีกฝ่ายมีนิสัยคล้ายกับน้องสาวของนางในชาติที่แล้วก็ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าเด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง ข้าหวังว่านางจะมีความสุขกับมรดกที่ข้าทำพินัยกรรมมอบให้... ยามค่ำคืนที่เงียบสงบด้านหน้าประตูจวนสกุลหวังกลับเกิดความวุ่นวายขึ้น ฮวาซือเล่อยืนกอดอกมองหวังเพ่ยอิงผู้เป็นสามีที่มีสภาพเมาสุราถูกบ่าวรับใช้ประคองเข้ามาในจวน ที่บอกว่าวุ่นวายนั่นก็เพราะคนเมาเอาแต่โวยวายด่าทอนางอยู่ที่หน้าจวนตลอดหนึ่งก้านธูป ลำบากนางที่กำลังจะเข้านอนต้องออกมาจัดการ “เจ้ามันสตรีละโมบคิดปีนป่ายเตียงข้าหรืออย่าได้หวัง!” โอ๊ยพ่อพระเอก อย่าว่าแต่ปีนป่ายเตียงเลยตอนนี้แม้แต่หน้าเจ้าข้าก็ไม่อยากมอง หญิงสาวยืนกอดอกก่นด่าสามีในใจ นางกวาดสายตามองบ่าวรับใช้ในจวนที่ออกมายืนมุงดูเหตุการณ์ก่อนจะหยุดชะงักสายตาที่หญิงสาวผู้มีใบหน้าคุ้นตา “หรูเหม่ยสามีของเจ้าเมาแล้วพาเขากลับไปที่เรือนเจ้าเถอะ” “เจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้ในจวนต่างมองภาพตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความมึนงง เหตุใดนายหญิงจึงดูไม่สนใจนายท่านเลย อีกทั้งยังพูดราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่สามีของนาง “หรูเหม่ย คนงามของข้า ข้ารักเจ้า รักเจ้าเพียงคนเดียว” ฉากสารภาพสุดแสนประทับใจเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของฮวาซือเล่อและบ่าวในจวนสกุลหวัง หญิงสาวมองภาพชายหญิงโอบกอดกันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา ถ้าจะพลอดรักกันก็อย่าสร้างเรื่องจนปลุกคนอื่นออกมาสิ “พ่อบ้านซุนให้ทุกคนกลับไปนอนพักผ่อนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว” “ขอรับ” “หนิงอันพวกเราก็ไปเถอะ” “เจ้าค่ะ” หญิงสาวไม่อยากมองดูฉากรักแสนโรแมนติกนั่นอีกเลยตัดสินใจหมุนกายหันกลับไปยังห้องนอนตนเอง พรุ่งนี้นางจะไปพบท่านอ๋องสามด้วยสภาพที่อิดโรยอดนอนไม่ได้ อ้วกกกก “กรี๊ดดดท่านพี่!” หืม? ฮวาซือเล่อชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียกรีดร้องของหลิวหรู่เหม่ยที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เพราะความสงสัยจึงทำให้หญิงสาวหันกลับไปมอง “อุ๊บ..” นางแทบกลั่นหัวเราะออกมาไม่อยู่กับภาพที่เห็นตรงหน้า บรรยากาศแสนโรแมนติกเมื่อครู่หายไปในพริบตาหลังจากที่หวังเพ่ยอิงอ้วกใส่หลิวหรูเหม่ยสตรีที่เขาบอกรักไปเมื่อครู่ “ท่านพี่!” อ้าวนางเอกผู้แสนดีเหตุใดเดินหนีสามีแบบนั้นเล่า... “ฮูหยินเช่นนั้นนายท่าน....” “เขาเป็นสามีนางก็พากลับไปให้นางดูแลสิ ข้าขอตัวก่อน ไปกันเถอะหนิงอัน” พ่อบ้านซุนกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปในลำคอ ชายชรามองแผ่นหลังของสตรีทีกำลังเดินออกไปพร้อมสาวใช้ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสามีที่เมาสลบไปแล้ว “พ่อบ้านซุนแล้วนายท่านต้องพาไปที่ใดหรือขอรับ” “นำไปห้องแม่นางหรูเหม่ยตามคำสั่งของฮูหยิน” “ขอรับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more