Han birkaç saat daha nehrin kenarında dizinde uyuyan karısıyla oturdu. İçkisini yudumlarken aklı sürekli yaşayacağı günlerdeydi. Nur Melek ile bir ömür beraber ne yapacaklardı? Kalbindeki acı bir gün geçecek miydi?
Yerdeki boş şişeleri poşete toplayıp koluna geçirdi ve karısını kucaklayıp yattığı yerden kaldırdı. Arabaya oturttuğunda düşmemesi için kemerini bağladı.
Eve geldiğinde olacaklara kendini hazırlayıp karısını bir kez daha kucaklayıp içeri girdi. Neyse ki misafir yoktu da etraf sakindi. Taş merdivenleri çıkarken annesiyle karşılaşmıştı.
‘’Tövbe estağfurullah oğlum kafayı mı yedin açık yerde karın kucağında geziyorsun! Uyuduysa uyandır kendi çıksın odasına ya baban görecek ya başka biri görecek laf söz olacak.’’
Han derin bir nefes aldı. ‘’Karım değil mi; ister kucağımda taşı
