PAGSAPIT ng Lunes, sadya kong inabangan si Carmela sa building na kinaroroonan ng klase nila. Hindi ko man gusto ng komprontasyon, alam kong kailangan kong gawin. Kailangan naming mag-usap ni Carmela. Nang makita niya ako ay napabuntong-hininga na lang siya, tila wala nang magawa. Nais na rin marahil niyang matapos na ang lahat.
Dahil wala na akong allowance, hindi ko siya madala sa isang tahimik na restaurant kaya sa kotse ko na lang kami nag-usap. Ilang sandali kaming nanahimik sa loob ng sasakyan. Hinintay ko na magsalita siya ngunit tila hinihintay rin niya na ako ang mauna. Hindi na ako komportable kaya napagpasyahan kong basagin na ang katahimikan.
“Tell me what happened,” sabi ko sa pormal at malamig na tinig.
“Nasabi ko na sa `yo kung ano ang nangyari. Basta na lang siya pumasok
