"แบบนี้เรากลับบ้านไม่ได้ซิ"
ฉันกอดเอวพะพายแน่น คุยกับพะพายแข่งกับลมที่พัดผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว
"หนีมันมาได้ยังไง"
"อย่าเพิ่งถามเลย หาที่หลบก่อนเถอะ"
พะพายพาฉันลัดเลาะไปในเขตชุมชน จอดมอเตอร์ไซค์ทิ้งไว้กับคนรู้จักและพาฉันต่อรถไปเรื่อยๆ จนมาถึงสถานีรถไฟเพื่อที่จะขึ้นรถไฟขึ้นเหนือ
"พี่แพง..มีคนตามพวกเรามา หลบ"
"เอาไงดีพาย ตายแน่ๆ"
Rrrr...
อยู่ๆโทรศัพท์พะพายดังขึ้น หน้าจอกะพริบเป็นเบอร์พี่พะเพื่อน พะพายรีบรับสายทันที
"เราโดนตามอยู่พี่เพื่อน..อืม โอเค เจอกัน"
พะพายไม่บอกรายละเอียดอะไรกับฉัน พายฉุดมือและดึงฉันให้วิ่งตาม ออกนอกเขตและกระโดดขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ตรงหน้า
"ขับไปเรื่อยๆเลยพี่ เดี๋ยวผมบอกทางเอง"
พะพายจับมือฉันไม่ปล่อย ส่วนฉันก็เอาแต่นั่งกลัว มองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลังจนรนไปหมด น้องชายฉันเอาแต่บอกทางจนเราถึงบ้านหลังหนึ่ง
"ลงพี่แพง"
พายจ่ายเงินและดึงมือฉันเดินตาม ฉันจับแข
